Ο θάνατος του μουλαριού

Εικόνα ονειρική
μεσ στη λευκή ανταύγεια της αστροφεγγιάς
η χιονισμένη απότομη βουνοπλαγιά.

Σε λασπωμένο μονοπάτι
μια μαύρη φάλαγγα σαν ξόδι σκιών αναδεύεται.
Τα μεταγωγικά με τους ημιονηχούς, οι "μουλαράδες",
προχωρούν υπομονετικά για το μέτωπο.
Νυχτοπορεία από το φόβο των αεροπλάνων.
Σπεύδουν να εφοδιάσουν τους πολεμιστές
που ανεμοπόδαροι κυνηγούν τον εχθρό
να τον πετάξουν στη θάλασσα.

Ξάφνου ένα μουλάρι παραπάτησε
και κατρακύλησε στο γκρεμό.
Το φορτίο, με τα αναποδογυρίσματα,
σκορπίστηκε στα χιόνια.
Εδώ τα πυρομαχικά κι οι κουραμάνες
εκεί η φασολάδα, οι σταφίδες και το κασέρι,
πιο πέρα οι ρέγγες, η γαλέτα και τα τσιγάρα.
Ακόμα οι ατομικές παραγγελίες των φαντάρων
και η αλληλογραφία.
Όλη η αναμενόμενη από το στρατό
ικμάδα του δέντρου
για ν ανθίσουν οι λόγχες.

Και το μουλάρι όλο αίματα, χτυπημένο
ξεψύχησε άφωνο χωρίς βοήθεια
κάτω στη χαράδρα,
βορά στα όρνια και τ αγρίμια.

Δεν το΄κλαψε η μάνα του.
- Κλαίνε τάχα οι μανάδες των μουλαριών;

Θα το΄κλαιγε ο αφέντης του,
αλλά περίμενε, όπως όλοι, να γυρίσει
κι αυτό με τη νίκη.
Μονάχα εμείς το κλάψαμε, οι συμπολεμιστές
που το είδαμε,
γιατί την ώρα εκείνη
πολύ μας έλειψε.
Κων.Αθ.Διαμάντης
"Ηπειρωτική Εταιρεία 1987".