Πολλοί τον θυμούνται από τα τηλεοπτικά σίριαλ – σουξέ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν, ότι έχει κερδίσει βραβείο Χορν και β΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το φλερτ του Χρήστου Λούλη με τον χώρο του «έντεχνου» ξεκίνησε....
σχετικά νωρίς και «άνθισε» με τη συνεργασία του με το Εθνικό, που κοντεύει πια τα δύο χρόνια.
Επάνω σε ποιο project δουλεύεις αυτόν τον καιρό;
Παίζω στην παράσταση «Τρωίλος και Χρυσηίδα» στο Εθνικό, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λιθουανού Οσκάρας Κορσουνόβας. Επίσης στα τέλη του Απρίλη θα παρουσιάσουμε τον «Περικλή», την παράσταση που ανεβάσαμε τον περασμένο Φεβρουάριο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Globe Theatre του Λονδίνου. Πρόκειται για μια «Σαιξπηριάδα» που διοργανώνει το Globe εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων και θα συμμετέχουν θίασοι από όλον τον κόσμο, στη μητρική τους γλώσσα.
Δεν νομίζω, γιατί αυτοί πάνε στα μπουζούκια. Ωστόσο, είναι ένα άνοιγμα προς τα έξω που το έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη αυτήν τη στιγμή, ως λαός.
Πουκάμισο και ζώνη D&G, Notos Galleries,μαντήλι & δερμάτινα μπρασελέ Louis Vuitton,Louis Vuitton Boutique.
Τι σου έμαθε ο «Περικλής» ως παράσταση, για τη ζωή;
Μου επιβεβαίωσε την αξία που έχει η αγάπη. Όταν κρατάει κάποιος μέσα του την αγάπη, λέει το έργο, η ζωή θα του φερθεί καλά.
Έχεις «ριζώσει» στο Εθνικό! Προφανώς είναι επιλογή σου…
Σαφώς. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Χουβαρδά, το Εθνικό έχει «ανοίξει» πολύ τους ορίζοντές του, φέρνει συνεχώς νέους σκηνοθέτες να δουλέψουν και γίνονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
Σου προτείνουν άλλες δουλειές;
Κατά καιρούς, ναι, μου προτείνουν διάφορα. Άλλα κεντρίζουν το ενδιαφέρον μου, άλλα πάλι όχι. Είναι αλήθεια, πάντως,. πως όσο περνούν τα χρόνια, θέλεις να νιώθεις ένα είδος ασφάλειας. Στην τέχνη, βέβαια, δεν πρέπει να νιώθεις υπερβολικά ασφαλής, γιατί μετά βουλιάζεις.
Την τηλεόραση την σνομπάρεις;
Όχι βέβαια, γιατί να την σνομπάρω; Είναι κακιά ή είναι όργανο του σατανά; Αν γίνει μια πρόταση που μου αρέσει και μπορώ να ανταποκριθώ, φυσικά και θα δεχτώ.
Κάπου διάβασα, ότι αρνήθηκες να συμμετάσχεις στο σίριαλ «Το Νησί».
Αρνήθηκα όχι επειδή σνόμπαρα την συγκεκριμένη δουλειά, αλλά γιατί δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα γυρίσματα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων που είχα στο θέατρο. Ξέρεις, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση τα πράγματα γίνονται λιγάκι την τελευταία στιγμή ενώ στο θέατρο υπάρχει καλύτερος προγραμματισμός.
Κάποιοι λένε πως, αν δεν έχεις κάνει τηλεόραση, δεν γεμίζεις θέατρα και κινηματογραφικές αίθουσες. Ισχύει;
Όχι. Εμείς πέρσι κάναμε τον «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» και ο μόνος που είχε κάνει τηλεόραση ήμουν εγώ, που είχα ένα μικρό ρόλο. Και το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο! Και για να αντιστρέψω την ερώτηση: πολλοί κάνουν τηλεόραση, γεμίζουν αντίστοιχα και τα θέατρα, όπου εμφανίζονται;
Σε τι οικογένεια μεγάλωσες;
Σε μια πολύ αγαπημένη, μικρομεσαία οικογένεια. Είμαι Πειραιώτης, μεγάλωσα στον Κορυδαλλό.
Υπάρχει ακόμη ο διαχωρισμός Αθηναίος – Πειραιώτης;
Ναι, ακόμη. Είναι λίγο άλλο πράγμα, το λιμάνι.
Μια αδερφή 6,5 χρόνια μεγαλύτερή μου και μια ανιψιά 17 χρονών. Είχα ωραία παιδικά χρόνια. Από 4 χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζω στο δρόμο με τους φίλους μου. Ωραία, ανέμελα χρόνια!
Ηθοποιός γιατί έγινες;
Δεν έχω ιδέα! Τα έφερε η ζωή έτσι. Μάλλον κάτι με οδήγησε εκεί, ένα κράμα πραγμάτων. Από τη μία είχα τη χαρά του παιχνιδιού και τη ματαιοδοξία, ξέρεις, φήμη, γκόμενες κ.λ.π. και από την άλλη είναι ένας χώρος που σου ζητά να χρησιμοποιείς το σώμα σου πολύ αλλά έχει και διάβασμα. Λίγο τα συνδύαζε όλα.
Θυμάσαι τη στιγμή που αποφάσισες, ότι θα γίνεις ηθοποιός;
Σπούδαζα οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Πειραιά και ήμουν σε μια θεατρική ομάδα. Ένα πρωί που έφυγα για να πάω στην πρόβα, είπα στον εαυτό μου, αυτό το πράγμα θέλω να το κάνω κάθε μέρα, για πάντα.
Ποιο πιστεύεις, ότι είναι το δυνατό σου σημείο;
Το να κάνω τους άλλους να πιστεύουν, ότι έχω ταλέντο! Παίζουμε λίγο και με την εντύπωση. Αλλά αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα, το θέατρο δεν είναι εύκολο. Για να πετύχεις, να αποκτήσεις κοινό και να παραμείνεις, είναι δύσκολο πράγμα. Γιατί υπάρχουν και τα παραδείγματα ηθοποιών που κάνουν ψαγμένο θέατρο, που είναι τόσο ψαγμένο και ενδοσκοπικό, ώστε να μην αφορά κανέναν. Εκεί λέω, «ωραία βρε φίλε, ελπίζω να περνάς καλά εσύ», αλλά εμένα δεν με αφορά.
Επαγγελματικά απωθημένα έχεις;
Έχω. Στο μέλλον θα κάνω μια σκηνοθεσία!
Σατιρίζεις συναδέλφους σου να υποθέσω… Σου αρέσει να προκαλείς;
Ναι, λιγάκι. Μάλλον δεν θα το έλεγα έτσι. Απλά μου αρέσει να αναποδογυρίζω τα πράγματα! Είναι μια διάθεση που έχω αμφισβήτησης και αυτοαμφισβήτησης φυσικά.
Τον εαυτό σου πότε τον αμφισβήτησες τελευταία φορά;
Μόλις τώρα, που σου είπα αυτό.
Κοστούμι D&G, πουκάμισο Armani Collezioni,όλα Intervista. παπούτσια Fratelli karida
Πρόσφατα έγινες πατέρας. Τι άλλαξε στη ζωή σου;
Σχεδόν τίποτα. Εξωτερικά αλλάζουν πολλά, ότι αγοράζεις πάνες και γάλα στο σούπερ μάρκετ, ότι σε νοιάζει, αν έφαγε, ότι φοβάσαι μη σου πέσει από τα χέρια, ότι σκέφτεσαι τα πάντα σε σχέση με αυτόν. Εσωτερικά, όμως, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Γιατί τα τελευταία χρόνια ήθελα πολύ να γίνω πατέρας και ήταν σαν να ήμουνα ήδη.
Έχεις διαβάσει το βιβλίο «Ο φύλακας στη σίκαλη»; Αυτό θέλω να κάνω. Όσο μπορώ να είμαι εκεί, να τον προστατεύω να μην πέσει από τον γκρεμό. Και να μην του εμφυσήσω τίποτα, γιατί κατά πάσα πιθανότητα αυτό που θα του εμφυσήσω θα είναι δικό μου κόμπλεξ ή δική μου ανεπάρκεια.
Δεν είναι λίγο ουτοπικό αυτό; Δηλαδή, «περνάς» πράγματα στο παιδί σου θέλοντας και μη.
Εντάξει, το κάνεις αλλά αν το έχεις στο μυαλό σου, το κάνεις λιγότερο από κάποιους άλλους που το κάνουν πνιγηρά. Μου αρέσει πάντα να θέτω αυτόν στο κέντρο και όχι εμένα, δηλαδή δεν είναι αυτός το παιδί μου, είμαι εγώ ο πατέρας του. Και είμαι εκεί για να τον βοηθήσω να μεγαλώσει χωρίς να πάθει μεγάλο κακό, να προσπαθήσω να γίνει ελεύθερος, όσο γίνεται.
Εσύ έχεις καλή σχέση με τον πατέρα σου;
Ναι. Ξέρεις, υπάρχει μια σχέση στοργής και θαυμασμού, όταν είσαι παιδί. Όταν μεγαλώνεις προστίθεται ένα «πουσάρισμα» του τύπου, «τώρα μεγάλωσες, πρέπει να κάνεις αυτό». Αργότερα, όταν εσύ βρεις τον δρόμο σου, η σχέση αυτή επιστρέφει ξανά στην αγάπη και την τρυφερότητα.
Για την κρίση, τι πιστεύεις; Που οφείλεται;
Οι Έλληνες «χαλάσαμε», όταν σταματήσαμε να είμαστε Αργοναύτες, πρωτοπόροι εξερευνητές. Οι πρόγονοί μας έμπαιναν σε μια βάρκα και ανακάλυπταν νέους δρόμους. Πήραν στοιχεία απ’ όλους τους λαούς και έφτιαξαν τον ανώτερο πολιτισμό του κόσμου, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Τα πράγματα, λοιπόν, θα γίνουν καλύτερα, όταν ξαναγίνουμε Αργοναύτες. Όταν σταματήσουμε να είμαστε «κατοικίδια» της μαμάς και του μπαμπά, του κράτους, της Ευρώπης. Για παράδειγμα μας δανείζουν λεφτά, για να αγοράσουμε φρεγάτες από τους Γάλλους και αυτοκίνητα από τη Γερμανία. Γιατί να αγοράζουμε; Ας κατασκευάσουμε τα δικά μας. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να ενηλικιωθούμε…
Τι εννοείς;
Πάρε για παράδειγμα την «καραμέλα» με τους προγόνους μας. Αυτός είναι ο ναρκισσισμός του ανήλικου, άντε του εφήβου, επειδή έχω φοβερούς προγόνους, μου χρωστάς. Αλλά και για τους προγόνους μας δεν έχουμε ιδέα ως λαός. Ότι ήταν σοφοί και ότι είχαν δύο θεούς, τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο. Εμείς τον πρώτο τον διώξαμε και κρατήσαμε μόνο τον δεύτερο, που είναι το χάος. Έχουμε πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική που λέει, ρε φίλε, αν εγώ, που είμαι στο αυτοκίνητο και τρώω μια μπανάνα, πετάξω τη φλούδα έξω, κάποιος θα γλιστρήσει και θα πέσει. Και την επόμενη φορά θα πέσω εγώ. Τόσα χρόνια μας λείπει μια «μαμά», να μας βάλει σε τάξη, να μας πει, τώρα μάζεψέ το, γιατί εγώ δεν θα το κάνω.
Εμείς οι Έλληνες, επειδή είμαστε ικανός λαός, πρέπει να καταλάβουμε, ότι τα σκατά που τρώμε τώρα, εμείς τα αφήσαμε να μας συμβούν. Δεν μπορούμε να είμαστε περιορισμένης ευθύνης, να είμαστε ικανοί για τα καλά και για τα κακά να φταίνε πάντα οι άλλοι. Η πολιτική μου άποψη, λοιπόν, είναι όχι αποχή στις εκλογές και όχι ψήφος σε σχέση με το αυριανό μας βόλεμα.
Μια θετική σκέψη, που έκανες πρόσφατα;
Περπατώντας να έρθω στο σημείο του ραντεβού μας έκανα μια θετική σκέψη για τη Θεσσαλονίκη. Είπα, λοιπόν, ότι αυτή η πόλη, παρόλο που ζει τώρα μια παρακμή, κάτι έχει στους δρόμους της, στις «φλέβες» της, που την σώζει. Έχει μια ιστορική συνέχεια. Κι αν βγει, ως πόλη, προς τα έξω, αν αποκτήσει σύγχρονη ταυτότητα και σταματήσει να λειτουργεί ως «συμπρωτεύουσα», τίτλο που θεωρώ προσβλητικό, τότε ίσως κατορθώσει να μας δώσει τον νέο Ελευθέριο Βενιζέλο, που χρειαζόμαστε.
Info:
Ο Χρήστος Λούλης πρωταγωνιστεί στις παραστάσεις του Εθνικού «Τρωίλος και Χρυσηίδα», που ανεβαίνει στο Κτίριο Τσίλλερ - Κεντρική Σκηνή (έως τις 13/5) και «Περικλής», που θα παρουσιαστεί στο Globe Theatre του Λονδίνου (τέλη Απριλίου).
H φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο «2ND FLOOR»(Ανδρέου Γεωργίου 18)
0 Σχόλια