Όσο κι αν προοδεύουμε ως κοινωνία τα παραδοσιακά στερεότυπα παραμένουν άκαμπτα θέλοντας τη μητέρα το κεντρικό πρόσωπο μιας οικογένειας δίχως όμως να της αναγνωρίζεται στο ελάχιστο ότι εκτός από μητέρα είναι και αυτή άνθρωπος με αδυναμίες, προσωπικές ανάγκες, και στο κάτω –κάτω προσωπικές ορέξεις. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι υπό το βάρος αυτών των αναχρονιστικών στερεοτύπων, ο ρόλος της θα στιγματίζεται και το χειρότερο δεν διευκολύνεται στο ελάχιστο!
Κανείς δεν αναγνωρίζει το βαρύ φορτίο της ευθύνης της ανατροφής των παιδιών σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μητέρα καλείται να υπηρετήσει μια πρακτική συχνά ενασχόληση που απαιτεί δεξιότητες και γνώσεις, που αντί να εξυψώνουν την ίδια στα μάτια των άλλων, καταλήγουν στην ενοχοποίηση της, καθώς και σε πάρα πολλά αδιέξοδα, ουδέποτε όμως στην ενοχοποίηση ή ακόμα καλύτερα σε μία ριζική αναθεώρηση του «μυθοποιημένου ρόλου» – που χάριν διευκολύνσεως άλλων εξωγενών κοινωνικών παραγόντων που ακόμα υφίστανται – της «μητρότητας»!
Με τόσα πολλούς κοινωνικούς ασύμβατους κοινωνικούς παράγοντες ενάντια του ρόλου, μητρότητας – μητέρας – προσωπικότητας, ώστε η ίδια τελικά να κατακερματίζεται και να στιγματίζεται συχνά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Για όλα φταίει η μάνα λένε σε στερεότυπη βάση. Ο δε ισχυρότερος κατακερματισμός της προέρχεται από την κόρη της που όμως και εκείνη καλείται να διαιωνίσει το πρότυπο της μητρότητας (και εκείνη φυσικά βασιζόμενη στον κατεστημένο αλλά με τα σημερινά δεδομένα ασύμβατο ρόλο ), που μαζί του συμπαρασύρει όλα τα παρελκόμενα και περίπλοκα διλήμματα που και η μητέρα της έζησε.
Η καταπίεση της σύγχρονης μητέρας στην σημερινή εποχή είναι κατά την ταπεινή μου άποψη αναμφισβήτητο γεγονός. Που όχι μόνο περνάει και μέσα από την επίσημη ενοχοποίηση των διαφόρων “ειδικών” επί της μητρότητας που φιλονικούν για την «καλή», την «κακή», την «αδιάφορη» κ.ά. μητέρα, αλλά καταλήγουν και να αποφαίνονται ότι όλα τα δεινά του ανθρώπου πηγάζουν από τα παιδικά τραύματα, αφού όλοι οι εν δυνάμει μελλοντικοί θύτες ήταν παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά.
Με βάση λοιπόν τα προ και ακόμα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα έχουν στην ουσία καθοριστεί «άπιαστα σχεδόν μυθικά μητρικά πρότυπα» με τα οποία η μητέρα καλείται να αναμετρηθεί καθημερινά, και να είναι «πάντα διαθέσιμη και αφοσιωμένη στο ρόλο της τροφού» για το “καλό των παιδιών”.
Όλα δείχνουν όμως, πως στο τέλος της χρεώνεται –ειδικά από την πλευρά της κόρης – εγκληματική αδιαφορία, παραμέληση, ανικανότητα, και τέλος ολοκληρωτική ανεπάρκεια. Πολλές μητέρες της εποχής μας απογοητευμένες από τη διατήρηση ενός άπιαστου είδους μητρότητας καταλήγουν να συνδέονται όλο και περισσότερο με μία παθητική στάση εκλαμβάνοντας την «μητρότητα” ως ένα προκαθορισμένο και αναπόφευκτο κάρμα.
Προσπαθώντας μάλιστα να εκπληρώσουν και να ανταπεξέλθουν στους πολλαπλούς και αλληλοσυγκρουόμενους ρόλους που σηκώνουν, και υποσυνείδητα προσπαθώντας να κάνουν όλα όσα πρέπει να γίνονται ώστε να διατηρηθεί η καλή εικόνα που θέλει να έχουν οι άλλοι για αυτές ως μητέρες τις αναγκάζει να στρέφονται με αυστηρή ματιά προς τον εαυτό τους: «Είμαι εγωίστρια», «είμαι αγνώμων», «δεν είμαι καλή φίλη», «δεν αξίζω», «η κόρη μου έχει δίκιο, δεν της έδωσα όσα έπρεπε», και μύριες όσες άλλες αυτοενοχοποιήσεις που δεν οδηγούν παρά μόνο σε πολλά πρόσθετα αδιέξοδα.
Στην δε προσπάθεια της να ενσωματώσει με αποδεκτό για τα κοινωνικά πρότυπα τρόπο τη θηλυκότητα – μητρότητα της, βάλλεται τόσο όσο, ώστε ειδικά εκείνες οι γυναίκες που στρέφονται στις αστρολογικές θεωρήσεις και ερμηνείες, να καταλήγουν στο συμπέρασμα ενός εκ των άνωθεν ακατάλυτου κάρμα.
Ακόμα χειρότερα, ενώ είναι αδιαφιλονίκητο γεγονός ότι όντως επωμίζονται πολλά και διάφορα υπέρογκα για τις πλάτες τους βάρη, θα πρέπει συγχρόνως να κατανοήσουν ειδικά ιδωμένο το θέμα από καρμικής άποψης ότι οι κόρες τους δεν είναι προέκταση του εαυτού τους, αλλά ανεξάρτητες μονάδες που θα εξελιχθούν με τον τρόπο που τους έχει προδιαγράψει το δικό τους πεπρωμένο.
Η «Κακιά Μητέρα», διαδραματίζεται ειδικά στην ελληνική οικογένεια σε «αναπαραγωγικό εκκολαπτήριο» δίχως διεξόδους, αλλά το χειρότερο, σε κρυφές υπονομεύσεις και πότε –πότε ασυνείδητους αλλά ως επί το πλείστον μεθόδους κάκιστης ποιότητας χειραγώγησης των αγαπημένων της, ειδικότερα όμως της κόρης της.
Ο «Μύθος» τότε, παύει να είναι μύθος, ενώ αντίθετα η «στάμπα της κακιάς μαμάς» προεξάρχει οιονδήποτε άλλων καλώς εννοούμενων προθέσεων. Το χειρότερο δε, είναι ότι απέναντι στη σχέση μητέρας κόρης αρχίζει σιγά –σιγά να ορθώνεται το αδιαπέραστο τείχος μίας σχέσης αγάπης –μίσους!
Χρυσάνθη Σπίγγου
0 Σχόλια