Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα…

Τον ώριο, τον πανέμνοστο
Ληστή της άδολης καρδιάς
Διαρρήκτη του μυαλού μου
Τον συλητή της αγκαλιάς
και κλέφτη του φιλιού μου

Τραγούδησε μου…

Πες μου γι’αυτόν …
Ποιό είναι τ’όνομά του;
Άνθρωπος είναι ή Θεός;
Ασύγκριτη η ομορφιά του…

Μην είναι πλάσμα ξωτικό;
Μην είναι θαύμα θείο;
Ποτέ μου δε συνάντησα
Πρόσωπο σαν κι αυτό…

Άξαφνα φάνηκε μπροστά μου
Σαν αερικό ξεγλίστρησε κοντά μου
Τα μάτια του όμοια με φωτιά
Έκαψαν τα δικά μου

Ήρθε και περπάτησε
στο δρόμο που διαβαίνω
Τα χνάρια μου ήρθε και άγγιξε
Για να βρει που πηγαίνω

Ακόλουθος μου έγινε
Για να με συναντήσει
Και το ζεστό του το φιλί
Στα χείλη μου ν’αφήσει

Και τώρα τίποτα άλλο δε ζητώ
Μονάχα να τον ξαναδώ
Το πάθος του να νιώσω
Στα θέλω του να ενδώσω
Ω Μούσα μου εσύ!
Τραγούδησε γι’αυτόν!
Φανέρωσε τον!
.