Θάνατος 8 Νοεμβρίου 2005
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης (27 Νοεμβρίου 1928 - 8 Νοεμβρίου 2005) ήταν Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη ενώ από νωρίς καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ. Με τη νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961) βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Πρώιμα χρόνια
Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Το αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στις ΗΠΑ. Μία παράσταση του Καρόλου Κουν με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη του άλλαξε τη ζωή. Παράλληλα, ο φίλος του και ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή. Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό θέατρο και πέρασε πρώτος.
Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Εκείνη την εποχή, η Κατερίνα Ανδρεάδη έψαχνε για έναν ζεν πρεμιέ για το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια. Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού, και πήρε τον ρόλο.
Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θέατρο στις 9 Ιουλίου του 1949 και άφησε καλές εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό, με τον Αιμίλιο Χουρμούζιο να γράφει στην Καθημερινή: "Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο". Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποιμένα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια κιόλας χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Δύο κόσμοι, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής.
Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και είχε για τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και ταινίες, όπως ο Θρίαμβος (1960) με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και η νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της αρχικά απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής, για να κυκλοφορήσει μετά από καιρό μια λογοκριμένη έκδοση της ταινίας. Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.
Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι οι εξής: Ο Βαφτιστικός, Στέλλα, Το Νησί των Γενναίων, Ραντεβού στην Κέρκυρα, Δεσποινίς Διευθυντής, Δάκρυα για την Ηλέκτρα, Όμορφες Μέρες, Η Κόμησσα της Κέρκυρας, Η Μαρία της Σιωπής, Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο και Τα Παιδιά της Χελιδόνας.
Στο θέατρο υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων είναι οι: Παράξενο Ιντερμέτζο, Ταξίδι της Μέρας Μέσα στην Νύχτα, Ήταν Όλοι Τους Παιδιά Μου, Μαντάμα Μπατερφλάι, Η Γυναίκα με τα Μαύρα, Τέσσερα Δωμάτια με Κήπο, Έγκλημα και Τιμωρία, Τα Μεγάλα Χρόνια και Ο Γλάρος. Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ' όπου είχε ξεκινήσει.
Επίσης, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Ο Παράξενος Ταξιδιώτης, που προβλήθηκε από την ΕΙΡΤ το 1972-73, γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία σε βαθμό να οδηγήσει την αντίπαλη σειρά, Ο Άγνωστος Πόλεμος, στο τέλος της. Το 1976 επέστρεψε στην τηλεόραση με την μεταφορά του μυθιστορήματος Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση στην ΥΕΝΕΔ. Το 1979 προβλήθηκε η σειρά Οι Μυστικοί Αρραβώνες του Γρηγορίου Ξενόπουλου με τεράστια επιτυχία-αναδείχθηκε το δημοφιλίστερο πρόγραμμα της περιόδου. Μετά από μια περίοδο αποχής -και αφού μεσολάβησε η σειρά Ξενοδοχείο, που δεν συγκέντρωσε την αναμενόμενη τηλεθέαση- επέστρεψε με σειρές όπως: Ο Χαρτοπαίχτης, Ξενοδοχείο Αμόρε, Τμήμα Ηθών, Οι Δικηγόροι της Αθήνας, Ανατομία ενός εγκλήματος, Η Αίθουσα του Θρόνου, Να με Προσέχεις και άλλες.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.
Προσωπική ζωή
Είχε δεσμό για περίπου έξι μήνες με την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία.
Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι ο δεύτερος με την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού. Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη. Μαζί ανέβασαν το Πικ-νικ στο θέατρο Γκλόρια της Πλατείας Αμερικής, ενώ συμμετείχαν από κοινού σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε μία κόρη και έναν γιο. Στα πέντε χρόνια που κράτησε ο γάμος τους απέκτησαν δύο παιδιά. Από το 1969 είχε δεσμό με τη Νόνικα Γαληνέα, με την οποία χώρισε το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέσης.
Στο θέατρο υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων είναι οι: Παράξενο Ιντερμέτζο, Ταξίδι της Μέρας Μέσα στην Νύχτα, Ήταν Όλοι Τους Παιδιά Μου, Μαντάμα Μπατερφλάι, Η Γυναίκα με τα Μαύρα, Τέσσερα Δωμάτια με Κήπο, Έγκλημα και Τιμωρία, Τα Μεγάλα Χρόνια και Ο Γλάρος. Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ' όπου είχε ξεκινήσει.
Επίσης, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Ο Παράξενος Ταξιδιώτης, που προβλήθηκε από την ΕΙΡΤ το 1972-73, γνώρισε πρωτοφανή επιτυχία σε βαθμό να οδηγήσει την αντίπαλη σειρά, Ο Άγνωστος Πόλεμος, στο τέλος της. Το 1976 επέστρεψε στην τηλεόραση με την μεταφορά του μυθιστορήματος Γιούγκερμαν του Μ. Καραγάτση στην ΥΕΝΕΔ. Το 1979 προβλήθηκε η σειρά Οι Μυστικοί Αρραβώνες του Γρηγορίου Ξενόπουλου με τεράστια επιτυχία-αναδείχθηκε το δημοφιλίστερο πρόγραμμα της περιόδου. Μετά από μια περίοδο αποχής -και αφού μεσολάβησε η σειρά Ξενοδοχείο, που δεν συγκέντρωσε την αναμενόμενη τηλεθέαση- επέστρεψε με σειρές όπως: Ο Χαρτοπαίχτης, Ξενοδοχείο Αμόρε, Τμήμα Ηθών, Οι Δικηγόροι της Αθήνας, Ανατομία ενός εγκλήματος, Η Αίθουσα του Θρόνου, Να με Προσέχεις και άλλες.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.
Είχε δεσμό για περίπου έξι μήνες με την Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία.
Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι ο δεύτερος με την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού. Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη. Μαζί ανέβασαν το Πικ-νικ στο θέατρο Γκλόρια της Πλατείας Αμερικής, ενώ συμμετείχαν από κοινού σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε μία κόρη και έναν γιο. Στα πέντε χρόνια που κράτησε ο γάμος τους απέκτησαν δύο παιδιά. Από το 1969 είχε δεσμό με τη Νόνικα Γαληνέα, με την οποία χώρισε το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέσης.
Ο Αλεξανδράκης ήταν μαχητικός αριστερός και πολλές φορές οι προοδευτικές απόψεις του είχαν προκαλέσει διαμάχες στους κύκλους της τέχνης και της κοινής γνώμης, όπως όταν είχε στηρίξει τον Μανώλη Γλέζο τη δεκαετία του 1960. Σε διάφορες συνεντεύξεις του έχει σχολιάσει την πολιτική, την αριστερά, τη δεξιά, αλλά και την ΕΠΟΝ.
Θάνατος
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου. Το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005 έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.
Κινηματογραφικές ταινίες
1949
Δυο κόσμοι
1951
Μια νύχτα στον παράδεισο
Εκείνες που δεν πρέπει ν' αγαπούν
1952
Ο βαφτιστικός
Η Αγνή του λιμανιού
1953
Εύα
Οι ουρανοί είναι δικοί μας
1954
Η άγνωστος
1955
Στέλλα
Το οργανάκι
Κόκκινα τριαντάφυλλα
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο
1956
Κατρακύλισμα
Η θυσία της μάνας
1957
Το κορίτσι με τα παραμύθια
Μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς
1959
Το αγοροκόριτσο
Το νησί των γενναίων
1960
Ο θρίαμβος
Το κλωτσοσκούφι
Ραντεβού στην Κέρκυρα
Έγκλημα στα παρασκήνια
Είμαι αθώος - Υπόθεση Ντρέυφους
1961
Συνοικία το όνειρο
Μάνα μου τον αγάπησα
1962
Χωρίς ταυτότητα
1963
Ίλιγγος
Η ψεύτρα
Ένα κορίτσι για δύο
1964
Το δόλωμα
Η σωφερίνα
Δεσποινίς Διευθυντής
1965
Οι εχθροί
Επιστροφή
Ο μετανάστης
Μια τρελή... τρελή οικογένεια
1966
Η αρτίστα
Σύντομο διάλειμμα
Οι κυρίες της αυλής
Δάκρυα για την Ηλέκτρα
1967
Αυτή που δεν λύγισε
1968
Οικογένεια Χωραφά
Συννεφιασμένοι ορίζοντες
Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη
1969
Ξύπνα, Βασίλη
Το νυφοπάζαρο
Η δίκη ενός αθώου
Στον ίλιγγο της ζωής
Τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι
1970
Όμορφες μέρες
Δεν υπάρχουν λιποτάκτες
Ο τελευταίος αιχμάλωτος
1971
Ο αήττητος
Παπαφλέσσας
Αγάπησα έναν αλήτη
Για μια χούφτα τουρίστριες
1972
Η κόμησσα της Κέρκυρας
Ιπποκράτης και δημοκρατία
1973
Η Μαρία της σιωπής
1980
Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο
1986
Παράξενη συνάντηση
1987
Αντίστροφη πορεία
Τα παιδιά της χελιδόνας
1989
Η εκδίκηση του πατέρα
1990
Ο χαρτοπαίχτης
1994
Παραμονή Πρωτοχρονιάς
2000
Το φως που σβήνει
2001
Μια μέρα τη νύχτα
Τηλεοπτικές σειρές
1990
Ξενοδοχείο ΑμόρεΜέγκα
1972
Ο παράξενος ταξιδιώτης ΕΙΡΤ
1973
Χωρίς ανάσα ΕΙΡΤ
1978
Γιούγκερμαν ΥΕΝΕΔ
1979
Οι μυστικοί αρραβώνες ΥΕΝΕΔ
1981
Ξενοδοχείο ΥΕΝΕΔ
1990
Ο χαρτοπαίχτης ΕΤ1
Ξενοδοχείο Αμόρε MEGA
1991
Ο φόβος ΕΤ2
1992
Ανατομία ενός εγκλήματος
Αδιέξοδο
Ο κυνηγός
Ο γόρδιος δεσμός ΑΝΤ1
1993
Πάθος ΕΤ1
1994
Δικηγόροι της Αθήνας STAR
Παντρεμένοι ανύπαντροι MEGA
1995
Η φυλή των ανθρώπων ΕΤ1
1998
Η αίθουσα του θρόνου MEGA
1999
Ταξίμ ΕΤ1
2000
Ο επισκέπτης ALPHA
Να με προσέχεις MEGA
Βιντεοταινίες
1987 Αντίστροφη πορεία
Σκηνοθεσία
1960 Ο θρίαμβος
1961 Συνοικία το όνειρο.
0 Σχόλια