Ο δίσκος ανακαλύφθηκε στις 3 Ιουλίου 1908 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ (Luigi Pernier) και φυλάσσεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.
Ανακάλυψη του Δίσκου
Ο δίσκος της Φαιστού ανακαλύφθηκε στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη. Ο Ιταλός αρχαιολόγος Λουΐτζι Περνιέ ανάκτησε αυτό τον εντυπωσιακά άθικτο δίσκο, περίπου 15 εκατ. σε διάμετρο και ομοιόμορφα μόλις πάνω από 1 εκατ. σε πάχος, στις 3 Ιουλίου 1908.
Βρέθηκε στο κύριο κελί ενός υπόγειου "αποθετηρίου ναού". Αυτά τα βασικά κελιά, προσβάσιμα μόνο από πάνω, καλύπτονταν τακτοποιημένα με ένα στρώμα λεπτού σοβά. Το περιεχόμενό τους ήταν φτωχό σε πολύτιμα αντικείμενα, αλλά πλούσιο σε στάχτη, αναμεμειγμένα με καμένα οστά βοοειδών. Στο βόρειο τμήμα του κυρίου κελιού, στην ίδια μαύρη στρώση, λίγα εκατοστά νοτιοανατολικά του δίσκου και περίπου 20 εκατοστά (51 εκατοστά) πάνω από το δάπεδο, βρέθηκε επίσης ένα πλακίδιο σε Γραμμική Α', το οποίο αριθμήθηκε ως PH 1. Ο χώρος προφανώς κατέρρευσε ως αποτέλεσμα σεισμού, ενδεχομένως συνδεόμενου με την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που έπληξε μεγάλα τμήματα της περιοχής της Μεσογείου κατά τη διάρκεια της μέσης δεύτερης χιλιετίας π.Χ.
Αυθεντικότητα
Ο Δίσκος της Φαιστού είναι γενικά αποδεκτός ως αυθεντικός από τους αρχαιολόγους. Η υπόθεση της αυθεντικότητας βασίζεται στις ανασκαφικές εγγραφές του Περνιέ. Αυτή η υπόθεση υποστηρίζεται από την μεταγενέστερη ανακάλυψη του πέλεκυ του Αρκαλοχωρίου με παρόμοιους αλλά όχι ταυτόσημους χαρακτήρες.
Η πιθανότητα ότι ο δίσκος είναι πλαστογραφία του 1908 ή φάρσα έχει εγερθεί από δύο μελετητές. Σύμφωνα με μια αναφορά στην Times, η ημερομηνία κατασκευής ουδέποτε τεκμηριώθηκε με θερμοφωταύγεια. Στην επισκόπηση του για το 2008, ο Ρόμπινσον δεν υποστηρίζει τα επιχειρήματα της πλαστογραφίας, αλλά υποστηρίζει ότι «μια δοκιμή θερμοφωταύγειας για τον δίσκο της Φαιστού είναι επιτακτική ανάγκη είτε επιβεβαιώνει ότι τα νέα ευρήματα αξίζουν το κυνήγι είτε θα σταματήσουν οι λόγιοι να χάνουν την προσπάθειά τους»
Η ταμπλέτα PH-1
ορίζεται από μια σπείρα - παρόμοια με το δίσκο της Φαιστού. Μια σφραγίδα που βρέθηκε το 1955 δείχνει τη μόνη γνωστή παράλληλη προς το σύμβολο 21 (𐇤, την "χτένα") του δίσκου της Φαιστού.[8] Αυτό θεωρείται ως απόδειξη ότι ο δίσκος της Φαιστού είναι ένα γνήσιο μινωικό τεχνούργημα.[9]
Χρονολόγηση
Ο Υβ Ντου (1977) χρονολογεί το δίσκο μεταξύ 1850 π.Χ. και 1600 π.Χ. με βάση την έκθεση του Περνιέ, η οποία λέει ότι ο δίσκος ήταν σε ένα μεσομινωικό ανενόχλητο πλαίσιο. Ο Τζεπεσεν (1963) τον χρονολογεί από το 1400 π.Χ.. Αναφορικά με τη βιωσιμότητα της έκθεσης του Περνιέ, ο Λούις Γκονταρτ (1990) παραιτείται από την παραδοχή ότι, αρχαιολογικά, ο δίσκος μπορεί να χρονολογηθεί σε οπουδήποτε στη Μέση ή την Υστερομινωική εποχή (Που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της δεύτερης χιλιετίας π.Χ.). Ο Υζ. Μπεστ προτείνει μια ημερομηνία στο πρώτο μισό του δέκατου τέταρτου αιώνα π.Χ. με βάση τη χρονολόγηση της ταμπλέτας PH 1.
Τυπογραφία
Η επιγραφή έγινε φαινομενικά πατώντας ιερογλυφικές "σφραγίδες" μέσα στον μαλακό πηλό, με δεξιόστροφη σειρά που στρέφεται προς το κέντρο του δίσκου. Στη συνέχεια, ψήθηκε σε υψηλή θερμοκρασία. Ο μοναδικός χαρακτήρας του Δίσκου προέρχεται από το γεγονός ότι ολόκληρο το κείμενο γράφτηκε με αυτόν τον τρόπο, αναπαράγοντας ένα σώμα κειμένου με επαναχρησιμοποιούμενους χαρακτήρες.
Ο Γερμανός τυπογράφος και γλωσσολόγος Χέρμπερτ Μπρεκλ, στο άρθρο του "Η τυπογραφική αρχή" του Gutenberg-Jahrbuch, υποστηρίζει ότι ο δίσκος της Φαιστού είναι πρώιμο έγγραφο κινητής εκτύπωσης, δεδομένου ότι πληροί το ουσιώδες κριτήριο της τυπογραφικής εκτύπωσης.
Ως μεσαιωνικό παράδειγμα για την ίδια τεχνική συνεχίζει να αναφέρει την αφιερωτική επιγραφή του Prüfening.
Στο έργο του για την αποκρυπτογράφηση, ο Μπέντζαμιν Σβαρτζ αναφέρεται επίσης στον δίσκο της Φαιστού ως "τον πρώτο κινητό τύπο".
Στο δημοφιλές επιστημονικό βιβλίο Guns, Germs and Steel, ο Τζάρεντ Ντάιμοντ περιγράφει τον δίσκο ως παράδειγμα τεχνολογικής εξέλιξης που δεν έγινε ευρέως διαδεδομένη επειδή έγινε σε λάθος χρόνο στην ιστορία και έρχεται σε αντίθεση με τον εκτυπωτικό τύπο του Γουτεμβέργιου.
Περιγραφή
Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό, ο οποίος ήταν από τα βασικότερα υλικά του Μινωικού κόσμου. Η μέση διάμετρός του είναι 15 εκατοστά και το μέσο πάχος του 1 εκατοστό. Στις δύο όψεις του βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά, έντομα, φυτά κ.α. Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς. Τα σύμβολα είναι χωρισμένα σε ομάδες με τη χρήση μικρών γραμμών που κατευθύνονται προς το κέντρο του δίσκου.
Κείμενο
Σύμβολα
Ο δίσκος παρουσιάζει ίχνη διορθώσεων που έγιναν από τον γραμματέα σε διάφορα σημεία. Τα 45 σύμβολα αριθμήθηκαν από τον Arthur Evans από 01 έως 45, και αυτή η αρίθμηση έχει γίνει η συμβατική αναφορά που χρησιμοποιείται από τους περισσότερους ερευνητές. Ορισμένα σύμβολα έχουν συγκριθεί με χαρακτήρες της Γραμμικής A από τους Ναχμ, Τιμ, και άλλοι. Άλλοι λόγιοι (Τζ Μπεστ, Σ. Ντέιβις) επεσήμαναν παρόμοιες ομοιότητες με τα ιερογλυφικά της Ανατολίας ή με τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά (Α. Κάνι). Στον παρακάτω πίνακα, ο χαρακτήρας "ονόματα" όπως δόθηκε από τον Γκόνταρτ (1995) δίνεται με κεφαλαία. Όπου ισχύει άλλη περιγραφή ή επεξεργασία, δίδονται με μικρά γράμματα.
Μη-τυπογραφημένα σύμβολα
Ορισμένα σύμβολα είναι χαραγμένα με γραφίδα, και συνδέονται με το πρώτο ή τελευταίο σύμβολο μιας "λέξης", ανάλογα με την επιλεγμένη κατεύθυνση ανάγνωσης. Η σημασία τους είναι θέμα συζήτησης. Μια υπόθεση, υποστηριζόμενη μεταξύ άλλων και από τον Άρθουρ Έβανς, είναι ότι χρησιμοποιούνταν για να υποδιαιρέσουν το κείμενο σε παραγράφους, αλλά έχουν προσφερθεί εναλλακτικές έννοιες από άλλους μελετητές.
Κατεύθυνση
Ο Έβανς κάποια στιγμή, δημοσίευσε ένα ισχυρισμό ότι ο δίσκος είχε γραφτεί, και πρέπει να διαβαστεί, από το κέντρο προς τα έξω, γιατί θα ήταν πιο εύκολο να τοποθετήσετε πρώτα την επιγραφή και στη συνέχεια να το διαβάσετε ώστε να ταιριάζει στο κείμενο. Υπάρχει γενική συμφωνία ότι έκανε λάθος και ο ίδιος ο Έβανς άλλαξε γνώμη: η επιγραφή έγινε και πρέπει να διαβαστεί από έξω προς το κέντρο. Τα κέντρα των σπειρών δεν βρίσκονται στο κέντρο του δίσκου και μερικά από τα σύμβολα κοντά στο κέντρο είναι γεμάτα, σαν να ήταν περιορισμένος ο χώρος. Ένα ζευγάρι συμβόλων είναι τοποθετημένο από πάνω προς τα κάτω, οπότε είναι δύσκολο να προσδιοριστεί σε ποια σειρά θα πρέπει να είναι. Εκτός από το στενό τμήμα, όταν υπάρχουν υπερβολές, το εσωτερικό σύμβολο υπερκαλύπτει το εξωτερικό σύμβολο. Ο Ζαν Φωκονώ πρότεινε την ανασυγκρότηση των κινήσεων του γραμματέα, η οποία θα απαιτούσε επίσης μια προς τα έσω κατεύθυνση.
Προσπάθειες αποκρυπτογράφησης
Τμήμα του δίσκου
Ο δίσκος έχει κεντρίσει τη φαντασία πολλών αρχαιολόγων, επαγγελματιών και μη, και έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες αποκρυπτογράφησής του. Έχουν προταθεί πάρα πολλές ερμηνείες του κειμένου του, όπως ότι πρόκειται για προσευχή, για τη διήγηση μίας ιστορίας, για ένα γεωμετρικό θεώρημα, για ημερολόγιο κ.ά..
Παρόλα αυτά η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αποδεχθεί καμία από τις προτεινόμενες αποκρυπτογραφήσεις και ο δίσκος παραμένει ένα άλυτο μυστήριο. Αν και δεν είναι σαφές ότι πρόκειται για γραφή, οι περισσότερες απόπειρες αποκρυπτογράφησης υποθέτουν ότι είναι. Οι περισσότεροι υποθέτουν ότι πρόκειται για συλλαβάριο, άλλοι για ένα αλφάβητο ή λογογραφία. Οι προσπάθειες αποκρυπτογράφησης θεωρούνται γενικά απίθανο να πετύχουν εάν δεν βρεθούν περισσότερα παραδείγματα γλυφών, καθώς γενικά συμφωνείται ότι δεν υπάρχει αρκετό πλαίσιο για μια ουσιαστική ανάλυση.
Αν και ο Δίσκος Φαιστός είναι γενικά αποδεκτός ως αυθεντικός από τους αρχαιολόγους, μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι ο δίσκος είναι πλαστογραφία ή φάρσα.
0 Σχόλια