Παρέα με τετράποδους φίλους, καβάλα στα ποδήλατα, ρολάροντας με πατίνια και σκέιτ, οι Αθηναίοι του 2013 ξαναχαρτογραφούν περιοχές της πόλης, που παρέμεναν στα αζήτητα, σαν no man’s land.
Η βόλτα είναι μια νέα τελετουργία....
εξοικείωσης με τη νέα πραγματικότητα.
Η κοινωνικοποίηση σε περίοδο κρίσης. Και η αφύπνιση για να απαιτήσουμε έναν καλύτερο και λειτουργικότερο δημόσιο χώρο. Λόγια που θα μπορούσαν να είναι ένα εν θερμώ γραμμένο μανιφέστο. Όμως είναι σκόρπιες φράσεις ανθρώπων που βγαίνουν για περίπατο και χάζι στην ευρύτερη ζώνη του Δέλτα Φαλήρου, τα Σαββατοκύριακα.
Αθηναϊκός καθρέπτης Από τον Φλοίσβο και τη μαρίνα στο χρώμα της ώχρας ώς τα γήπεδα του Τάε Κβον Ντο και του Μπιτς Βόλεϊ, εκτείνεται μια παραθαλάσσια κρουαζέτ. Για τα δεδομένα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων -λ.χ. Βαλένθια ή Βαρκελώνη- η διέξοδος προς τη θάλασσα είναι το καύχημα, το προνομιακότερο εμπορικό και τουριστικό φιλέτο. Για εμάς είναι μια μικρογραφία της χαράς και της θλίψης, της ευλογίας και της παθογένειας της ίδιας της πόλης μας.
Εγκαταλελειμμένα ολυμπιακά έργα, φανταχτερά ταχύπλοα, παντού τσιμέντο, λίγα δένδρα φυτεμένα σε παράταξη σαν νεκροταφείο. Νέοι και παλιοί έποικοι: Ρομά έχουν στρατοπεδεύσει (για μερικές ημέρες) στο πάρκινγκ του Τάε Κβον Ντο, γηραιοί αλλά υπεφήφανοι επισκέπτες του θωρηκτού Αβέρωφ, ποδηλάτες, ιστιοπλόοι, μανιακοί με τα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια και σκάφη, γονείς με παιδιά.
Σταχυολογούμε εικόνες: Δύο καλογυμνασμένοι νεαροί με rollerblades (σαν παγοπέδιλα με ρόδες) και σακίδια στους ώμους μας προσπερνούν σαν σίφουνες. «Πάμε μέχρι το Καβούρι», μας λένε. Μαζί τους κουβαλούν μόνο τα χρειώδη. Νερό και αντιανεμικό. Το εντυπωσιακότερο; Τα πατίνια είναι το μόνο μεταφορικό τους μέσο. Και η τελευταία μόδα στην πόλη, με τους φανατικούς να προπονούνται στον περιβάλλοντα χώρο σταδίων.
Η διπλανή μαρίνα σφύζει από ζωή. Όμως ο περισσότερος κόσμος κάθεται στις τσιμεντένιες κερκίδες δίπλα στη θάλασσα και όχι στα μαγαζιά. Ερωτευμένα ζευγάρια, πιτσιρίκια που μαθαίνουν ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες, η ευεξία του να ζεις σε μια χώρα της Μεσογείου ακόμα και σε οικονομική ύφεση.
Ο Θανάσης και η Δώρα Λιοπύρη, με τα δυο τους παιδιά απολαμβάνουν τον ήλιο: «Παλιά καθόμασταν όλοι μαζί σε κάποιο καφέ. Όμως ο περιορισμός των εξόδων μας έκανε να αλλάξουμε τακτική. Παίρνουμε ένα καφέ στο χέρι και κάνουμε βόλτα».
Η οικονομική στενότητα έκανε και άλλους Αθηναίους να ανακαλύψουν το περπάτημα. Μια οικογένεια από το Μαρούσι κατέβηκε Φάληρο για περίπατο: «Τόσα χρόνια περνάγαμε τα Σαββατοκύριακα σε ταβέρνες. Τώρα παίρνουμε το αυτοκίνητο και ανακαλύπτουμε διάφορα μέρη. Είναι όμως κρίμα πόσο αφρόντιστα είναι. Τα παλιά ολυμπιακά ακίνητα είναι παρατημένα στο έλεος του Θεού ενώ θα μπορούσαν να είναι η τέλεια επιλογή για μια οικογενειακή βόλτα», λένε ο Γιώργος και η Ζωή Παπαδοπούλου.
Άδεια κελύφη Βαδίζοντας προς το Μπιτς Βόλεϊ, συναντάμε ένα συμπαθέστατο λαμπραντόρ με το αφεντικό του. Περιμένουν μαζί να ολοκληρώσει ο γιος της οικογένειας το μάθημα ιστιοπλοΐας. Μαζί με τους μικρούς κάνουν μάθημα και άτομα με αναπηρία.
Η σύζυγος ενός από τους αθλητές μας λέει: «Φανταστείτε πόσο διαφορετικό θα ήταν αυτό το μέρος, αν η πολιτεία το είχε φροντίσει. Άνθρωποι με ειδικές ανάγκες θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες βόλτας και άθλησης. Και μπορεί παλαιότερα να μην μας ένοιαζαν τα χάλια του δημοσίου χώρου, τώρα όμως που η ζωή μας αλλάζει, έχουμε άλλες απαιτήσεις».
Το Μπιτς Βόλεϊ πρέπει να διεκδικεί τον τίτλο μιας από τις θλιβερότερες ολυμπιακές ιστορίες. Έγινε μόνιμη κατασκευή -σε αντίθεση με άλλες διοργανώσεις που είναι λυόμενο- και τώρα ρημάζει.
Μικρά φοινικάκια έχουν φυτρώσει στο γήπεδο, κουφάρια ζώων βρίσκονται στον περιβάλλοντα χώρο, σκουπίδια παντού.
«Στις εποχές της ευμάρειας, κανείς δεν ερχόταν εδώ», μας λέει ένας νεαρός με τον σκύλο του. «Τώρα η κρίση σπρώχνει τον κόσμο σε μέρη που ήταν νεκρή ζώνη, σαν και αυτήν. Και έτσι διαπιστώνουν όλοι με τα μάτια τους πια, πως μια πόλη σαν την Αθήνα είναι αποκομμένη από τη θάλασσα, με υποδομές που σαπίζουν. Καιρός δεν είναι να κάνουμε κάτι γι’ αυτό;».
Η βόλτα έχει αξία γιατί είναι αυτοψία και καταγραφή. Κατακτάμε ξανά την πόλη μας. Και τη θέλουμε καλύτερη...
Tης Μαργαρίτας Πουρνάρα
0 Σχόλια