Στέφανος Βούρος: Δεν μπορούσα να με λυπούνται

Τον Στέφανο τυχαίνει να τον γνωρίζω εδώ και δέκα χρόνια… Φοιτήσαμε στην ίδια σχολή, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών… Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Πρωτοετείς στο πρώτο εξάμηνο, τότε που γνωρίζεις δεκάδες άτομα και....

πασχίζεις να θυμηθείς τα ονόματά τους την επόμενη μέρα. Καθόταν στον μπροστινό έδρανο. «Μαρία…» του είπα. «Χάρηκα, Στέφανος» απάντησε και μου έσφιξε το χέρι. Η άνεση του, το χαμογελαστό του πρόσωπο και τα θετικά vibes που εκπέμπει, με έκαναν να μην συνειδητοποιήσω από την αρχή την διαφορετικότητα του, δηλαδή ότι δεν έχει δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια.  Αυτό με έκανε και εκτός του άλλων να τον θαυμάσω και να τον αγαπήσω σαν αδερφό! Η άνεση του και η παντελής έλλειψη κόμπλεξ… το χιούμορ του, η κοινωνικότητα του, η εξυπνάδα του, η ενέργειά του
Τον συνάντησα σε ένα από τα στέκια που είχαμε φοιτητές στα Εξάρχεια… εκεί που κλείναμε ώρες ατελείωτες παίζοντας τάβλι και συζητώντας.
Μου μίλησε για το πώς βίωσε την αναπηρία του, για τους γονείς του και το διαζύγιό τους, την νονά του τη Μαρινέλλα αλλά και την ενασχόλησή του με το Σ.Κ.Ε.Π. και τα παιδιά ειδικών σχολείων

Ο Στέφανος μεγάλωσε σε ένα πολύ καλό οικογενειακό περιβάλλον και έχει πάρει πολύ αγάπη. Αυτό μπορεί κάποιος να το καταλάβει εύκολα μόλις τον γνωρίσει. Το πώς τον αντιμετώπισαν αρχικά οι γονείς του ήταν καθοριστικό στο πώς εκείνος αποφάσισε να πορευτεί στη ζωή.
«Αυτό που θυμάμαι είναι ότι όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό πάνω μου, οι γονείς μου με έπιασαν και μου είπαν “οκ έτυχε να γεννηθείς έτσι. Aπό εδώ και πέρα όμως είναι δικό σου θέμα το αν θα το κουβαλήσεις σαν βάρος στη ζωή σου και θα σε λυπάται ο κόσμος ή αν  θα το βγάλεις προς τα έξω ως κάτι θετικό και θα γίνεις παράδειγμα προς μίμηση για τον υπόλοιπο κόσμο.” Έτσι δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να είμαι σε μια γωνία και να ντρέπομαι για αυτό που είμαι. Έτσι διάλεξα τον άλλο δρόμο. Οφείλω πολλά στην οικογένεια μου που με έκαναν δυνατό.»

Ο Στεφ, όπως τον αποκαλούν πολλοί κοντινοί του φίλοι, θυμάται και την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. «Πλησίασα ένα παιδάκι για να του μιλήσω. Η πρώτη αντίδρασή του ήταν να με ρωτήσει γιατί δεν έχω χέρια. “Γιατί έτσι γεννήθηκα” του απάντησα.
Είναι η απάντηση που έδινα πάντα όταν με ρωτούσαν για την αναπηρία μου. Οπότε ο άλλος είτε με δεχόταν για αυτό που είμαι, είτε όχι. Ποτέ κανείς δεν με απέρριψε επειδή δεν έχω 10 δάχτυλα. Μπορεί να μην τους έκανα σαν άνθρωπος σαν χαρακτήρας, αλλά όχι για αυτό. Η κοινωνικοποίηση μου συνεπώς στο σχολείο ήταν πολύ ομαλή. Επέβαλα τον Στέφανο. Είναι αυτό που λέω ότι όπως συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου έτσι θα σου συμπεριφέρονται και οι άλλοι. Εγώ έβλεπα τον εαυτό μου ως ίσο προς ίσο και έτσι με αντιμετώπιζαν οι γύρω μου.»

Οι γονείς του, δεν συμβουλεύτηκαν ποτέ παιδοψυχολόγο. Ο Στέφανος ό, τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμή το έχει κάνει μόνος του. «Ξεκίνησα να γράφω γιατί έπρεπε να ξεκινήσω να γράφω. Εγώ βρήκα τον τρόπο γιατί κανείς δεν ήξερε πώς μπορώ να χειριστώ τα χέρια μου… Κιθάρα επίσης έμαθα μόνος γιατί μου αρέσει πολύ η μουσική… Και τα περισσότερα τα έμαθα μόνος μου. Όταν κάποιος πήγαινε να μου δείξει κάποιον τρόπο για να με βοηθήσει, τους έλεγα “Όχι θέλω μόνος μου.” Αυτό το έλεγα έτσι ώστε να μπορώ να είμαι ανεξάρτητος για να μην έχω ανάγκη ποτέ κανέναν. Πολλοί το θεωρούν τεράστια θέληση και δύναμη ψυχής αυτό που έχω κάνει, αλλά δεν είναι έτσι. Απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να βρω τρόπο να δένω τα κορδόνια μου, να ανοίγω το αναψυκτικό μου.»

Πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε αν το ότι ο Στέφανος, δεν έχει δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια, στάθηκε εμπόδιο στην σχέση του με το άλλο φύλο. Η απάντηση είναι «ΟΧΙ» (και με κεφαλαία γράμματα).  «Πάντα είχα πολλά φλερτ και δεν “κολλάγα” να πάω να μιλήσω σε κάποια. Καμία κοπέλα δεν στάθηκε στο ότι δεν έχω δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια. Και αυτό γιατί οι κοπέλες θα κοιτάξουν αν της κάνεις ως άνθρωπος και όχι το αν έχεις δέκα δάχτυλα.»
Όπως είναι γνωστό οι γονείς του είναι ο Γιάννης Βούρος και η Νταίζη Σεμπεκοπούλου. Χώρισαν όταν ο Στεφ ήταν περίπου 9 χρονών. «Τον χωρισμό, τον βίωσα πολύ καλά και αυτό οφείλεται στο ότι παραμένουν αγαπημένοι. Ήμουν από τα παιδιά χωρισμένων γονιών που δεν έχουν βιώσει τσακωμούς μέσα στο σπίτι. Ήταν μια ομαλή κατάσταση και απλά χώρισαν δύο άνθρωποι γιατί δεν μπορούσαν να είναι πια μαζί…»

Πώς όμως αποφάσισε να μείνει με τον πατέρα του και όχι με τη μητέρα του; «Για κάποια χρόνια έμενα με τους παππούδες μου και απλά αργότερα προτίμησα να μείνω με τον μπαμπά μου και την καινούργια του γυναίκα για να είμαι μαζί με τον αδερφό μου…»
Τι άραγε θαυμάζει στους γονείς του; «Στον πατέρα μου θαυμάζω την επιμονή του και την όρεξη του για δουλειά. Μου έχει μείνει η φράση που λέει συνεχώς πως “στα δύσκολα δεν σηκώνουμε τα χέρια αλλά τα μανίκια.”
Στην μάνα μου πάλι, θαυμάζω την τρέλα της που είναι αξεπέραστη. Είναι ωραίο να βλέπεις έναν άνθρωπο να είναι αισιόδοξος και χαμογελαστός.»

Επίσης για όσους δεν το ξέρουν η Μαρινέλλα, έχει βαφτίσει τον Στέφανο!!! 
 Ποια η σχέση του μαζί της; «Η νονά μου, είναι πολύ φίλη με τους γονείς μου. Την θαυμάζω πολύ για την καλλιτεχνική της πορεία. Νιώθω πολύ τυχερός που την ξέρω. Την αγαπάω και έχουμε πολύ καλή σχέση.»

Ο Στέφανος, το Σ.Κ.Ε.Π. και οι ασχολίες του
Ο Στέφανος εργάζεται σε διαφημιστική ως κειμενογράφος σε digital διαφημίσεις ενώ παράλληλα είναι  υπεύθυνος τύπου και motivational speaker στο Σ.Κ.Ε.Π. (Σύνδεσμος Κοινωνικής Eυθύνης για Παιδιά και Νέους).
Όπως μας εξηγεί κεντρικός άξονας του Σ.Κ.Ε.Π. είναι η καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού των νέων με αναπηρίες και οι στόχοι είναι η εξοικείωση με την εικόνα της αναπηρίας, η διαχείριση της διαφορετικότητας, η αλλαγή νοοτροπίας του γενικού πληθυσμού και η κοινωνικοποίηση των νέων με αναπηρίες.
Αυτό το πετυχαίνουν με τους εξής τρόπους. Ο πρώτος είναι τα εκπαιδευτικά βιωματικά προγράμματα ευαισθητοποίησης και κοινωνικοποίησης που περιλαμβάνουν τα Αποτυπώματα (πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό εικαστικό και αθλητικό πρόγραμμα κοινωνικοποίησης όπου φέρνουν σε επαφή παιδιά γενικής εκπαίδευσης με παιδιά ειδικών σχολείων), ο δεύτερος είναι οι βιωματικές παρεμβάσεις  και τέλος οι ομιλίες που κάνουν στα σχολεία αλλά και κάποια άλλα προγράμματα όπως το  σλαλομ στους δρόμους. (Βάζουν νέους χωρίς αναπηρίες να κάτσουν σε αναπηρικά καροτσάκια και να δουν πως είναι η καθημερινότητα των αναπήρων)»
«Είναι εκπληκτικό το πώς αλλάζει η όλη στάση των παιδιών στις ομιλίες που κάνουμε στα σχολεία αλλά και η όλη νοοτροπία τους απέναντι στο διαφορετικό. Στην αρχή της ομιλίας υπάρχει φόβος, αμηχανία, έκπληξη ενώ στο τέλος βλέπεις πως έρχονται και μας αγκαλιάζουν, δεν μας αφήνουν να φύγουμε, μας ζητάνε αυτόγραφα πολλές φορές…» σημειώνει και προσθέτει «Αυτό που καταφέρνει ο Σ.Κ.Ε.Π. είναι ουσιαστικά ότι κάνει το αόρατο ορατό γιατί ναι μεν ξέρουν τα παιδιά πως υπάρχουν ανάπηροι αλλά μπορεί να μην έχουν συναναστραφεί μαζί τους για να λύσουν τις απορίες τους.»

«Στις ομιλίες είμαι μαζί με τον Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα ο οποίος έμεινε ανάπηρος μετά από τροχαίο στα 21 του. Είναι σε αναπηρικό καροτσάκι. Έχουμε τελείως διαφορετικές εμπειρίες και μιλάμε για τους εαυτούς μας.» συμπληρώνει.

Η πιο περίεργη απορία που έχουν κάνει στον Στέφανο είναι αν στην εφηβεία μπορούσε να ανακαλύψει τον εαυτό του όπως κάνει κάθε άλλος άντρας. «Εκεί βλέπεις ότι έχουμε πετύχει το στόχο μας… έχουμε αποβάλει από τα παιδιά κάθε ίχνος ντροπής και φόβου. Μας αντιμετωπίζουν ακριβώς όπως θέλουμε».
Ο Στέφανος μας μιλάει τέλος και για δύο πολύ συγκινητικές εμπειρίες που είχε κατά την ενασχόλησή του με το Σ.Κ.Ε.Π «Το πιο συγκινητικό πράγμα που μου έχει συμβεί είναι όταν κατά τη διάρκεια ομιλίας σε σχολείο ένα κορίτσι της β γυμνασίου με ρώτησε αν μπορώ να γράψω. Όταν λοιπόν διαπίστωσε ότι μπορώ, μια άλλη κοπέλα που μας κοιτούσε συγκινήθηκε και έβαλε τα κλάματα.
Επίσης μια άλλη κοπέλα πρόσφατα στο μουσείο Βορρέ σε μια ομιλία με ρώτησε αν τα παιδιά με κορόιδευαν στο σχολείο και της είπα “όχι γιατί πάντα ήμουν ανοιχτός και ότι ποτέ δεν ντρεπόμουν για τη διαφορετικότητά μου…” Tότε εκείνη έβαλε τα κλάματα και μου είπε ότι έχει και αυτή ένα πρόβλημα εκ γενετής και ότι έχει πέσει θύμα bullying. Έκλαιγε επειδή είδε πως τα καταφέραμε εμείς και μέσω της ομιλίας της δώσαμε δύναμη.»
Μαρία Κυπραίου