Το πρώτο του έργο, το θεωρούμενο ως χαμένο ως σήμερα δράμα Μιχαήλ Κομνηνός-Δεσπότης της Ηπείρου γράφτηκε στα 1872 και έλαβε βραβείο στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό όπου και κέρδισε το Α΄ βραβείο. Στα 1873 μετέφρασε από τα λατινικά το ποίημα Η Βερενίκης κόμη. Το 1874 ανέλαβε τη δημοσίευση των πρακτικών της Ελληνικής Βουλής στην "Εφημερίδα" και παράλληλα εξέδωσε τη σατιρική εφημερίδα Αγορά με την οποία και διακωμωδούσε την πολιτική κίνηση. Την ίδια χρονιά άρχισε το συγγραφικό του έργο σαν δραματουργός δημοσίευσε το θεατρικό έργο Βάρδας Καλλέργης και το 1876 την Καταστροφή των Ψαρών (βραβεύτηκε στο Νικοδήμειο διαγωνισμό) και το ιστορικό μυθιστόρημα Δημήτριος ο πολιορκητής. Μέχρι το 1881 δημοσίευε διάφορα έργα(Ποιήματα, Θεατρικά μονόρακτα και Κρητικά άρθρα) σε εφημερίδες ημερολόγια και περιοδικά, όπως το Μη χάνεσαι και σε διάφορα Ημερολόγιοα της εποχής. Το 1875 δημοσιεύτηκε στο Αθηναϊκόν Ημερολόγιον του Δημητρίου Κορομηλά η κωμωδία του Τις πταίει και το 1876 η κωμωδία Τα δύο δόμινα. Το 1889, με το έργο του Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως και το 1896 με τον Χαμάρετο έλαβε μέρος στο Λασσάνειο δραματικό διαγωνισμό. Σήμερα όμως είναι γνωστός ως συγγραφέας Διηγημάτων και Ταξιδιωτικών εντυπώσεων οί οποίες εκδόθηκαν σε 6 τόμους, Διηγήματά του και ταξιδιωτικές εντυπώσεις δημοσιεύτηκαν σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά της εποχής εκείνης σε δύο εξάτομες συλλογές με τίτλο Διηγήματα και Με του βορηά (sic) τα κύματα.
«Ασχολήθηκε ακόμα με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, τη μετάφραση και το δοκίμιο. Η ποιητική του παραγωγή είναι μικρή σε έκταση και περιλαμβάνει λυρικά και θρησκευτικά ποιήματα, γραμμένα στη δημοτική (τα νεανικά του) και την καθαρεύουσα (εκείνα της ωριμότερης περιόδου της ζωής του). Για το θέατρο έγραψε αρχικά κωμωδίες και εν συνεχεία πέρασε στο χώρο της μίμησης της σαικσπηρικής γραφής. Ωστόσο στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας ο Μωραϊτίδης κατέχει κυρίως θέση διηγηματογράφου. Τα διηγήματά του εντάσσονται στο χώρο της ηθογραφίας και κυριαρχούνται από πνεύμα έντονης θρησκευτικότητας και αγάπης για τη φύση. Η γλώσσα τους είναι περίτεχνη καθαρεύουσα, με εξαίρεση τα διαλογικά μέρη». 
Η ποιητική του παραγωγή είναι μικρή σε έκταση και περιλαμβάνει λυρικά και θρησκευτικά ποιήματα, γραμμένα στη δημοτική (τα νεανικά του) και την καθαρεύουσα (εκείνα της ωριμότερης περιόδου της ζωής του). Για το θέατρο έγραψε αρχικά κωμωδίες και εν συνεχεία πέρασε στο χώρο της μίμησης της σαικσπηρικής γραφής. Ωστόσο στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας ο Μωραϊτίδης κατέχει κυρίως θέση διηγηματογράφου. Τα διηγήματά του εντάσσονται στο χώρο της ηθογραφίας και κυριαρχούνται από πνεύμα έντονης θρησκευτικότητας και αγάπης για τη φύση. Η γλώσσα τους είναι περίτεχνη καθαρεύουσα, με εξαίρεση τα διαλογικά μέρη. Το έργο του Μωραΐτίδη χαρακτηρίζεται από έντονη Θρησκευτικότητα όπως άλλωστε και ή ίδια ή ζωή του. Έγραψε εκκλησιαστικές ακολουθίες, μετέφρασε πατερικά κείμενα (Γρηγόριο Ναζιανζηνό. Μέγα Βασίλειο κ.α.) και το 1920 αποσύρθηκε στο νησί του όπου και περιβλήκε το μοναστικό σχήμα. Γενικά ο Μωραΐτίδης μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας αδύνατος αντίλαλος του Παπαδιαμάντη όχι μόνο στη χρήση της γλώσσας αλλά και στα θέματα που τον συγκίνησαν.
0 Σχόλια