Ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 στην οποία φυλακισμένοι που ήταν μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού εναντιώθηκαν στην αφαίρεση της ιδιότητας τους ως πολιτικών κρατουμένων. Κατά τη διάρκεια της απεργίας εκλέχθηκε βουλευτής στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ως υποψήφιος του Αντί Η Μπλοκ, δηλαδή τον συνδυασμό των υποστηρικτών των απεργών πείνας.
Ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του ΙΡΑ (Irish Republican Army). Η διεθνής κάλυψη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης έστρεψε την προσοχή στους απεργούς πείνας αλλά και το δημοκρατικό κίνημα γενικά, προκαλώντας επαίνους αλλά και κριτική.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Σαντς γεννήθηκε το 1954 από Ρωμαιοκαθολικούς γονείς, τον Τζον και την Ροσαλίν, που μεγάλωσαν στο Μπέλφαστ. Μετά το γάμο τους, μετακόμισαν στο Νιοτάουναμπεϊ, έξω από το Βόρειο Μπέλφαστ.
Οι γονείς του ζούσαν σε μια γειτονιά προτεσταντών (έδρευαν εκεί τρεις προτεσταντικές εκκλησίες και ένα σχολείο της πολιτείας,αλλά καμία καθολική εκκλησία στην περιοχή) αναγκαζόμενοι να αποκρύψουν τη θρησκεία τους. Ο Σαντς ήταν ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Οι αδελφές του, Μαρσέλλα και Μπερναντέτ, γεννήθηκαν το 1955 και το 1958 αντίστοιχα. Το 1960, το οικογενειακό μυστικό αποκαλύφθηκε. Μετά τη βίωση παρενοχλήσεων και εκφοβισμών από τους γείτονες τους, η οικογένεια εγκατέλειψε τη γειτονιά και μετακινούνταν με φίλους για έξι μήνες,προτού βρουν κατοικία στην κοντινή γειτονιά Ράθκοουλ. Το Ράθκοουλ κατοικούνταν κατά 30% από καθολικούς και είχε καθολικά σχολεία καθώς και μία φαινομενικά καθολική αλλά στην ουσία πολυθρησκευτική ποδοσφαιρική ομάδα νέων γνωστή και ως "Ο Αστέρας της Θάλασσας",μια κατάσταση ασυνήθιστη στη Βόρεια Ιρλανδία.
Το 1962 γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της οικογένειας, ο Τζον, το τελευταίο από τα τέσσερα τους παιδιά.
Το 1966, η βία έναντι των "αιρετικών" στο Ράθκοουλ, καθώς και στο υπόλοιπο Μπέλφαστ είχε σημαντικά επιδεινωθεί, και ο καθολικός πληθυσμός που αποτελούσε μειονότητα, βρέθηκε κάτω από πολιορκία. Ο Σαντς και οι αδελφές του αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν την προτεσταντική νεολαία που τους έριχνε πέτρες κάθε πρωί στη διαδρομή για το σχολείο, και η πρώην πολυθρησκευτική ποδοσφαιρική ομάδα του Ράθκοουλ απέκλεισε τα καθολικά της μέλη και μετονομάστηκε σε "Τhe Kai", που σήμαινε "Σκοτώστε όλους τους Ιρλανδούς" (Kill All Irish). Παρόλο που πάντα είχε προτεστάντες φίλους, ο Σαντς ξαφνικά ανακάλυψε ότι κανείς τους δεν θα του μιλούσε, και γρήγορα έμαθε να συνεργάζεται μόνο με Καθολικούς.
Εγκατέλειψε το σχολείο το 1969 σε ηλικία 15 ετών,και γράφτηκε στο Τεχνικό Κολλέγιο του Νιουτάουναμπεϊ, ξεκινώντας μαθητεία ως κατασκευαστής λεωφορείων στις κατασκευαστικές λεωφορείων του "Αλεξάντερ". Εργάστηκε εκεί για λιγότερο από ένα χρόνο, υπομένοντας συνεχόμενες παρενοχλήσεις από Προτεστάντες συνεργάτες του, ενοχλήσεις που σύμφωνα με άλλους συνεργάτες του, αγνοούσε παντελώς. Ήρθε αντιμέτωπος με ορισμένους από τους συναδέλφους του όταν τελείωσε η βάρδια του μια μέρα τον Ιανουάριο του 1971 οι οποίοι φορούσαν τα περιβραχιόνια της τοπικής συμμορίας φανατικών προτεσταντών. Τον έστησαν σε απόσπασμα και του είπαν ότι ο "Αλεξάντερ" δεν δεχόταν "Ιρλανδικά Δημοκρατικά αποβράσματα" και ότι αν ήθελε τη ζωή του δεν θα έπρεπε να επιστρέψει εκεί. Αυτό το γεγονός,κατά παραδοχή του Σαντς, αποδείχθηκε πως ήταν το σημείο όπου αποφάσισε ότι η πολεμική δράση ήταν η μοναδική λύση.
Τον Ιούνιο του 1972, το πατρικό της οικογένειας δέχθηκε επίθεση από φανατικούς προτεστάντες και έτσι η οικογένεια αναγκάστηκε ξανά να φύγει, αυτή τη φορά προς το Δυτικό Μπέλφαστ και συγκεκριμένα την Καθολική περιοχή του Τουίνμπρουκ όπου ο Σαντς, πλήρως στενοχωρημένος, επανεγκαταστάθηκε μαζί τους. Παρακολούθησε για πρώτη φορά σεμινάριο του ΙΡΑ τον ίδιο μήνα και έγινε αμέσως μέλος του. Ήταν 18 ετών. Το 1973, σχεδόν κάθε καθολική οικογένεια εγκατέλειψε το Ράθκοουλ εξαιτίας της βίας και των εκφοβισμών.
Δραστηριότητες ως μέλος του ΙΡΑ
Το 1972 ο Σαντς έγινε μέλος του ΙΡΑ.
Συνελήφθη και κατηγορήθηκε τον Οκτώβριο του 1972 για παράνομη κατοχή τεσσάρων περιστρόφων στο σπίτι όπου διέμενε. Ο Σαντς καταδικάστηκε τον Απρίλιο του 1973 σε πενταετή φυλάκιση αλλά αποφυλακίστηκε τον Απρίλιο του 1976.
Μετά την αποφυλάκισή του επέστρεψε στο οικογενειακό σπίτι στο Δυτικό Μπέλφαστ και συνέχισε τον ενεργό του ρόλο στον ΙΡΑ. Ο Σαντς και ο Τζο Μακντόνελ σχεδίασαν την βομβιστική επίθεση τον Οκτώβριο του 1976 στην εταιρεία επίπλων στο Ντάνμουρι. Το εκθετήριο καταστράφηκε αλλά ενώ τα μέλη του ΙΡΑ αποχωρούσαν από το μέρος διαδραματίστηκε μια οπλομαχία με την Βασιλική Χωροφυλακή. Αφήνοντας πίσω δύο άντρες πληγωμένους, τον Σίμους Μάρτιν και τον Γκάμπριελ Κορμπέτ, οι τέσσερις εναπομείναντες (Σαντς, Μακντόνελ, Σίμους Φίνουκεϊν και Σον Λάβερι) προσπάθησαν να ξεφύγουν με αυτοκίνητο αλλά συνελήφθησαν. Ένα από τα ρεβόλβερ που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση βρέθηκε στο αμάξι. Το 1977 οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε 14 χρόνια φυλάκισης για την κατοχή του ρεβόλβερ αλλά δεν τους αποδόθηκαν κατηγορίες για βομβιστική επίθεση.
Αμέσως μετά την καταδίκη του ο Σαντς ενεπλάκη σε μια φιλονικία και πέρασε τις πρώτες του 22 μέρες στην απομόνωση (όλα τα έπιπλα αφαιρέθηκαν από το κελί του) στη φυλακή Κρούμλιν Ρόουντ, 15 μέρες γυμνός, και ξεκίνησε μια "δίαιτα πείνας" (ψωμί και νερό) κάθε τρεις μέρες. 
Τα χρόνια στο Λονγκ Κες
Στις αρχές του 1980 ο Σαντς εκλέχθηκε ως "διοικητής" των φυλακισμένων του ΙΡΑ στο Λονγκ Κες, διαδεχόμενος τον Μπρένταν Χιουζ ο οποίος συμμετείχε στην πρώτη απεργία πείνας. Οι φυλακισμένοι του ΙΡΑ οργάνωσαν μια σειρά διαμαρτυριών επιδιώκοντας να επανακτήσουν την ιδιότητα του "πολιτικού κρατουμένου", η οποία τους απάλλασσε από ορισμένους κανονισμούς της φυλακής. Η σειρά διαμαρτυριών ξεκίνησε με την "Διαμαρτυρία της Κουβέρτας" το 1976 κατά τη διάρκεια της οποίας οι φυλακισμένοι αρνούνταν να φορέσουν τη στολή της φυλακής και κάλυπταν τα σώματα τους με κουβέρτες. Το 1978 έπειτα από μια σειρά επιθέσεων σε φυλακισμένους ώστε να βγουν από τα κελιά τους αυτή η διαμαρτυρία εξελίχθηκε στη "Βρόμικη Διαμαρτυρία", κατά την οποία οι φυλακισμένοι αρνούνταν να πλυθούν και άλειφαν τους τοίχους των κελιών τους με τα περιττώματά τους.
Δημοσιευμένα έργα
Καθώς ήταν στη φυλακή ο Σαντς δημοσίευσε ορισμένα γράμματα και άρθρα σε δημοκρατική εφημερίδα με το ψευδώνυμο "Μαρκέλλα" (το όνομά της αδελφής του). Άλλα γραπτά που αποδόθηκαν σε αυτόν είναι: Γαλιάντρα πες το μοναχικό τραγούδι σου και "Μία μέρα στη ζωή μου" . Ο Σαντς επίσης έγραψε τους στίχους των τραγουδιών "Πίσω στο σπίτι στο Ντέρι" (Back Home in Derry) και "Μάκλχατον",τα οποία ηχογραφήθηκαν αργότερα από τον Κρίστι Μόουρ, και το "Λυπητερό Τραγούδι για τη Σούζαν" επίσης ηχογραφήθηκε αργότερα. Η μελωδία του τραγουδιού "Πίσω στο σπίτι στο Ντέρι" ήταν δανεική από το διάσημο τραγούδι του Γκόρντον Λάιτφουτ "Το ναυάγιο του Έντμουντ Φίτζεραλντ"
Μέλος της Βουλής
Σύντομα μετά την αρχή της απεργίας,ο Φρανκ Μαγκουάιρ, ο ανεξάρτητος δημοκρατικός βουλευτής για το Φερμανάχ και το Νότιο Τυρόουν, πέθανε ξαφνικά από καρδιακή προσβολή.
Η αδόκητη κένωση μιας θέσης σε μια περιφέρεια με τους εθνικιστές να αποτελούν την πλειοψηφία (ήταν περίπου 5.000) ήταν μια πολύτιμη ευκαιρία για τους υποστηρικτές του Σαντς να ενώσουν την εθνικιστική κοινότητα και να τη χρησιμοποιήσουν για το σκοπό τους. Η πίεση που ασκήθηκε ώστε να μην διασπαστούν οι ψηφοφόροι οδήγησε άλλα εθνικιστικά κόμματα, και πιο συγκεκριμένα το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και το Εργατικό κόμμα να αποσυρθούν από τις επερχόμενες εκλογές. Έτσι, ο Σαντς έθεσε υποψηφιότητα με την παράταξη "Anti H-Block". Μετά από μια υψηλά πολωτική καμπάνια, ο Σαντς κέρδισε με ισχνή πλειοψηφία την έδρα της περιφέρειας,με 30.493 ψήφους έναντι 29.046 ψήφων του υποψήφιου του ενωτικού κόμματος Χάρρυ Ουέστ. Ο Σαντς επίσης ήταν το νεότερο μέλος του κοινοβουλίου εκείνη την περίοδο. Ωστόσο, ο Σαντς πέθανε στη φυλακή λιγότερο από ένα μήνα αργότερα,χωρίς να προλάβει να καταλάβει την έδρα του.
Μετά την επιτυχία του Σαντς, η βρετανική κυβέρνηση εξέδωσε την Πράξη 1981 περί της Εκπροσώπησης των Ανθρώπων,η οποία εμπόδιζε κρατούμενους που είναι στη φυλακή για πάνω από ένα χρόνο είτε στο Ηνωμένο Βασίλειο είτε στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας να θέτουν υποψηφιότητα στις βρετανικές εκλογές.[27][28] Αυτή η νομοθετική πράξη εισήχθη προκειμένου να μην μπορέσουν να εκλεχθούν οι υπόλοιποι απεργοί πείνας. 
Απεργία πείνας
Η απεργία πείνας των Ιρλανδών το 1981 ξεκίνησε με την άρνηση του Σαντς να δεχτεί τροφή την 1η Μαρτίου 1981. Ο Σαντς αποφάσισε ότι και άλλοι κρατούμενοι θα έπρεπε να ξεκινήσουν την απεργία πείνας όσο γρηγορότερα γινόταν με σκοπό να μεγιστοποιηθεί η προσοχή του κοινού ενώ η κατάσταση των κρατούμενων θα επιδεινωνόταν σταδιακά μέσα στους επόμενους μήνες.
Η απεργία πείνας εστίασε σε πέντε αιτήματα:
Το δικαίωμα να μην φορούν τη στολή της φυλακής
Το δικαίωμα να μην κάνουν τις αγγαρείες της φυλακής
Το δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας με άλλους φυλακισμένους καθώς και το δικαίωμα της οργάνωσης εκπαιδευτικών προγραμμάτων
Το δικαίωμα να δέχονται μία επίσκεψη, ένα γράμμα και ένα δέμα κάθε εβδομάδα
Πλήρης αποκατάσταση όσων έχασαν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας.
Η σημασία αυτής της απεργίας πείνας ήταν ο στόχος των κρατουμένων να ανακηρυχθούν πολιτικοί κρατούμενοι αντί να αντιμετωπίζονται ως κοινοί εγκληματίες. Η εφημερίδα Washington Post ανέφερε ότι ο κύριος στόχος των απεργών πείνας ήταν να κερδίσουν τη διεθνή προσοχή.
Θάνατος
Ο Σαντς πέθανε στις 5 Μαϊου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Η επίσημη αναφορά του παθολόγου δήλωνε πως οι θάνατοι των απεργών πείνας προήλθαν από "αυτο-επιβαλλόμενη πείνα". Η αναφορά τροποποιήθηκε αργότερα και η αιτία θανάτου αναγραφόταν ως "πείνα", ύστερα από διαμαρτυρίες των οικογενειών των νεκρών απεργών πείνας.
Η ανακοίνωση του θανάτου του Σαντς προκάλεσε πολυήμερες ταραχές σε περιοχές των εθνικιστών στη Βόρεια Ιρλανδία. Ένας γαλατάς, ο Έρικ Γκουίνεϊ και ο γιος του Ντέσμοντ απεβίωσαν λόγω τραυματισμών όταν η δεξαμενή γάλατος τους εξερράγη μετά από πετροβολισμό σε μια εθνικιστική περιοχή στο Βόρειο Μπέλφαστ. Πάνω από 100.000 άνθρωποι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Σαντς ο οποίος ετάφη στο "Νέο Δημοκρατικό Οικόπεδο" μαζί με 76 άλλους. Ο τάφος τους διατηρείται από τον Εθνικό Συνεταιρισμό Νεκροταφείων που εδρεύει στο Μπέλφαστ.
Σε απάντηση προς μια ερώτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 5 Μαΐου 1981, η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είπε ότι "Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματά της".
0 Σχόλια