Ονομαζόταν Κιουλάκ Βογιατζή.
Ήταν δύο μέτρα περίπου ψηλός και το άγριο πρόσωπό του ήταν......
κατάμαυρο και βλογιοκομμένο. Κρατούσε πάντοτε στα χέρια του ένα κοντόχοντρο κόπανο και με αυτόν απειλούσε όσους αδυνατούσαν να πληρώσουν.
Οι Έλληνες και κυρίως τα παιδιά μόνο που τον έβλεπαν, τους κοβόταν η ανάσα.
Ο Λόρδος Βύρων που τον γνώρισε από κοντά, έγραφε ότι έμοιαζε σαν δαίμονας, που ξεπήδησε από τη κόλαση.
Ο Αλβανός, όμως αυτός ήταν τόσο κουτός, ώστε δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα διάφορα νομίσματα της εποχής εκείνης.
Έτσι, πολλοί Έλληνες που δεν είχαν να πληρώσουν, του έδιναν μερικές μπρούντζινες δεκάρες, που τις γυάλιζαν, ώστε να φαίνονται χρυσές και τον ξαπόστελναν.
Από τότε, λοιπόν, έμεινε η φράση που τη λέμε, συνήθως για τους ελαφρόμυαλους.
Μπογιατζής δεν ήταν άλλος από τον Κιουλάκ Βογιατζή με τον κόπανό του.
"Έσπερος"τέσσα
0 Σχόλια