Ο παλαιοντολόγος Henry Gee –μεγάλος θαυμαστής του συγγραφέα JRR Tolkien- συμπεριέλαβε ένα....
ολόκληρο κεφάλαιο για δράκους στο βιβλίο του «The Science of Middle-Earth», όπως αναφέρει δημοσίευμα του περιοδικού Discover.
Και για όσους πιστεύουν ότι οι δράκοι δεν έχουν καμία θέση στο χώρο των επιστημών, ο Gee λέει: «Η επιστήμη δεν είναι για όσα μας είναι γνωστά... αυτά είναι άλλωστε βαρετά. Η επιστήμη που είναι ευχάριστη και άξια αναφοράς, είναι εκείνη που ξεκινά με το ερώτημα ενός διορατικού ατόμου που μπορεί να δει πέρα από τα “τείχη του γνωστού κόσμου”, και που δεν είναι άλλο από το: “Τι θα συνέβαινε αν;”».
Το να πετάξει ένας δράκος φωτιά από το στόμα του δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο. Το μόνο που θα χρειαζόταν, θα ήταν ένας αδένας ο οποίος θα παρήγαγε και θα αποθήκευε ένα υγρό, το οποίο στη συνέχεια θα αναφλεγόταν εύκολα όταν εξαπολυόταν στον αέρα. Πολλά ερπετά και άλλα έντομα είναι γνωστό ότι... πετάνε ένα σωρό «δυσάρεστες» ουσίες όταν ερεθίζονται ή απειλούνται.
Εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς τη βιολογική σύνθεση μιας ένωσης, που αναφλέγεται αυθόρμητα όταν εκτοξεύεται βίαια στον αέρα. Ένας πρώτος «υποψήφιος» θα μπορούσε να είναι ο διαλύτης διαιθυλαιθέρας, ένα άχρωμο υγρό που παράγει ένα πλούσιο, ιδιαίτερα εύφλεκτο αέριο, αναφέρει το δημοσίευμα.
Το μόνο που χρειάζεται για να... αναφλεγεί είναι ένας ζεστός σωλήνας ή ακόμη ο στατικός ηλεκτρισμός που παράγεται από την κίνηση του υγρού από το ένα δοχείο στο άλλο. Ένας δράκος θα μπορούσε να έχει μια «δεξαμενή» υγρού αιθέρα μέσα σε αεροστεγείς σάκους, όπως οι αδένες που περιέχουν το δηλητήριο των φιδιών. Η βίαιη εξώθηση του υγρού μέσω της ζεστής στοματικής κοιλότητας και μέσα από τα δόντια, θα μπορούσε να προκαλέσει ανάφλεξη και την παραγωγή μιας κιτρινο-πορτοκαλούς φλόγας. Ωστόσο, επειδή ο διαιθυλεθαίρας παράγει πολύ ατμό, δε μπορεί να πάει πολύ μακριά, προθέτει το άρθρο.
«Έχω μια νύστα»...
Εκτός από πολύ εύφλεκτος διαλύτης, ο αιθέρας είναι ακόμη ισχυρό αναισθητικό. Ακόμη και η ελάχιστη δόση, μπορεί να κάνει κάποιον να αισθανθεί υπνηλία.
Το πρόβλημα με την... πτήση δεν είναι τόσο το να παραμείνει κανείς στον αέρα, όσο το να... ανεβεί εκεί. Η κρίσιμη παράμετρος έχει να κάνει με την μάζα του... πλάσματος και το μέγεθος των φτερούγων του.
Οι μικρότεροι pterosaurs, ερπετά που ήταν μακρινοί συγγενείς πτηνών και δεινοσαύρων, δεν ήταν μεγαλύτεροι από ένα... σπουργίτι. Οι μεγαλύτεροι ωστόσο είχαν άνοιγμα φτερών 9-11 μέτρων... σαν ένα μικρό αεροπλάνο. Ακόμη, οι σκελετοί των pterosaurs ήταν πάρα πολύ ελαφρείς.
Τα πουλιά είναι ελαφριά για το μέγεθός τους, κι αυτό επειδή πολλά από τα κόκκαλά τους είναι κούφια, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και η δομή του σκελετού τους. Οι pterosaurs συνδύαζαν αυτά τα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να έχουν τεράστιο άνοιγμα φτερών και πολύ μικρό βάρος.
Ένα πρόβλημα με τους... δράκους που «πετάνε» είναι ότι έχουν πολλά... άκρα (φτερά και τέσσερα πλήρως ανεπτυγμένα άκρα). Όλα τα άλλα σπονδυλωτά στη Γη δεν έχουν περισσότερα από τέσσερα άκρα, είτε σε δύο ζεύγη εμπρός και πίσω, ενώ όσα έχουν φτερά αυτά είναι πάντοτε «τροποποιήσεις» των πρόσθιων άκρων.
Η πιο απλή λύση είναι να υποθέσει κανείς ότι το «έξτρα» ζεύγος φτερών είναι αποτέλεσμα μιας μετάλλαξης.
Ο άγγλος γενετιστής William Bateson (1861-1926) συνειδητοποίησε ότι υπάρχει μια ειδική κατηγορία... τεράτων, στα οποία τα όργανα όπως τα πόδια ή τα φτερά είχαν αναπτυχθεί απολύτως κανονικά, όμως είχαν αναπαραχθεί με ασυνήθιστο τρόπο ή στο λάθος σημείο. Έτσι εφηύρε τον όρο «homeosis» για να περιγράψει αυτό το φαινόμενο.
Διαταραχές σε κάποιο γονίδιο μπορούν να οδηγήσουν σε μεταλλάξεις, όπως για παράδειγμα η ανάπτυξη επιπλέον άκρων, όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία με το βάτραχο, καταλήγει το άρθρο.
0 Σχόλια