Γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1801.
Διακρίθηκε για τον ενάρετο βίο του. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1888 και θαυματούργησε.
Αγιοκατάχθηκε το 1986.
Εγεννήθη το 1801 στο όμορφο νησί του Ιονίου, την Κεφαλλονιά και στην μικρή πόλη Ληξούρι. Από μικρό παιδί αγάπησε τον Χριστό και όσο μεγάλωνε, τόσο άνθιζε μέσα στην καρδιά η αγάπη αυτή. Αγαπούσε τα γράμματα, μελετούσε συνεχώς και ήθελε να σπουδάσει. Το 1821 έγινε γραμματοδιδάσκαλος, δίδασκε όχι μόνο γραφή και ανάγνωση, αλλά και την πίστη στον Θεόν.
Ζούσεν ένθεη ζωή, ακολουθώντας τις εντολές του Κυρίου και παραδειγμάτιζε με τον βίον του, τους ανθρώπους και περισσότερο τους νέους. διότι στα πρώτα βήματα της ζωής μας, όλοι έχομε ανάγκη από μεγάλα πρότυπα, που θα μας στηρίζουν παντοτινά. Και ο Άγιος Παΐσιος ήταν και είναι ζωντανό παράδειγμα αγιότητος.
Ο βίος του είναι γραμμένος στα συναξάρια της Εκκλησίας. Εγκωμιάζουν οι Υμνωδοί τον αγώνα του, την ενάρετον ζωήν του, τα θαύματά του, το μαρτύριόν του.
Η καρδιά του και η ψυχή ήταν δοσμένα στον Παντοδύναμο. Το 1827 πήρε την απόφασιν να μονάσει στην Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου των Βλαχερνών, στο νησάκι Δίας, κοντά στα παράλια της Κεφαλλονιάς. Η χαρά του ήταν μεγάλη ζώντας ασκητικά., έλαμψε στο κελί άπλετον φως θείας χάριτος και θείον φωτισμόν.
Εις την δ΄ ωδή ψάλλει ο Υμνωδός, με απλά λόγια: «Εις το Σινά εφάνης, ως μητέρα φιλόστοργος Παΐσιε, με την θερμήν ικεσία Σου, θαυμάζοντας την στοργήν και την γλυκυτάτην παρηγοριά. Συ Μήτηρ υπάρχεις και εις Σε εμαυτόν ανατέθηκα».
Ο πόθος του να ζήσει την μοναχική ζωήν, ήταν μεγάλος. Ο Υμνωδός επηρεάζεται από την καθαρότητα της ψυχής του και στην δ΄ ωδή μελωδικά τον υμνεί: «Ως άγγελος ζούσες επί γης και είχες τους Αγίους Αγγέλους, βοηθούς και τώρα χαίρεις στα ουράνια σκηνώματα με τους Αγγέλους».
Το μικρό αυτό νησάκι το θεωρούσε καταφύγιο, διότι μόνος εκεί, αισθανόταν ότι ζούσε κοντά του ο Θεός. Η μητέρα του όμως τον παρακαλούσε να γυρίσει, γιατί ήταν παιδί της και δεν άντεχε τον χωρισμό. Πήρε όμως από τον ηγούμενον ευλογία και εγύρισε στον τόπον του, στο Ληξούρι το 1828 για να φροντίζει και την μητέραν του και την αδελφήν της,
Εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος και παράλληλα κήρυττε τον λόγον του Θεού. Η φλόγα της ψυχής μαγνήτιζε τα πλήθη και έρχονταν να τον ακούσουν. Η φήμη του μεγάλη, ήταν άξιος να γίνει κήρυκας και το 1836, χειροτονείται διάκονος και άργότερα ιερέας και παίρνει το όνομα Παΐσιος.
Στις 7 Ιουνίου εορτάζει η Εκκλησία μας την μνήμην του ταπεινού Αγίου Παϊσίου. Τον ύμνησε ο ιερός Υμνωδός γράφοντας τον βίον του, αλλά φωτίζει και εμάς για να αναφέρομε πιο μελωδικά την αγγελικήν ζωήν Του.
Ας ψάλλομεν από τα βάθη της ψυχής μας το Απολυτίκιον: «Της ενθέου αγάπης, πυρ δεξάμενος, υπερβαλλούσης ασκήσει, εδόθης όλω Θεώ και παράκλησις πολλώ ανθρώπων γέγονας, λόγοις θείεις νουθετών, προσευχές θαυματουργών, Παΐσιε θεοφόρε και νυν πρεσβεύεις απαύστως υπέρ του κόσμου Όσιε».
Με απλά λόγια: «Η θεία χάρις έλαμψε στην ψυχήν Σου και εξ ολοκλήρου παρεδόθης στον Θεόν. Προσευχόσουν για τους ανθρώπους και τους νουθετούσες, να βαδίζουν στην ουράνια πορεία, θαυματουργούσες, θεοφόρε Παΐσιε».
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, ας ψάλλομεν και εμείς σήμερα, όπως ο Ιερός Υμνωδός, την α΄ ωδή από τον Κανόνα της εορτής: «Χαρμόσυνα άσματα, άδομεν σήμερον χαίροντες, Παΐσιε όσιε, τη θεία μνήμη Σου, ως ελάμπρυνας Χριστού την Εκκλησία, τω φέγγει των άθλων Σου και των θαυμάτων Σου».
Και ανεδείχθη ο Παναγής Παϊσιος, των Κεφαλληνίων αγλάϊσμα, δόξα Οικουμένης, Ληξουρίου καύχημα και της Εκκλησίας κλέος και εδραίωμα
Ο Υμνωδός μας καλεί την ημέρα της μνήμης του, να βρεθούμε νοερώς στην ουράνια πολιτεία ψάλλοντας: «δεύτε πιστοί, της Παϊσίου τραπέζης ενθέως μετάσχωμεν.. Ας ευφρανθώμεν τον καρπών των καμάτων του, τους μελιρρύτους λόγους του, τα θαύματά του και να τον ικετεύσομεν: «Όσιε Παναγή Παΐσιε, μη παύση, δυσωπούμεν, (παρακαλούμε) πρεσβεύων, υπέρ πάντων των τιμώντων Σε».
