Χάθηκε το τρελό αγόρι....
Missing
Πάσχα Ορθοδόξων και Καθολικών (ημερομηνίες)
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Ο καθορισμός της ημερομηνίας του Πάσχα, γίνεται βάσει των κανόνων της Α΄ Οικουμενικής
Συνόδου της Νίκαιας της Βιθυνίας του 325 μ.Χ. και αναφέρει τα εξής:
1.Το Πάσχα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή, μετά την πρώτη Πανσέληνο, που συμβαίνει μετά την Εαρινή Ισημερία (εάν η πανσέληνος είναι Κυριακή τότε εορτάζεται την επόμενη Κυριακή, για να μην συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων)
2.Το Πάσχα εορτάζεται από όλους τους Χριστιανούς συγχρόνως.
3.Το Πάσχα θα εορτάζεται την μέρα που θα καθορίζει η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας.
Γιατί όμως από την εκκλησία της Αλεξάνδρειας; Γιατί το 325 μ.Χ. η Αλεξάνδρεια ήταν το Επιστημονικό κέντρο της εποχής και απευθύνονταν στους εκεί αστρονόμους που υπολόγιζαν Εαρινή Ισημερία και Πανσέληνο, θέματα καθαρά αστρονομικά και καθόλου εύκολα όπως αποδείχθηκε.
Για να υπολογίσουμε λοιπόν την ημερομηνία του Πάσχα, πρέπει να γνωρίζουμε πότε έχουμε Ισημερία, και κάθε πότε έχουμε Πανσέληνο, πράγματα πολύ δύσκολα να υπολογιστούν με ακρίβεια.
Το λάθος των 13 ημερών της Εαρινής Ισημερίας
Για να βρούμε την ημερομηνία που έχουμε Εαρινή Ισημερία, πρέπει να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο περιφοράς της Γης περί τον Ήλιο, δηλαδή την διάρκεια ενός έτους. Ο Πατέρας της Αστρονομίας Ίππαρχος (2ος π.Χ. αιώνας), υπολόγισε ότι το έτος έχει 365,25 ημέρες, που χρησιμοποιήθηκε από τον Αλεξανδρινό αστρονόμο Σωσιγένη, για να φτιάξει το Ιουλιανό ημερολόγιο (από τον Ιούλιο Καίσαρα), το Παλαιό. Σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας οι αστρονόμοι υπολόγισαν ότι το έτος έχει 365,242199… ημέρες. Το έτος του Ίππαρχου ήταν μεγαλύτερο και πρόσθετε τρεις μέρες κάθε 400 χρόνια, με αποτέλεσμα η Εαρινή Ισημερία του 1923 να θεωρείται η 3η Απριλίου, δηλαδή 13 μέρες αργότερα!!!
Το παλαιό λοιπόν ημερολόγιο χρειαζόταν διόρθωση 13 ημερών, που πραγματοποιήθηκε το 1923 από την κυβέρνηση Γονατά, κατόπιν εισηγήσεως του Αστρονόμου και Ακαδημαϊκού Αιγινήτη. Για να διορθωθεί, η 16η Φεβρουαρίου 1923 ονομάστηκε 1η Μαρτίου, προστέθηκαν δηλαδή 13 «λευκές» μέρες, με αποτέλεσμα ουδείς έλληνας να γεννηθεί από 16 έως 28 Φεβρουαρίου το 1923! Με 341 χρόνια καθυστέρηση συμβαδίσαμε με την υπόλοιπη Ευρώπη, που ήδη από το 1582 εφάρμοζε το Νέο Ημερολόγιο, το Γρηγοριανό όπως ονομάστηκε από τον ομώνυμο Πάπα που το εισήγαγε.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας δέχτηκε το επόμενο έτος το Γρηγοριανό ημερολόγιο για όλες τις εορτές πλην του Πάσχα, που συνέχισε να το εορτάζει με το Παλαιό. Η διόρθωση του Πάσχα δεν έγινε, γιατί υπήρχαν έντονες αντιδράσεις πολλών κύκλων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, επειδή την μεταρρύθμιση του ημερολογίου εισηγήθηκε ο Πάπας Γρηγόριος και είναι σαν να αναγνωρίζεται η πρωτοκαθεδρία του. Έτσι τα Χριστούγεννα και οι άλλες γιορτές είναι κοινές με την Καθολική Εκκλησία, πλην των Ορθοδόξων Παλαιοημερολογιτών (Άγιον Όρος, Σερβία, Ρωσία κλπ) που τις γιορτάζουν 13 μέρες αργότερα.
Το λάθος των 5 ημερών της Πανσελήνου:
Andy Warhol
Παρά τη φήμη του ...δυσλεκτικού "Βούδα" που τον κατέτρεχε - συχνά έβγαζε ολόκληρες συνεντεύξεις με απαντήσεις του στιλ "εμ ...ναι", "όχι ...μάλλον όχι", "χμμμ...πιθανόν" - ο Γουόρχολ άφησε παρακαταθήκη μια σειρά διάσημους "αφορισμούς", πολλούς από τους οποίους περιέλαβε στη "Φιλοσοφία" του.
Σταχυολογούμε:
Κατίνα Παξινού 1900 - 1973
Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά. Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, και συγκεκριμένα του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλο.Φοίτησε αρχικά στη Σχολή Χιλλ. Ακολούθησε η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα φοίτησε εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας.
Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Παντρεύτηκε τον βιομήχανο Παξινό, και απέκτησε μαζί του δύο κόρες (αργότερα η πρώτη πέθανε).[2] Άρχισε από πολύ νωρίς την καλλιτεχνική σταδιοδρομία της και γρήγορα διακρίθηκε για το αληθινό ταλέντο της και την αγάπη στην τέχνη της. Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν της Βεατρίκης, στην ομώνυμη όπερα Αδελφή Βεατρίκη, που την έγραψε ειδικά γι' αυτήν ο Δημήτρης Μητρόπουλος και η οποία ανέβηκε το 1920 στο Δημοτικό θέατρο Πειραιώς. Ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, στο «Γυμνή Γυναίκα» (La femme nue) του Μπατάιγ, που την καθιέρωσε και ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων.
Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο εισχώρησε στον συνεταιρικό θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε και που μαζί του συνεργάστηκε αποδοτικά από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά που έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Με την Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εμφανίσθηκε στο Λονδίνο στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Κατά την περίοδο του πολέμου εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Όμως, το έργο που την επέβαλε σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε το 1943 το Όσκαρ ηθοποιίας, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», όπου υποδυόταν το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας, Πιλάρ. Για το κινηματογραφικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» το 1947 βραβεύτηκε με το βραβείο Κοκτώ.
Κατά την διάρκεια της δικτατορίας η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεταξύ άλλων τα έργα: "Ματωμένος γάμος" του Λόρκα, "Η Ήρα και το παγώνι" του Ο΄ Κέισυ, "Οι παλαιστές" του Στρατή Καρά κ.ά. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ "Μάνα κουράγιο" και στον κινηματογράφο "Το νησί της Αφροδίτης" (1969).
Γενικά, η Κατίνα Παξινού είχε πολύ πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες που της επέτρεπαν να ερμηνεύει όχι με δυσκολία δραματικούς ρόλους κάθε θεατρικού ύφους, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι το "μπρεχτικό" θέατρο. Επίσης, η μουσική της καλλιέργεια της επέτρεπε να χρωματίζει τη φωνή της ώστε ν΄ αναδεικνύεται η εκφραστικότητα και η ευαισθησία έντονα καθώς και ο μελωδικός ρυθμός του ποιητικού λόγου. Η Κατίνα Παξινού έγραψε, επίσης, και μουσική για την τραγωδία «Οιδίπους τύραννος».
Χτυπημένη από καρκίνο καλπάζουσας μορφής, ήδη από το 1969, γνώριζε για την ασθένειά της. Η συμμετοχή της στην ταινία "Το νησί της Αφροδίτης" ήταν, ουσιαστικά, μία αναμέτρηση με τα όριά της. Έπαιξε στην ταινία υπομένοντας φρικτούς πόνους. Αργότερα, για την παράσταση "Μάνα κουράγιο", έβγαινε κάθε βράδυ στη σκηνή σέρνοντας ένα ολόκληρο και βαρύ κάρο. Το καλοκαίρι του 1972, η Kατίνα Παξινού εμφανίζεται, για τελευταία φορά, στο θέατρο της Επιδαύρου, όχι ως ηθοποιός, πράγμα που δεν εμπόδισε το κοινό να υποκλιθεί χειροκροτώντας όρθιο την μεγάλη ιέρεια της Τέχνης, η οποία «έφυγε», μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, στις 22 Φεβρουαρίου 1973.
For Whom the Bell Tolls, ελλην. τίτλος: Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα, του Σαμ Γουντ (1943)
Hostages, ελλην.τίτλος: Πυρ!,του Φρανκ Τατλ(1943)
Confidential Agent, ελλην.τίτλος:Ο εμπρηστής,του Χέρμαν Σάμλιν(1945)
Uncle Silas,ελλην.τίτλος:Η οργή του Θεού,του Τσαρλς Φρανκ (1947)
Mourning Becomes Electra, ελλην. τίτλος: Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα, του Ντάντλεϊ Νίκολς (1947)
Prince of Foxes,ελλην.τίτλος:Καίσαρ Βοργίας, τουΧένρι Κινγκ (1949)
Confidential Report,ελλην. τίτλος: Ο κύριος Αρκάντιν, του Όρσον Γουέλς(1955)
Τhe miracle,ελλην.τίτλος: Το θαύμα,του Έρβιν Ρέιπερ (1959)
Rocco e i suoi fratelli, ελλην.τίτλος:Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του, του Λουκίνο Βισκόντι(1960)
Τante Zita, ελλην. τίτλος:Πως γνώρισα τον έρωτα,του Ρομπέρ Ανρικό (1968)
Un ete Fauvage του Μαρσέλ Καμί (1969)
Το νησί της Αφροδίτης,του Γιώργου Σκαλενάκη (1969)
Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης
Η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης είναι μια Προσκοπική και Οδηγική εκδήλωση.
Γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1926 στις 22 Φεβρουαρίου, σε ανάμνηση της γέννησης του ιδρυτή του Προσκοπισμού Λόρδου Μπέϊντεν - Πάουελ (22/2/1857).
Την ημέρα αυτή οι Πρόσκοποι και οι Οδηγοί συλλογίζονται για τις αξίες των οργανώσεών τους, αποστέλλουν τις ευχές σε όλους όσοι ανήκουν στη μεγάλη αυτή παγκόσμια οικογένεια και πραγματοποιούν εράνους για να βοηθήσουν προσκόπους και οδηγούς σε φτωχές χώρες.
22 Φεβρουαρίου Σαν σήμερα
Στις 22 Φεβρουαρίου 1512 πεθαίνει ο Αμέρικο Βεσπούκι, Γενοβέζος έμπορος και χαρτογράφος, από τον οποίο, σύμφωνα με μια εκδοχή, πήρε το όνομά της η Αμερική
Το πρώτο ταξί εφοδιασμένο με ταξίμετρο κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους του Λονδίνου στις 22 Φεβρουαρίου 1907
Πως αντιδράνε τα ζώδια στο… ΔΡΑΜΑ
«Τι έκανε λέει;» Αυτές οι τρεις λέξεις είναι ο κεραυνός που δίνει σύνθημα για το ξεκίνημα της καταιγίδας. Αν δεν κάνει τσαμπουκάδες (και) μέσα στη σχέση του ο Κριός, ποιος θα τους κάνει; Εντάξει, έχουμε και κάποιους άλλους υπόψη μας, αλλά το πρώτο στη σειρά ζώδιο έχει αξιοζήλευτες επιδόσεις στον θεατρικό τομέα. Τόσο που ο οίστρος του μπορεί να το παρασύρει σε ακραίες καταστάσεις. Ευτυχώς δηλαδή που του περνάει γρήγορα και σου δίνει μια περίοδο ανάπαυλας μέχρι την επόμενη… παράσταση. Σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσεις κι εσύ από την πλευρά σου και να μην πάρεις στα σοβαρά όσα τρομακτικά και τραυματικά θα ξεστομίσει στον θεατρικό του μονόλογο.
ΤΑΥΡΟΣ
Ο Ταύρος δεν θέλει να ξεφεύγει από το μέτρο και τα δράματα προτιμά να τα βλέπει σε ταινίες, κατά προτίμηση μασουλώντας ποπ-κορν ή νάτσος, παρά να πρωταγωνιστεί σε αυτά. Στην πραγματική ζωή προτιμά την ησυχία του, γι’ αυτό μην τον τσινάς και πολύ, αν δεν θες να το παίξεις… ταυρομάχος. Αν πάλι φτάσει σε σημείο βρασμού ψυχής και ξεσπάσει, πιθανόν θα προτιμούσες να μην ήσουν εκεί. Γιατί μπορεί πολλά από αυτά που θα βγάλει στη φόρα, να τα εννοεί κιόλας. Απλώς τα κρατούσε ώστε να συσσωρευτούν και να του δώσουν τη δημιουργική ορμή να εκφραστεί, αποδεικνύοντας πως τα καλύτερα δράματα τα γράφει η ίδια η ζωή.
ΔΙΔΥΜΟΙ
Ο Δίδυμος είναι γεννημένος για να υποδύεται ρόλους, και τι καλύτερη έμπνευση γι’ αυτό από τον έρωτα; Ο μικρός φτερωτός θεός τον απογειώνει και τον βοηθά να δίνει ρεσιτάλ όχι μόνο ως προς την ηθοποιία, αλλά και ως προς τα ευφάνταστα σενάρια που σκαρώνει, δίνοντας μια νέα εκδοχή ακόμα και στην πιο πεζή πραγματικότητα. Οι πιο τρελές περιπέτειες, τραγικές, κωμικές και όλα τα ενδιάμεσα, του συμβαίνουν σε καθημερινή βάση. Μαζί του μπορείς να… βιώσεις τα πάντα, από τα πιο αστεία μέχρι τα πιο δραματικά, κι όχι τόσο επειδή είναι από φυσικού τους έτσι τα γεγονότα, αλλά επειδή αυτό το απίθανο ζώδιο έχει το ταλέντο να τα μεταμορφώνει.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Σαν ζώδιο του Νερού, ο Καρκίνος απολαμβάνει τα… πλατσουρίσματα στις λίμνες του ερωτικού πόνου. Κι αν δεν του τον προσφέρεις εσύ, θα τον ανακαλύψει μόνος του. Πόσο μάλλον αν του δίνεις ο ίδιος μικρές και μεγάλες αφορμές. Όπως η Αλίκη πλημμύρισε τη Χώρα των Θαυμάτων με τα δάκρυά της, έτσι κι εκείνος θα σε πνίξει με τα παράπονά του και τις περιγραφές του πόνου που τόσο άσπλαχνα του προκάλεσες. Τι κι αν εσύ δεν είχες ιδέα; Αλλά για να μην τον αδικούμε, δεν είναι μόνο δακρύβρεχτη η καθημερινότητά σου μαζί του. Ο Καρκίνος ξέρει και να γελάει, και να απολαμβάνει. Απλώς τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα καλό κλάμα.
ΛΕΩΝ
Στη θεατρική σκηνή της ζωής ένας είναι ο πρωταγωνιστής, ο Λέων φυσικά. Και σαν τέτοιος, πρέπει να σταθεί στο ύψος του, κρατώντας όλα τα φώτα και τα βλέμματα καρφωμένα επάνω του. Τι κι αν τα σενάρια της πραγματικότητας δεν έχουν γραφτεί με την απαιτούμενη φαντασία, στερώντας του την ευκαιρία να μεγαλουργήσει; Θα τα ξαναγράψει εκείνος, δίνοντας στον εαυτό του καλύτερες ατάκες, αντάξιες πρωταγωνιστή αρχαίας τραγωδίας. Και όπου δεν θα είναι κανένας κακομοίρης κατατρεγμένος, αλλά ένας ήρωας, ένας ημίθεος, που αντέχει όλα τα χτυπήματα της μοίρας και των ζηλόφθονων ανθρωπάκων. Κι εσύ δεν έχεις παρά να παρακολουθείς έκθαμβος και να χειροκροτείς –στα σωστά σημεία, το νου σου!…
ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Για ποιον τον πέρασες τον Παρθένο, που θα κάτσει να κάνει υστερίες σαν καμιά γυναικούλα; Αυτό το ζώδιο ζει για μια αξιοπρέπεια, και δεν πρόκειται να την χαραμίσει για χατίρι κανενός, ακόμα και αν πρόκειται για τον πιο συγκλονιστικό έρωτα. Αν λοιπόν θέλεις δράματα, γεμάτος ο ζωδιακός κύκλος και ψάξε αλλού. Στην παρθενίστικη επικράτεια το πολύ που θα βρεις είναι αξιοπρεπή γκρίνια, εποικοδομητική κριτική και φαρμακερά σχόλια. Αλλά ποτέ τα γεγονότα δεν θα διογκωθούν πέρα από τις λογικές τους διαστάσεις. Αν πάλι καμιά φορά παρασυρθεί και παίξει κανένα δραματάκι, μην τον ξεσυνερίζεσαι. Άνθρωπος είναι κι εκείνος, έστω και αν προσπαθεί διαρκώς να αγγίξει την τελειότητα.
ΖΥΓΟΣ
Αν είναι να παιχτεί κάποιο δράμα, τουλάχιστον ας είναι καλαίσθητο. Αυτή είναι η άποψη του Ζυγού επί του θέματος. Για παράδειγμα, αλλιώς είναι απλώς να βουρκώνεις με το χείλι να τρεμουλιάζει ελαφρά κι αλλιώς να ρουφάς μια κοκκινισμένη από τα κλάματα μύτη. Ούτε είναι σικ να τσιρίζεις σαν υστερική θείτσα στην εμμηνόπαυση. Ενώ είναι τόσο συγκινητική η βραχνάδα μιας φωνής που «σπάει» από πόνο… Βάσει των ανωτέρω, λοιπόν, ο Ζυγός θα σκηνοθετήσει τις θεατρικές του παραστάσεις με έμπνευση και γούστο, προκαλώντας στον αποδέκτη τους τα πιο ευγενή συναισθήματα. Τώρα, αν εσύ δεν εκτιμήσεις την αισθητική της παράστασης, τουλάχιστον χειροκρότησε την προσπάθεια. Αν μη τι άλλο, αξίζει μια ηθική ανταμοιβή.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ
Εντάξει, τώρα τι περιμένεις να ακούσεις για τον Σκορπιό; Είναι το ζώδιο με τα περισσότερα Όσκαρ στη δραματοποίηση. Αλλά δεν είναι ότι το «παίζει», αντίθετα το ζει, έχει το δράμα ενσωματωμένο στο DNA του. Για εκείνον δεν υπάρχουν μέτρια γεγονότα στη ζωή. Τα πάντα είναι ή απερίγραπτα τραγικά, ή εξαιρετικά χαρμόσυνα. Σε ό,τι αφορά στα ερωτικά του, πρόσθεσε και άλλες δύο κατηγορίες: ακαταμάχητα σέξι και απίστευτα ξενερουά. Και εφόσον όλα είναι ή του ύψους ή του βάθους, ανάλογα κυμαίνονται και οι αντιδράσεις του. Απρόβλεπτες συνήθως, ακόμα και για όσους διατείνονται ότι τον γνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα. Τουλάχιστον, παρηγορήσου με τη σκέψη ότι στις παραστάσεις του αποκλείεται να βαρεθείς.
ΤΟΞΟΤΗΣ
Σιγά που ο Τοξότης θα κάτσει να ασχοληθεί για να στήσει ένα δραματικό σκηνικό ή να μεγαλοποιήσει μια κατάσταση. Μια χαρά του φαίνονται όλα όπως είναι. Η ζωή είναι (ή οφείλει να είναι) ωραία. Κι αν δεν του αρέσει, αυτός θα βρει τρόπο να φέρει τα πράγματα στα μέτρα του ή απλώς… θα την κοπανήσει. Άλλωστε, μια από τις πιο εντυπωσιακές ικανότητες του εν λόγω ζωδίου είναι να αποδρά από τα δυσάρεστα, είτε με το σώμα είτε απλώς με τη σκέψη. Αλλά το να στήσει μια θεατρική παράσταση, πως τάχα μου ζήλεψε ή πληγώθηκε, μόνο για πλάκα μπορεί να το κάνει. Έτσι, για να δει αν θα «τσιμπήσεις».
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ
Αν, λέμε αν, ο Αιγόκερως κατεβεί από το άβατο της ψυχρότητας (που μεταφράζεται σε «δεν θα σε αφήσω να δεις πόσο με πλήγωσες») και αποφασίσει να το παίξει δράμα, θα στήσει μια παράσταση αντάξια της θεατρικής σχολής που θέλει τα συναισθήματα περισσότερο να υποβάλλονται στον θεατή, παρά να εκφράζονται άμεσα. Με άλλα λόγια, δεν θα φωνάξει, δεν θα κλάψει, δεν θα κάνει υστερίες, παρά θα σε παγώσει με ένα βλέμμα, μια σιωπή, μια χειρονομία. Κι αν εσύ θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις ένα συναισθηματικό ξέσπασμα είτε ανταποδίδοντας στα ίσα είτε αδιαφορώντας, εδώ βρίσκεσαι σε αδυναμία να παίξεις στο γήπεδό του επί ίσοις όροις. Μανούλα στη στρατηγική ο Αιγόκερως!
ΥΔΡΟΧΟΟΣ
Μπορεί η ανθρώπινη ύπαρξη επί της γης να είναι μια κατάσταση που επιδέχεται πολλές διορθώσεις, και ο Υδροχόος το πιστεύει αυτό. Αλλά δεν σημαίνει κι ότι θα την κάνει χειρότερη. Είναι που είναι όλα χάλια, αν τα παραφουσκώσουμε κιόλας, χαθήκαμε. Έτσι, σε αυτή τη βάση, προσπαθεί να κρατά το μέτρο με την αγαπημένη του τακτική της αποστασιοποίησης. Που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη στα προσωπικά του ζητήματα, όταν αγγίζονται ευαίσθητα σημεία. Για να τα κάνουμε πιο… λιανά, δεν γουστάρει να δραματοποιεί καταστάσεις στα αισθηματικά του, το αντίθετο μάλιστα. Έγινε η βροχή χαλάζι, δεν πειράζει, δεν πειράζει, αν με εννοείς. Και αντιστοίχως, δεν θέλει να του κάνουν αυτό που δεν κάνει ο ίδιος.
ΙΧΘΕΙΣ
Αν μιλάμε για συναισθηματικές υπερβολές, εδώ πια ο Ιχθύς τα δίνει όλα. Το να ξεχειλίζει από δάκρυα, γέλια, μαυρίλα και ευδαιμονία (συχνά όλα αυτά σε απίστευτες εναλλαγές, ακόμα και επί του ιδίου θέματος) είναι για εκείνον τρόπος ύπαρξης. Στη στεριά δεν ζει το ψάρι και ο Ιχθύς στην αυτοσυγκράτηση. Και δεν περιορίζεται μόνο στα ερωτικά του αλλά σε οτιδήποτε μπορεί να τον συγκινήσει, δηλαδή στα πάντα. Οπότε, αν σου έλαχε να είσαι το ταίρι ενός Ιχθύ, θα πρέπει όχι μόνο να τα υποστείς όλα αυτά, αλλά να δείχνεις και την απαραίτητη συμπαράσταση, συμμετοχή και συμφωνία. Ουαί και αλίμονο αν φανείς αναίσθητος και ακόμα χειρότερα περιπαικτικός.
freemind.gr
Φημισμένα Καρναβάλια
"Γαλλική" απόβαση...
Το περίφημο Καρναβάλι της Νέας Ορλεάνης ξεκινά από τα έθιμα του γαλλικού Mardi Gras που έφεραν στο τέλος του 17ου αιώνα στον αμερικανικό Νότο οι αδελφοί Le Moyne, απεσταλμένοι του Λουδοβίκου 14ου, για να διεκδικήσουν τη γαλλική περιοχή της Λουιζιάνα (σήμερα καταλαμβάνει τις Πολιτείες Αλαμπάμα, Μισισίπι και Λουιζιάνα).
Η εκστρατεία κατέληξε με την ίδρυση της Μομπίλ, πρωτεύουσας της γαλλικής Λουιζιάνα, που στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Μπιλόξι και ακολούθως στη Νέα Ορλεάνη.
Οι κάτοικοι ξεκίνησαν το 1720 να γιορτάζουν το Mardi Gras με μότο "αφήστε τη χαρά να ξεχυθεί".
Πρωταγωνιστούν οι ....μάσκες!
Οι περίφημες μάσκες (maschere) είναι ο βασικός πρωταγωνιστής του βενετσιάνικου Καρναβαλιού. Όλες τις μέρες του χρόνου ο επισκέπτης μπορεί να βρει στη Βενετία μάσκες για όλα τα βαλάντια, από φθηνές έως πανάκριβες, πραγματικά κομψοτεχνήματα.
Επίσης, περίτεχνες είναι και οι στολές που οι Βενετσιάνοι φορούν κατά παράδοση τόσο στους δημόσιους χορούς όσο και στους ιδιωτικούς.
Τα στοιχεία για το Καρναβάλι της Βενετίας καταγράφουν ως χρονικό σημείο έναρξης του το 1268.
Σύμφωνα με την παράδοση μάσκες φορούσαν οι Βενετσιάνοι από τη γιορτή του Αγίου Στεφάνου στις 26 Δεκεμβρίου, μέχρι το τέλος του Καρναβαλιού, πριν από τη νηστεία της Σαρακοστής.
Όταν η πόλη έγινε το 1797 μέρος του βασιλείου της Λομβαρδίας - Βένετο κάτω από αυστριακή κυριαρχία, οι μάσκες και το Καρναβάλι απαγορεύθηκαν και το έθιμο αναβίωσε μετά τον πόλεμο.
Σάμπα μέχρι τελικής πτώσεως
Η Λατινική Αμερική φημίζεται για την καρναβαλική της παράδοση, τα έθιμα και τους χορούς.
Σε όλες τις χώρες της κεντρικής, νότιας Αμερικής, της Καραϊβικής - με κυρίαρχο το Καρναβάλι της Κούβας και της πληγωμένης Αϊτής - οι άνθρωποι εκφράζουν το ζωηρό ταμπεραμέντο τους και την αγάπη τους για τα τραγούδια και το χορό μέσα από λαμπρές καρναβαλικές γιορτές.
Ωστόσο, ξακουστό στα πέρατα της γης είναι το Καρναβάλι του Ρίο, παρά το γεγονός ότι σε πολλές πόλεις της Βραζιλίας , όπως το Σάο Πάουλο, γίνονται παρόμοιες εκδηλώσεις.
Το Καρναβάλι του Ρίο θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα σόου στον πλανήτη, καθώς στην προετοιμασία και πραγματοποίηση τους εμπλέκονται όλες οι σχολές σάμπας της πόλης.
Η έναρξη του Καρναβαλιού τοποθετείται στο 1723 και άρχισε να παίρνει τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα από το 1930 και μετά. Οι Σχολές Σάμπας (Sambodromo) είναι μεγάλες κοινότητες με χιλιάδες μέλη που προετοιμάζουν όλο το χρόνο το μουσικοχορευτικό θέμα που θα παρουσιάσουν στη μεγάλη παρέλαση. Στο Ρίο υπάρχουν περίπου 200 σχολές που συνεργάζονται με τις μουσικές μπάντες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)