Δεν πρέπει να υπόσχεσαι τίποτα στα παιδιά. Αν το πεις έστω και μια φορά, δεν υπάρχει τρόπος φυγής. Είχαν περάσει μήνες από την υπόσχεση ότι μετά τη μετακόμιση, τα κορίτσια θα αποκτούσαν σκυλάκι. Αγαπώ υπερβολικά τα ζώα, όχι τόσο τις γάτες όσο τους σκύλους, μεγάλωσα με σκυλιά, σκυλιά που βρίσκαμε στον δρόμο και αντιμετωπίζαμε σαν μέλη της οικογένειας. Νόμιζα λοιπόν ότι θα ήταν εξίσου εύκολο και σήμερα να "σώσουμε" ένα κατοικίδιο. Καμία σχέση. Μετά το σχετικό κήρυγμα ότι τα ζώα δεν αγοράζονται, δεν τα παίρνουμε από pet shops, υπάρχουν τόσες ψυχούλες που περιμένουν μια ζεστή αγκαλιά και όλα τα κλισέ, βρέθηκα να τρώω πόρτα από φιλοζωικές, δήμους, ιδιώτες. Δεν ζητούσα τίποτα τρελό, ένα κουτάβι, αρσενικό ή θηλυκό, που να μην αυξάνεται υπερβολικά σε μέγεθος. "Α, θέλετε toy; Δεν θα βρείτε να χαρίζεται", μου είπε μια κυρία στο τηλέφωνο. Από ράτσες πάλι, δεν έχω ιδέα. Μόλις ακούσω την ερώτηση "τι μάρκα είναι;" μου σηκώνεται η τρίχα. Σκυλάκι είναι, δεν είναι αυτοκίνητο, αλλά αυτό είναι μάλλον το λιγότερο. Βρεθήκαμε λοιπόν να τριγυρίζουμε στο κέντρο της Αθήνας για μια λύση. Αν δεν έχεις φίλο που έχει γεννήσει η σκύλα του, δύσκολα τα πράγματα. Πήγαμε σε μια έκθεση κουταβιών, είδαμε δεκάδες σκυλάκια σε γυάλινα κλουβιά, σε έναν χώρο που μύριζε, οι ιδιοκτήτες κάπνιζαν διαρκώς και δεν έδιναν σημασία ούτε σε παιδιά, ούτε σε υποψήφιους αγοραστές, και μια υπάλληλο με στολή κρεοπώλη, να "πουλάει" σκυλιά σαν να επρόκειτο για τσάντες. "Τι μοντέλο θέλετε; Οι τιμές μας ξεκινούν από 400 με 500 ευρώ". Φύγαμε σε λίγα λεπτά, δεν ήξερα τι εμπόριο γίνεται με τα κουτάβια. Νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε ταινίες κινουμένων σχεδίων με την Κρουέλα Ντε Βιλ. Βρεθήκαμε στην οδό Αθηνάς. Αν είναι να σώσουμε ένα κουτάβι, ας είναι καλύτερα από εκεί. Θλίψη, δυσοσμία, αισχροκέρδεια. Φύγαμε και από εκεί. Άρχισα τα τηλέφωνα σε αγγελίες. Αυτό το "αποστολή σε όλη την Ελλάδα", τι να σημαίνει άραγε; Είδα κάτι "άριστη μορφολογία", "γονείς πρωταθλητές", "πολύ καλά αίματα", "εκθεσιακοί γονείς", "τιμή ευκαιρίας λόγω ανάγκης" και φρίκαρα. Καταλήξαμε σε pet shop στο Παγκράτι. Μόλις είπα μέχρι πόσα χρήματα διαθέτω, ο υπάλληλος σχεδόν μου πέταξε, ένα κουτάβι, "μαλτεζάκι", όπως είπε, 40 ημερών. " Μέχρι χθες θήλαζε από τη μητέρα του", συμπλήρωσε. Σε πέντε λεπτά είχαμε φύγει με το μπεζ κουτάβι μας. Το είχαμε λατρέψει. Δεν μου έδωσε ούτε απόδειξη ούτε χαρτιά. Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα και ακόμη να καταλήξουμε σε όνομα. Βούτυρο, muffin, λάπτοπ, μέλι... Τα κορίτσια είπαν Λάκι. Αν και πιο τυχεροί νομίζω ότι είμαστε εμείς. Σάντυ Τσαντάκη.
0 Σχόλια