- Καλώς τον, περάστε κλπ., ως αναγνώριση της μέγιστης προσφοράς σας στην κοινωνία, σας υποδέχομαι αυτοπροσώπως, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει για κανένα! Και μάλιστα, και πάλι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα έχετε κάνει για τους συνανθρώπους σας, θέλω να σας ξεναγήσω ο Ίδιος στις εγκαταστάσεις μας, και να σας δώσω την ευκαιρία επιλογής του τόπου μόνιμης διαμονής σας. Από δω λοιπόν, ο Παράδεισος.
Μια κουρτίνα από υπέροχα κατάλευκα σύννεφα ανοίγει, και εμφανίζεται ένα γλυκό σύμπαν σε παλ αποχρώσεις του ροζ, γαλάζιου και κρεμ, χωρίς αρχή και τέλος, γεμάτο από ανυπαρξία ύλης, με αιθέριες μελωδίες στο υποσυνείδητο, ένα ανεπαίσθητο άρωμα βανίλιας και λεβάντας, γεύση από σοκολάτα και την ελαφρότητα μιας διαρκούς πτήσης στο άπειρο... Ο Γκέιτς συγκλονίζεται από τη γαλήνη και αιώνια ανανέωση που αισθάνεται!
- Κι από εδώ, η Κόλαση: Το ίδιο σύννεφο αποκαλύπτει τώρα ένα κόσμο σαν το δικό μας, με όλα τα όμορφα και χωρίς κανένα άσχημο. Μια ατέλειωτη αμμουδιά, εμπρός στην πιο κρυστάλλινη θάλασσα, μουσικές εναλλαγές από την ενάτη του Μπετόβεν, την τρομπέτα του Άρμστρονγκ, τους αυλούς του Πάνα, τις πενιές του Χιώτη, το κλαρίνο του Τάσου, μυρωδιές από ψητά αρνάκια και τσίκνα από τσιτσιριδόπιτες, άρωμα από κρασιά και κονιάκ παλαιωμένα από τους Θεούς του Ολύμπου, και ζωή! Εκατομμύρια κολασμένοι συζητούν χαρούμενα, ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι, ξάπλα σε τεράστιες αναπαυτικές πολυθρόνες και αιώρες, ενώ παράλληλα βρίσκονται σε διαρκή οργασμό, κάνοντας ασταμάτητα σεξ με ότι πιο καυτό και ποθητό έχει περάσει ποτέ από τη γη και τη σκέψη των ανθρώπων και των θεών, σε κάθε στάση και κατάσταση που σχηματίστηκε στα πιο ακραία όνειρά τους... Ο Γκέιτς είναι βέβαιος ότι δεν ονειρεύεται γιατί η φαντασία του δεν μπορεί να φτάσει σε αυτό που αισθάνεται!
- Λοιπόν, πώς σου φαίνεται; Διάλεξες; των ρωτάει χαμογελαστός ο Μεγάλος.
- Θεέ μου, απαντάει ο Γκέιτς, που δεν πιστεύει στην τύχη του, ο Παράδεισος είναι το όνειρο όλων μας. Η πραγματοποίηση της ελπίδας ότι κάποτε, έστω στην άλλη ζωή, θα χαλαρώσουμε, θα χαρούμε επιτέλους με την ψυχή μας. Αλλά η Κόλαση είναι το κάτι άλλο. Δε λέω, φαίνεται κουραστική και καθόλου ήρεμη, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την Κόλαση που μας έλεγαν οι παπάδες, και νομίζω ότι προτιμώ λίγη δράση από την αιώνια γαλήνη. Θέλω να ζήσω στην Κόλαση το υπόλοιπο της αιωνιότητας.
Αιώνες αργότερα, ο Μεγάλος κάνει τη βόλτα του στα κτήματά του και περνάει κι από τη γωνιά της Κόλασης όπου είναι κι ο Γκέιτς. Εκείνη τη στιγμή ξαπλωμένος μπρούμυτα σε μια πύρινη λεκάνη γεμάτη από σκατά που κοχλάζουν και αναδίνουν τη μυρωδιά που θα είχε η κόλαση των πιο άτακτων σκατών, ακούει στη διαπασών Death Metal από κάποιο συγκρότημα που θεωρεί ότι οι Iron Maiden ήταν συμφωνική ορχήστρα μουσικής δωματίου, ενώ ένας αηδιαστικός δαίμονας με μυτερά αυτιά και μακριά ουρά τον τρυπάει με την τρίαινά του και μια διαόλισσα με διχαλωτή γλώσσα και διαστάσεις αθλητή του σούμο γεμίζει τις πληγές του με διάλυμα αλατιού και μπαρουτιού στο οποίο κάθε τόσο ρίχνει αναμμένα κάρβουνα και ξεκαρδίζεται με τις εκρήξεις που ξεσκίζουν τις σάρκες του. Ο Γκέιτς θέλει να πεθάνει, αλλά αυτό είναι πλέον αδύνατο αφού έχει ήδη συμβεί, και η λιποθυμία δεν επιτρέπεται από ένα μικρό διαβολάκι που αδειάζει μπουκάλες αιθέρα στα ρουθούνια του, ενώ του κάνει ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα για να συνέλθει. Μέσα στη διαρκή απόγνωσή του, βλέπει το Θεό και βάζει τις φωνές.
- Είσαι Άθλιος, είσαι Ψεύτης, είσαι Άπονος, είσαι Πάγκακος, κλπ.
- Μα, γιατί το λες αυτό; ρωτάει αθώα ο Άλλος.
- Γιατί, δες τι περνάω! Πού είναι οι μουσικές, πού είναι η αμμουδιά, πού είναι τα ψητά, πού είναι οι γκόμενες, που μου είχες δείξει;
- Α, λες για τότε που κάναμε την περιήγηση; Αυτό ήταν το screensaver...
Δήμαρχους σαν τον Αtanas (καμία σχέση με το Θανάση) είχαμε πάρα πολλούς και δε χρειαζόμαστε άλλους. Και Νομάρχες και Περιφερειάρχες και Υπουργούς και Πρωθυπουργούς.
Δεν εννοώ γελωτοποιούς (κι απ'αυτούς είχαμε), αλλά αποτελεσματικούς. Τεράστια η συλλογή από screensavers. Πόλεις χωρίς λακκούβες, με πάρκα και συντριβάνια, με μεγάλες οδικές αρτηρίες, σήραγγες, τρένα και τραμ, ποδηλατόδρομους, παιδικές χαρές, σακκούλες για τη συλλογή των σκυλοσκατών, "οικολογική" συνείδηση, "πολιτισμό", κλπ. Κι από κάτω, στην ουσία, πόλεις χτισμένες πάνω στην εκμετάλλευση, με ανεργία, φτώχεια, άστεγους, συσσίτια απόρων, πορνεία, ακρίβεια, πόλεμο, γκέτο φθηνού εργατικού δυναμικού, κοινωνίες υποταγής και απομόνωσης, μια επίφαση δημοκρατίας και κοινωνικής προόδου στη βίαιη κυριαρχία του κεφαλαίου.
Δήμοι και κράτη που είναι και λειτουργούν ως επιχειρήσεις παραγωγής κοινωνικής αποχαύνωσης και υποταγής στα συμφέροντα μιας χούφτας εφοπλιστοβιομηχανοεργολαβοτραπεζιτών. Προχτές, στο Φάληρο, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό το είπαν καθαρά: Ο Δήμος πρέπει να λειτουργεί ως επιχείρηση και, όπως μια επιχείρηση, έτσι κι ο Δήμος, για να είναι βιώσιμος πρέπει να περιορίσει το μισθολογικό κόστος. Ωραία, τεχνοκρατικά, στεγνά, ο Δήμος πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα του Γκέιτς: αφήνει κέρδος; το κάνουμε. Έχει ζημιά; δεν το κάνουμε και το ξεπουλάμε. Δεν πειράζει που και στο Φάληρο δίνονται συσσίτια σε άπορους, που στην παραλία άστεγοι κοιμούνται σε χαρτόκουτα και στην άμμο, που η ανεργία των νέων ξεπερνάει το 30%, που οι παιδικοί σταθμοί δεν έχουν νηπιαγωγούς, που τα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο και καίγονται οι ασφάλειες... Αρκεί που έχουμε "Πράσινη διαδρομή" και "Πράσινη ζωή στην πόλη", κι άγαλμα του Παλαιολόγου και ποιος ξέρει, αύριο ίσως και μια κόκκινη μηλιά. Διάφορα screensavers για να ξεχνιέται ο χρήστης με μερικά ωραία τοπία, όμορφες γκόμενες, ψαράκια να κολυμπάνε μες στη γυάλα και να μη βλέπει τη δική του γυάλα και να μην ξεχωρίζει τι φταίει για τη μιζέρια του.
Μέχρι να γίνει αυτός Κριτής (τελικά, το κριτήριο της αγιοσύνης δεν είναι άλλη ιστορία: "Και την καμπάνα του αψηλά/ στον πλάτανο δεμένη/ την εκουρντίζει ολονυχτίς/ για του Αη Λαού τη σκόλη", λέει ο Ρίτσος), μιας άλλης ζωής, όχι με ροζ και λιλά συννεφάκια, αλλά με αληθινό γήινο παράδεισο γι αυτούς που θα τον χτίσουν και κόλαση για όσους του τον στερούσαν...
ΡΕΝΑ Κ
0 Σχόλια