Μάχη του Πέτα 1822

Η μάχη του Πέτα ήταν μία από τις μάχες του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων του 1821. Έλαβε χώρα κατά το δεύτερο έτος της επανάστασης, στις 4 Ιουλίου του 1822, στο χωριό Πέτα, 5 χιλιόμετρα ανατολικά της Άρτας. Εμπλεκόμενες πλευρές ήταν ο Οθωμανικός Στρατός συνεπικουρούμενος από σώματα ατάκτων μισθοφόρων Τουρκαλβανών και οι Έλληνες αγωνιστές συνεπικουρούμενοι από το Τάγμα των Φιλελλήνων. Η έκβαση της μάχης ήταν η ολέθρια ήττα Φιλελλήνων και Ελλήνων, και οι συνέπειές της υπήρξαν ιδιαίτερα δυσάρεστες για τους Σουλιώτες και για τη συνέχιση του απελευθερωτικού αγώνα στην Ήπειρο.

Απόηχος

Οι απώλειες της ελληνικής πλευράς στο Πέτα ήταν πολύ βαρύτερες σε σχέση με κάθε άλλη μάχη κατά τα τρία πρώτα χρόνια της επανάστασης. Οι Φιλέλληνες αξιωματικοί θέλησαν να αποδώσουν την ήττα τους στη φυγή των άτακτων ελληνικών ομάδων από το πεδίο της μάχης, κάτι που επέτρεψε στη τουρκική πλευρά να περικυκλώσει το Σύνταγμα Ταρέλλα και το Τάγμα των Φιλελλήνων, τις δύο τακτικές μονάδες που είχαν παραμείνει παρατεταγμένες στις θέσεις τους. Το κύριο όμως αίτιο της ήττας ήταν ο συνδυασμός δύο τακτικά ασυμβίβαστων στρατευμάτων σε μια ενιαία διάταξη μάχης, δηλαδή οι άτακτες ελληνικές μονάδες από τη μια και το Σύνταγμα Ταρέλλα (120 ανδρών) και το Τάγμα των Φιλελλήνων από την άλλη. 

Μετά τη μάχη ο Μπότσαρης με τα απομεινάρια του εκστρατευτικού σώματος υποχώρησε στο Μεσολόγγι μαζί με τον Μαυροκορδάτο εγκαταλείποντας τους Σουλιώτες. Ο Μπακόλας όταν πληροφορήθηκε τις κατηγορίες εναντίον του συναντήθηκε με τον Μαυροκορδάτο ο οποίος τον θεώρησε αθώο. Εξάλλου και το δικαστήριο που έγινε αμέσως μετά αθώωσε τον Μπακόλα από την κατηγορία της προδοσίας[10]. Ο Μπακόλας όμως αδυνατώντας να υποστεί την περιφρόνηση από τον κύκλο του απομονώθηκε για ένα διάστημα και τελικά έλαβε την απόφαση να συμβιβαστεί με τους Τούρκους και να τους υπηρετήσει έως το τέλος της ζωής του. Αυτή του η ενέργεια ενίσχυσε την εντύπωση που είχε δημιουργηθεί την ημέρα της μάχης.