Αυτό συνέβαινε ήδη στα χρόνια του Ομήρου (8ος αιώνας π.Χ.). Στα έπη του, ο Όμηρος αναφέρει μόνο τέσσερα χρώματα:
Το μαύρο, το λευκό, το πορφυρό και το πρασινοκίτρινο.
Χαρακτηρίζοντας τον ουρανό «μπρούτζινο», δεν εννοούσαν ότι ο ουρανός έχει το χρώμα του μπρούτζου, άλλα ότι είναι εκτυφλωτικά λαμπερός, σαν μια καλογυαλισμένη ασπίδα.
Η λέξη «κίτρινο» ή «πράσινο» σήμαινε ότι κάτι ήταν υγρό, φρέσκο, ζωντανό.
Ήταν δηλαδή κατάλληλο για να περιγράψει το αίμα, τον «χυμό» δηλαδή των ανθρώπων.
![](http://1.bp.blogspot.com/-ERp2_nXKax4/Us7CD7aFM_I/AAAAAAAAeYg/CT1LXjHymZg/s1600/Colourful-stripes-colors-29701480-1600-900.jpg)
Όσο παράδοξο και αν φαίνεται, σε πολλές γλώσσες, ακόμα και σήμερα, δεν γίνεται καμία αναφορά σε κανένα χρώμα εκτός του ανοιχτού και του σκούρου.
Ωστόσο σε όλες τις γλώσσες η εμφάνιση των χρωμάτων γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο:
Πρώτα αποκτά όνομα το μαύρο και το άσπρο, το κόκκινο ακολουθεί τρίτο, κίτρινο και πράσινο έρχονται μετά, προτελευταίο το γαλάζιο και στο τέλος το καφέ.
matheallios.gr
0 Σχόλια