Λάμπρος Κωνσταντάρας 1913-1985

13 Μαρτίου 1913 - 28 Ιουνίου 1985

Τα μυστικά της θυελλώδους ζωής του
Τα καμπαρέ, η κατάθλιψη, το τρίτο πρόσωπο στον γάμο του - Τι λένε οι άνθρωποι που τον έζησαν.
Από την Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού και τις σπουδές χρυσοχοΐας στο Παρίσι, στην κορυφή του γαλλικού θεάτρου και του ελληνικού κινηματογράφου.
Η ζωή του Λάμπρου Κωνσταντάρα ήταν περιπετειώδης: Ερωτικές ανατροπές, δόξα, αναγνώριση, οικογενειακές συγκρούσεις και μεγάλες άγνωστες αλήθειες:
Μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση κατατάχθηκε σε ηλικία 17 ετών στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα. Δεν θα αντέξει και θα δραπετεύσει κολυμπώντας.
Το 1934 ταξιδεύει στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο
Τέσσερα χρόνια μετά επιστρέφει για να υπηρετήσει την μαμά πατρίδα. Φεύγει για το μέτωπο και μέσα στη δίνη του πολέμου τραυματίζεται.
Σε καιρό γερμανικής κατοχής ερωτεύεται και παντρεύεται την πανέμορφη ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, μητέρα του Δημήτρη Κωνσταντάρα.
Θα χωρίσουν πολύ γρήγορα. Ο Κωνσταντάρας είναι ήδη ζευγάρι με την Άννα Καλουτά την οποία θεωρούν αιτία για τον χωρισμό.

Η μετάβαση από τους δραματικούς ρόλους στην κωμωδία αποδεικνύεται καθοριστική για την καριέρα του. Οι κριτικές στο θέατρο διθυραμβικές αλλά θα αγαπηθεί για τους μεγάλους κωμικούς ρόλους.
Η προσωπική του ζωή ηρέμησε πολύ όταν παντρεύτηκε σε ηλικία 58 ετών τη δεύτερη σύζυγό του, Φιλιώ Κεκάτου. Την περνούσε 25 χρόνια. Ήταν η γυναίκα που αγάπησε βαθιά, συνειδητά και μακροχρόνια. Έμεινε μαζί της 14 χρόνια.
Από το 1970 και μετά αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Το 1978 θα πάθει το πρώτο εγκεφαλικό αφήνοντας διάφορα προβλήματα ομιλίας και κίνησης. Στα γυρίσματα όμως της τελευταίας του ταινίας το 1981 θα είναι άψογος αφήνοντας άφωνους τους συναδέλφους του.
Το δεύτερο εγκεφαλικό το 1983 θα τον οδηγήσει στην πλήρη απομόνωση.

Βιογραφικό
Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που διέπρεψε στο απαιτητικό είδος της κωμωδίας.
Αθηναίος βέρος, Κολωνακιώτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην οδό Πλουτάρχου 13, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη σχέση του με τον αριθμό 13. Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, το 1931 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου.

Όλως τυχαία βρέθηκε να παίζει ως κομπάρσος σε μια ταινία και στη συνέχεια σε μια θεατρική παράσταση, που σκηνοθετούσε ο σπουδαίος γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ. Μαγεμένος από τα φώτα της ράμπας, αποφάσισε να κάνει στροφή στη ζωή του και να ασχοληθεί με την υποκριτική.

Μαθήτευσε κοντά στον Ζουβέ και το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου. Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο έργο του Τζέιμς Μπάρι «Τα παράσημα της γριούλας» πλάι στην κυρία Κατερίνα. Ακολούθησαν ρόλοι στα έργα «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, με θιάσους όπως των Μιράντας - Παππά και Μουσούρη - Αρώνη.

Το 1945 νυμφεύεται την ηθοποιό Ιουλία Γεωργοπούλου και το επόμενο χρόνο αποκτά το μοναδικό του παιδί, τον δημοσιογράφο και πολιτικό Δημήτρη Κωνσταντάρα. Το 1948 συγκροτεί για πρώτη φορά θίασο με τη Μιράντα Μυράτ και το 1958 τον πρώτο προσωπικό του θίασο και παρουσιάζει το έργο του Τζον Πρίσλεϋ «Ο ανακριτής έρχεται».

Στη μακρά θεατρική του διαδρομή θα συνεργασθεί με σπουδαίους ηθοποιούς, όπως την Μαρίκα Κοτοπούλη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, το Νίκο Ρίζο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Έλλη Λαμπέτη. Τελευταία του εμφάνιση στο σανίδι στην κωμωδία του Κώστα Πρετεντέρη «Τρελλές επαφές ρωμέικου τύπου», που παρουσίασε μαζί με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο τη διετία 1977 - 1979.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, κυρίως, μέσα από τη μεγάλη οθόνη. Υπήρξε πρωταγωνιστής από την πρώτη κιόλας ταινία του, «Το τραγούδι του χωρισμού» (1940) σε σκηνοθεσία Φ. Φίνου, ενώ κράτησε τους πρώτους ρόλους και σε περίπου 90 ακόμα ταινίες. Καθιερώθηκε ως ο κινηματογραφικός μπαμπάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη («Διακοπές στην Αίγινα», «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Η Λίζα και η άλλη» κ.ά.).

Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Ο Μπλοφατζής». Η τελευταία του ταινία ήταν «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» (1981) του Κώστα Καραγιάννη. Στην τηλεόραση ξεχώρισε με το ρόλο του γυναικοκατακτητή Ζάχου Δόγκανου στο σήριαλ «Εκείνες και εγώ» , που προβλήθηκε τη διετία 1976 - 1977. Το 1971 νυμφεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Φιλιώ Κεκάτου.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πέθανε στις 28 Ιουνίου του 1985 στο «Ασκληπείο» της Βούλας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε σπουδαίος ηθοποιός. Το πηγαίο ταλέντο του διαφαίνεται μέσα από τη μεγάλη γκάμα των ρόλων που ερμήνευσε, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Στα πρώτα του βήματα εμφανίστηκε σε δραματικούς ρόλους, ακόμη και ως ζεν-πρεμιέ, ενώ στη συνέχεια ειδικεύτηκε σε πιο κωμικούς, ως φίλος ή πατέρας -καλοσυνάτος, ανοιχτόκαρδος, ακόμη και αυστηρός πότε - πότε γυναικάς και χιουμορίστας.