Ποιος πολιτικός μας ταιριάζει;

Του Θάνου Δημάδη
Ο έντιμος πολιτικός λέει αλήθειες και τις υποστηρίζει μέχρι τέλους.

Ανέντιμος πολιτικός είναι εκείνος που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα για να την προσαρμόσει μετά βίας στη δική του μονομερή αλήθεια.

Ο πατριώτης πολιτικός θέτει τις προτεραιότητες με κριτήριο το εθνικό και μόνο συμφέρον.

Μειοδότης πολιτικός είναι εκείνος που ανταλλάσσει το συμφέρον της χώρας με το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον.

Ο ειλικρινής πολιτικός παραδέχεται τα λάθη του και, ει δυνατόν, προσπαθεί να τα διορθώσει.

Υποκριτής πολιτικός είναι εκείνος που ενώ βλέπει ότι τα λάθη του κοστίζουν στη χώρα, παρ' όλα αυτά επιχειρεί να τα επιβάλλει για λόγους εγωισμού στους πολίτες αγνοώντας για το όποιο κόστος στις πλάτες τους.

Οραματιστής πολιτικός είναι εκείνος που καθημερινά ονειρεύεται κάτι καλύτερο για τη χώρα του και μπροστά στον στυγνό ρεαλισμό προτάσσει την ικανότητα ενός λαού στη δημιουργία.

Ο παρωχημένος πολιτικός συντάσσεται με τις παγιωμένες νόρμες ενός συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο ενώ παραδέχεται ότι έχει φθάσει στα όριά του, εντούτοις το τροφοδοτεί και το διαιωνίζει.

Ο συνεπής πολιτικός δίνει υποσχέσεις, τις κρατάει και όταν δε συμβαίνει αυτό παραιτείται.

Ψεύτης πολιτικός είναι εκείνος δίνει αφειδώς πλαστές υποσχέσεις με μοναδικό σκοπό την άνοδο στην εξουσία από την οποία γαντζώνεται χωρίς αιδώ.

Ο δημοκρατικά ευαίσθητος πολιτικός αποχωρεί οικειοθελώς όταν νιώσει ότι ο λαός που τον εξέλεξε τον απαξιώνει και του γυρίζει την πλάτη.

Κατ' επίφαση δημοκράτης πολιτικός είναι εκείνος που χρησιμοποιεί τους θεσμούς αλά καρτ, διαστρεβλώνει την πολιτική βούληση, και χρησιμοποιεί εκβιαστικά διλήμματα στο όνομα της Δημοκρατίας.

Σε όλα τα παραπάνω είδη πολιτικών, έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου όπου η ιστορία αναλαμβάνει να κάνει το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών όταν χρειάζεται με τον τρόπο που πρέπει. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ένας λαός δεν μπορεί να περιμένει το τρένο της ιστορίας για να κατεβάσει στο μέσον της διαδρομής έναν ηγέτη κατώτερο των περιστάσεων. Σε στιγμές κρίσιμες και σε συγκυρίες που το μέλλον της χώρας παίζεται κορώνα γράμματα, ένας λαός μαζί με εκείνους τους πολιτικούς του που στέκουν ακόμα όρθιοι, καλούνται να πάρουν στους ώμους τους ευθύνες ιστορικές. Όταν η επικινδυνότητα ενός ηγέτη αποτειπώνεται σε επιλογές και αποφάσεις που εκθέτουν την χώρα και- ακόμα περισσοτερο- θέτουν σε κίνδυνο την ίδια της την προσωπική και ευρωπαϊκή της επιβίωση τότε η ιστορία δεν γράφεται από κανέναν άλλον, παρά μόνο από τα ίδια τα ιστορικά υποκείμενα.