Αφορά τη "συμπάθεια" που δείχνουν να νιώθουν τα θύματα, σε μερικές περιπτώσεις, απέναντι στους απαγωγείς τους οι οποίοι τους έχουν σε μεγάλης χρονικής διάρκειας ομηρία.
Το 1973, που περιγράφηκε, αποτέλεσε μεγάλο γρίφο για γιατρούς και δικαστές.
Πήρε το όνομά του από ένα περιστατικό στη Στοκχόλμη, στη Σουηδία το 1973.
Στο πλαίσιο μιας ληστείας σε τράπεζα, 23 Αυγούστου του 1973 στη Στοκχόλμη, οι απαγωγείς κράτησαν τα θύματά τους σε κατάσταση ομηρίας μέσα στους χώρους της τράπεζας επί έξι συνεχή μερόνυχτα.
Στο τέλος της ομηρίας, αρκετά από τα θύματα αντιστάθηκαν στην προσπάθεια των αρχών, να τους διασώσουν και έπειτα - μετά τη σύλληψη των δραστών - αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον των απαγωγέων τους ή προσφέρθηκαν να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα τους.
Οι αστυνομικοί δοκίμασαν τα πάντα, προκειμένου να ελευθερώσουν τους ομήρους.
Οι αρχές δοκίμασαν να στείλουν ένα σμάρι από μέλισσες μέσα στο χρηματοκιβώτιο, όπου ο Όλσον ήταν κλεισμένος με το συνεργό του και τους ομήρους.
Σε τηλεφωνική συνομιλία της με τον Πάλμε (πρωθυπουργός) μια από τις ομήρους επέκρινε τον πρωθυπουργό και είπε ότι δεν φοβόταν καθόλου τον Όλσον.
Τελικά, οι αστυνομικοί άνοιξαν μια τρύπα στο χρηματοκιβώτιο και έριξαν μέσα αέρια.
Ο Όλσον παραδόθηκε και οι όμηροι ελευθερώθηκαν.
Σήμερα, κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν τη ζωή τους με άλλο όνομα, νιώθοντας ασήκωτο το βάρος από το σύνδρομο που γεννήθηκε άθελά τους.
Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από ένα Σουηδό ψυχίατρο που είχε το ρόλο του συμβούλου της αστυνομίας, κατά τη διάρκεια της ομηρίας, ο οποίος αναφέρθηκε στη συμπεριφορά των θυμάτων ενώπιον τηλεθεατών των καναλιών που μετέδιδαν τις εικόνες, χαρακτηρίζοντας το πρωτοφανές φαινόμενο της ταύτισης των θυμάτων με τους απαγωγείς ως "Σύνδρομο της Στοκχόλμης"
'το συμπαν"
0 Σχόλια