Ιθαγενείς του Αμαζονίου θυσιάζουν κάθε χρόνο δεκάδες παιδιά, που παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα υγείας μετά τη γέννησή τους.
Και η κυβέρνηση της Βραζιλίας σιωπά.
Αρνείται να παρέμβει.
Βρεφοκτονία, μια πρακτική που ακόμα και σήμερα είναι
κοινή ανάμεσα στις αναρίθμητες φυλές της ζούγκλας του Αμαζονίου.
Σε μια περιοχή που θυμίζει αρκετά τον φυσικό περιβάλλον των ιθαγενών, 100 περίπου χιλιόμετρα έξω από τη Μπραζίλια, πρωτεύουσα της Βραζιλίας, βρίσκονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις της Atini.
Η Atini είναι μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση που βασικός της στόχος τα τελευταία πέντε χρόνια είναι ν΄ αναδείξει το θέμα της εκτέλεσης δεκάδων παιδιών κάθε χρόνο, παρέχοντας ταυτόχρονα προστασία, εκπαίδευση και ιατρική βοήθεια σε όσα σώζονται.
Οι προσπάθειές της, ωστόσο, συναντούν την απροθυμία και αδιαφορία των αρχών της χώρας.
Η φρίκη μιας παρολίγον εκτέλεσης στον Αμαζόνιο
Φτάνοντας στον καταυλισμό της Atini ακούς τις συγκλονιστικές ιστορίες παιδιών που έζησαν την φρίκη μιας παρολίγον εκτέλεσης.
Τα περισσότερα παιδιά, βέβαια, δε θυμούνται τίποτε.
Η Χακανί γεννήθηκε με μερική αναπηρία στα πόδια.
Οι γονείς της πήραν την εντολή από τους προύχοντες της φυλής τους να την σκοτώσουν, αλλά μη αντέχοντας το βάρος μιας τέτοιας πράξης, αυτοκτόνησαν.
Η Χακανί τελικά σώθηκε από τον αδελφό της που την μετέφερε μετά από τρεις μέρες πορεία σε μέλη μιας ιεραποστολικής αποστολής που βρίσκονταν στην περιοχή.
Ανάλογη είναι η αφήγηση μιας μάνας, της Μουατζί.
Όταν στη φυλή της κατάλαβαν ότι η κόρη που είχε γεννήσει, αντιμετώπιζε αναπνευστικά προβλήματα, διατάχθηκε να την εγκαταλείψει στην ζούγκλα.
Η Μουατζί, μην αντέχοντας το κλάμα του μωρού της ένα ολόκληρο βράδυ, αποφάσισε ν΄ αψηφήσει του νόμους της φυλής της και να καταφύγει μαζί με την κόρη της σε κοντινή πόλη για βοήθεια.
Η ιστορία της, που ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους στην Βραζιλία, οδήγησε στη δημιουργία της Atini και του προγράμματος «Μια Φωνή για Μια Ζωή» (A Voice For Life) ώστε να βοηθηθούν οι οικογένειες που αντιμάχονται στην βρεφοκτονία.
Η βρεφοκτονία είναι μια παράδοση ακόμα υπαρκτή στις φυλές του Αμαζονίου, είτε αυτές έχουν επαφή με το δυτικό πολιτισμό, είτε όχι.
Τα παιδιά που γεννιούνται με διανοητική ή κινητική αναπηρία, τα δίδυμα και τα εξώγαμα θυσιάζονται με συνοπτικές διαδικασίες μετά από απόφαση του συμβουλίου της φυλής, γιατί πιστεύεται ότι μέσα τους κατοικεί το πνεύμα του διαβόλου, που θέλει να κάνει κακό στη φυλή. Έτσι κάθε χρόνο δεκάδες παιδιά θάβονται ζωντανά, δηλητηριάζονται ή εγκαταλείπονται στην ζούγκλα.
Αν και η βρεφοκτονία θεωρείται ουσιώδης παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δικαίωμα στην ζωή προστατεύεται από το Σύνταγμα της Βραζιλίας, η κυβέρνηση αρνείται να παρέμβει.
Ο λόγος είναι ότι οι περισσότεροι πολιτικοί, υποστηριζόμενοι από επιστήμονες που μελετούν την ζωή των ιθαγενών του Αμαζονίου, πιστεύουν ότι οι νόμοι δεν έχουν καμία εφαρμογή σ΄ αυτή τη γωνιά της Βραζιλίας, θεωρώντας ότι η διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας και των παραδόσεων είναι πιο σημαντική.
Έτσι ακόμη και σήμερα μητέρες, όπως η Μουατζί, υποχρεώνονται να σκοτώσουν τα ίδια τους τα βρέφη λίγες ώρες μετά τη γέννησή τους ώστε να προστατέψουν τη φυλή από το κακά πνεύματα. Φυσικά πολλές από αυτές αντιδρούν, αρνούνται να το κάνουν, αλλά αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση και συχνά την εξορία από την τοπική κοινωνία.
Και όσες υποκύπτουν στις εντολές του συμβουλίου της φυλής ζουν με το ψυχολογικό βάρος για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Οι παραδόσεις κόντρα στο δικαίωμα για ζωή
Δυστυχώς η έλλειψη πληροφόρησης, η δυσκολία πρόσβασης στο σύστημα εκπαίδευσης και υγείας βοηθούν στο να διατηρηθεί η παράδοση αυτή.
Το θέμα είναι ελάχιστα γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο και είναι απορίας άξιο πώς έχει ξεφύγει της προσοχής των αναρίθμητων ακτιβιστών υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως. Παρουσιάζει, όμως, μεγάλο ενδιαφέρον κυρίως λόγω των ερωτημάτων που προκύπτουν σχετικά με το πού σταματάνε τα ανθρώπινα δικαιώματα και πού ξεκινάει η προστασία της πολιτισμικής κληρονομιάς.
Ας δούμε τι υποστηρίζουν οι δυο πλευρές.
Από την μια ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι και γλωσσολόγοι, που μελετούν τους ιθαγενείς του Αμαζονίου, πιστεύουν ότι η προστασία της φυλετικής ταυτότητας και ο σεβασμός τον παραδόσεων είναι πολύ σημαντικά στοιχεία ώστε να μην χαθεί ο θησαυρός μιας κουλτούρας τόσο διαφορετικής από της δικής μας σ΄ έναν κόσμο που κάτω από την επιρροή της παγκοσμιοποίησης τείνει να γίνει ίδιος όλο και πιο πολύ και με τις πολιτισμικές διαφορές να γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες.
Οποιαδήποτε παρέμβαση στον τρόπο που ζουν οι φυλές και προσπάθεια εδραίωσης των δυτικών προτύπων περί της προστασίας της ζωής μπορεί να οδηγήσει στον εκφυλισμό και στην απώλεια της πολιτισμικής τους ταυτότητας.
Από την άλλη, όμως, πολλοί υπογραμμίζουν το αυτονόητο: ότι η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει εφαρμογή σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, θρησκείας, φύλου ή ηλικίας.
Και αν κάποιοι δυσπιστούν σχετικά με την οικουμενικότητα της Διακήρυξης, υποστηρίζοντας ότι οι αξίες δεν μπορούν να είναι ίδιες σε όλες τις κοινωνίες, δύσκολα θ’ αρνηθούν το γεγονός ότι η βασικότερη ίσως αξία είναι το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, και ακόμη περισσότερο στη ζωή ενός παιδιού.
Το να θυσιάζεται ένα παιδί εξαιτίας κάποιων προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών στον βωμό του σεβασμού της διατήρησης των παραδόσεων είναι το λιγότερο, κατά την άποψή μου, χυδαίο.
Ποια είναι η λύση
Ένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο αν γεννηθεί με αναπηρία. Λύση στο γεγονός ότι δεν μπορεί ίσως να τραφεί από μόνο του σε μια κοινωνία που ακόμη βασίζεται στο κυνήγι για την διατροφή της δεν είναι η δολοφονία του.
Ακόμα περισσότερο όταν αυτό το παιδί μπορεί να σωθεί με την απαιτουμένη ιατρική βοήθεια και να ζήσει σε μια από τις τόσες οικογένειες που είναι διατεθειμένες να το υιοθετήσουν στις μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας.
Λύση δεν είναι, επίσης, η επιβολή ενός άλλου τρόπου ζωής στους ιθαγενείς, όπως θα υποστήριζαν ορισμένοι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά ούτε η αδιαφορία μπρος σ΄ ένα τόσο απεχθές φαινόμενο, όπως κάνει η βραζιλιάνικη κυβέρνηση.
Λύση αποτελεί η αξιέπαινη προσπάθεια που κάνει η ΜΚΟ Atini, η οποία, χωρίς καμία επίσημη βοήθεια με τη υποστήριξη μόνον ιδιωτών, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τις φυλές του Αμαζονίου και να εξηγήσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και είναι διατεθειμένοι να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά σε περίπτωση που δεν μπορούν οι ίδιοι οι ιθαγενείς να τα αναθρέψουν. Και σίγουρα αρωγός πρέπει να είναι μια κυβέρνηση που, αντί να κρύβεται πίσω από δάκτυλο της διατήρησης των ιδιαίτερων πολιτισμικών στοιχείων, μπορεί να συνδράμει στο έργο των ΜΚΟ με στόχο να σταματήσει η πρακτική της βρεφοκτονίας.
Μια οργανωμένη πίεση από τη διεθνή κοινότητας σίγουρα θα βοηθούσε στο σκοπό αυτό.
Αναμφισβήτητα η προστασία της φυλετικής ταυτότητας είναι κάτι παρά πολύ σημαντικό σ΄ ένα κόσμο που σιγά σιγά ομογενοποιείται. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι το πρώτο στοιχείο που πρέπει να έχεις υπόψη σου, όταν έρχεσαι σε επαφή με έναν άλλον πολιτισμό και θέλεις να μιλήσεις για αυτόν. Σίγουρα, επίσης, δεν πρέπει να λαμβάνονται ως δεδομένες οι αξίες του δυτικού πολιτισμού, υπεύθυνου εκτός των άλλων για μύρια κακά, σε μια περιοχή της υφηλίου, όπου οι αυτόχθονες κάτοικοί της τόσα χρόνια ζούσαν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και τώρα προσπαθούν να διατηρήσουν τα πολιτισμικά τους στοιχεία.
Αλλά το ίδιο, αν όχι και πιο σημαντικό, είναι να βοηθήσεις και να σώσεις ένα παιδί, που δυστυχώς όπως και πολλά άλλα δισεκατομμύρια, είχε απλά την «ατυχία» να γεννηθεί σε λάθος μέρος, έχοντας ένα πρόβλημα για το όποιο δεν ευθύνεται τα ίδιο.
pressinaction
0 Σχόλια