παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" (στίχ. 7-8)
Στους στίχους διεκτραγουδεί την θλιβερή κατάσταση των σκλαβωμένων, την αβεβαιότητα της ζωής και της περιουσίας από τις αυθαιρεσίας της οθωμανικής εξουσίας:
"Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί
σκοτώθηκαν, κι' αγάδες, με άδιοκον σπαθί.
Κι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά 'φορμή"
(Θούριος, στίχ. 17-20).
Ως πραγματικός επαναστάτης, ακόμη, προσπαθεί να συνενώσει τους λαούς των Βαλκανίων να αρπάξουν τα όπλα και να ριχθούν στον ιερό αγώνα της επανάστασης, εναντίον του κοινού τυράννου. Γι΄ αυτό διακηρύσσει:
"Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί,
αράπηδες και άσπροι, με μιά κοινή ορμή,
για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί
πως είμεθ΄ αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή"
(Θούριος, στίχ. 45-48).
Στό ίδιο πνεύμα ο Ρήγας προσθέτει στο άρθρο 34 των Δικαίων του Ανθρώπου ένα παράδειγμα για τη συνεργασία των λαών, οι οποίοι θα απαρτίζουν το κράτος του: "Ο Βούλγαρος πρέπει να κινήται, όταν πάσχη ο Έλλην. Και τούτος πάλιν δι' εκείνον και αμφότεροι δια τον Αλβανόν και Βλάχον".
Επίσης, ο Ρήγας στο επαναστατικό του έργο χρησιμοποίησε και τoν ψυχολογικό παράγοντα για να πετύχει τους σκοπούς του. Κάνει χρήση του όρκου, τακτική που ακολουθείται μετέπειτα από τους Φιλικούς και τους αγωνιστές του ΄21. Βάζει τους σκλαβωμένους να ορκιστούν στην απόφασή τους για επανάσταση, με βαρύ τίμημα στην αθέτηση του όρκου τους:
"Κι' αν παραβώ τον όρκον ν΄αστράψ΄ο Ουρανός,
και να με κατακάψη να γένω σαν καπνός",
(Θούριος, στίχ. 39-40)
Ακόμη έπρεπε να καταρρίψει ως μύθο τη διάχυτη πεποίθηση ότι τα οθωμανικά στρατεύματα ήταν ανίκητα και να ενισχύει κατ' αυτόν τον τρόπο το φρόνημα των σκλαβωμένων. Γι' αυτό φέρνει το συγκεκριμένο παράδειγμα των "Γκιρζιανλήδων", που επαναστάτησαν στην περιοχή της Θράκης. Βροντοφωνεί στον Θούριό του πώς ο Σουλτάνος δεν είναι τόσο δυνατός, όσο οι σκλαβωμένοι νομίζουν:
"Ποτέ μην στοχασθήτε πως είναι δυνατός
Καρδιοχτυπά και τρέμει σαν λαγός κι αυτός
Τριακόσιοι Γκιρζιανλήδες τον έκαμαν να διή
Πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγή",
(Θούριος, στίχ. 111-114).
Στον Θούριό του ο Ρήγας απευθύνει προσκλητήριο στους Ελληνες που εξ αιτίας της σκλαβιάς ξενιτεύθηκαν. Τους προσκαλεί να επιστρέψουν και να στρατευθούν για την λευθεριά, τώρα που η επανάσταση ξεκινά, τονίζοντας πως ενδοξότερο είναι να πεθάνει κανείς για την πατρίδα:
"Οσ' απ' την τυραννίαν πήγαν στην ξενιτιά,
Στον τόπον τους καθένας ας έλθη τώρα πιά.
Ως πότε οφφικιάλιος, [=αξιωματούχος] σε ξένους βασιλείς;
΄Ελα να γίνης στύλος δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθή".
(Θούριος, στίχ.49-50, 55-57).
Επί πλέον τονίζει Ο Ρήγας στον Θούριο του και των προγόνων την ανδρεία για την ελευθερία, προβάλλοντάς τους ως παράδειγμα, για να τους μιμιθούν:
"Πώς οι προπάτορές μας ωρμούσαν σαν θεριά
για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά.
Ετζι κ' ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξωμεν για μιά
Τ' άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά".
(Θούριος, στίχ. 116-120).
Μέσα στους στίχους του Θουρίου βρίσκει κανείς και τις πολιτικές πεποιθήσεις του Ρήγα: Διατυμπανίζει πως η αναρχία είναι μορφή τυραννίας,
"γιατί κ' η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά"
(Θούριος, στίχ. 27)
Διακηρύσσει τις ιδέες του για ανεξιθρησκεία,
"Στην πίστιν του καθένας ελεύθερος να ζή".
(Θούριος, στίχ. 43)
Για δικαιοσύνη και πάνω από όλα για ελευθερία στους τελευταίους στίχους του Θουρίου του αναφωνεί:
"Κ' εις την δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια, εις την Γήν".
(Θούριος, στίχ. 124 και 126).
0 Σχόλια