Ψυχολόγου MSc.
CleverCareer
Ψυχολογικό Γραφείο Ευφυούς Σταδιοδρομίας
Αθήνα: Υμηττού 11, 15235 Βριλήσσια, τηλ. 210 7298088
Θήβα: Μαλιάτση 25, 32200, τηλ. 22620 22494
www.clevercareer.gr
ioanna@triperina.gr
Το άρθρο αυτό είναι μια.........
προσπάθεια απάντησης στους σύγχρονους γονείς που λένε, νιώθουν, σκέφτονται ή κάνουν κάτι από τα παρακάτω:
- Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω με τα παιδιά μου, έτσι όπως είναι η κατάσταση τώρα.
- Ξεσπάω τα νεύρα μου στα παιδιά μου.
- Μεταδίδω το άγχος μου στα παιδιά μου.
- Με τη μελαγχολία μου επηρεάζω και τα παιδιά μου.
- Είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματά μου που δεν ασχολούμαι πια με τα παιδιά μου.
- Τα παιδιά μας είναι μικρά, θα μεγαλώσουν με τα νέα δεδομένα, θα βρουν το δρόμο τους, εμείς, που έχουμε μάθει όπως έχουμε μάθει, τι κάνουμε;
Η οικονομική κρίση και τα συνεπαγόμενα προβλήματα έχει κλονίσει την ανάγκη της ασφάλειας που είναι βασική για κάθε άνθρωπο, και έχει επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις. Περισσότερο έχουν πληγεί οι ευάλωτες ομάδες, όπως οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι, ιδίως όταν δεν έχουν ανεπτυγμένους ψυχικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης της κατάστασης. Το άγχος, η κατάθλιψη, η παθητικότητα, η επιθετικότητα, τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, οι αυτοκτονίες, η χρήση ουσιών, η πορνεία, η παραβατικότητα, η εγκληματικότητα, έχουν συσχετιστεί με την οικονομική κρίση, ως αποτελέσματά της. Δεν είναι υπερβολή να παραδεχτούμε ότι όλα τα δεινά που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την οικονομική κρίση, καθώς ο οικονομικός παράγοντας είναι ο κεντρικός άξονας της ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου.
Ως ψυχολόγος που συνεργάζεται με όλες τις ηλικίες, αλλά και ως άνθρωπος που γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με συγκεκριμένα βιώματα, είμαι σε θέση να κάνω μια συγκριτική θεώρηση της προηγούμενης, της τωρινής και της επόμενης γενιάς, υπό το πρίσμα της οικονομικής κρίσης.
Οι γονείς μας (μιλώ εκ μέρους των 30-45 ετών) έζησαν την ευημερία, παρόλο που ήταν «φούσκα». Αποταμίευσαν χρήματα, έφτιαξαν σπίτια, καλοπέρασαν λίγο ως πολύ. Ξεκίνησαν δύσκολα και εξελίχθηκαν καλά στο μέσο όρο. Η διαπαιδαγώγηση της γενιάς μας βασίστηκε στην υπερπροστασία, τον περιττό έλεγχο και τις ατέρμονες παροχές, μαθαίνοντας τα παιδιά να τα περιμένουν όλα έτοιμα. Η γενιά μας ξεκίνησε εύκολα. Βρέθηκε όμως αργότερα στη δύσκολη θέση να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι φάστ φούντ. Ότι η ζωή δεν θέλει τρόπο, θέλει κόπο. Ότι στη ζωή τρως τα μούτρα σου, αν δεν ξέρεις πώς να πέφτεις. Η γενιά μας δεν έφτιαξε σπίτια και έχει χρέη. Η γενιά μας έχει πλέον παιδιά και αγωνιά για την παρακαταθήκη που τους αφήνει. Είμαστε οι ίδιοι σε δυσχερή θέση, τι να ελπίζουμε για τα παιδιά μας; Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε φόβο, αγωνία για το αύριο των παιδιών μας, και θυμό για τους γονείς μας που δεν μας έμαθαν πώς να ξεπερνάμε τους φόβους μας.
Ως γονείς πλέον έχουμε ευθύνες. Θέλουμε να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας, άσχετα αν δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να το πετύχουμε. Πρέπει να βρούμε αυτή την πίστη μέσα μας. Είναι χρέος προς τα παιδιά μας. Η επόμενη γενιά δεν φταίει σε τίποτα και αξίζει ένα καλύτερο αύριο.
Πιστεύω ότι η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να αξιοποιήσουμε την κρίση ως ευκαιρία για να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Θα μας πάρει καιρό. Ίσως όχι περισσότερο τελικά από όσο απαιτούν τα οικονομικά μοντέλα για να βγούμε από την κρίση. Για αυτό και προσωπικά, ως άνθρωπος και επαγγελματίας-επιστήμονας ψυχολόγος, αφιερώνω πλέον ένα μεγάλο μέρος της ζωής και της εργασίας μου σε αυτή την προσπάθεια, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος, με όλη μου τη χαρά, με όλο μου το πάθος. Ελπίζω να βρω συνοδοιπόρους σε αυτή την προσπάθεια. Κάνω ανοιχτή πρόσκληση και παρακαλώ να ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μου.
Η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς είναι ευκαιρία να βασιστεί σε νέες αρχές και αξίες. Μπορούμε να ξεκινήσουμε φιλοσοφώντας ξανά τη ζωή και το νόημά της και μετά να μάθουμε να τη ζούμε ουσιαστικά:
Ποιες είναι οι αξίες που είναι οι πιο σημαντικές στη ζωή μας;
Πώς αποκτούμε εσωτερικό έλεγχο των καταστάσεων;
Πώς προετοιμαζόμαστε να αντέχουμε τη ματαίωση;
Πώς χτίζεται η αυτοεκτίμηση;
Πώς θέτουμε προτεραιότητες;
Πώς λαμβάνουμε αποφάσεις με ψυχραιμία;
Πώς επιλύουμε προβλήματα;
Πώς επικοινωνούμε και συνεργαζόμαστε με τους άλλους;
Πώς αποκτούμε ανθεκτικότητα, ευελιξία και προσαρμοστικότητα;
Πώς μαθαίνουμε να είμαστε αισιόδοξοι;
Να, τι μπορούμε να κάνουμε, στην προσπάθειά μας να μεταδώσουμε πνεύμα αισιοδοξίας και σιγουριάς στα παιδιά μας, σε καθημερινή βάση:
Αποτελούμε θετικό πρότυπο για τα παιδιά μας. Αν οι ίδιοι τα βλέπουμε όλα μαύρα και διαρκώς παραπονιόμαστε, τότε τα παιδιά μας θα βλέπουν τον κόσμο ως εχθρικό και στρεσογόνο. Βλέπουμε τον κόσμο με όλες τις αποχρώσεις του, και αντί να παραπονιόμαστε, ψάχνουμε να βρούμε λύσεις.
Περιγράφουμε τον κόσμο με ρεαλιστικούς όρους. Δεν ωραιοποιούμε την πραγματικότητα. Είναι αυτή που είναι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερη. Αντιθέτως. Αν η πραγματικότητα είναι άσχημη, τότε έχουμε λόγο να την κάνουμε καλύτερη γιατί είμαστε κι εμείς μέσα σε αυτή.
Ψάχνουμε για αφορμές για γιορτές και χαρά. Η αναμονή μιας έκπληξης δίνει ζωή και ενέργεια. Αναζητούμε τη χαρά, την προκαλούμε, δεν την περιμένουμε να έρθει να μας βρει. Χαμογελάμε, κάνουμε χιούμορ και έχουμε αυθεντικά εύθυμη διάθεση.
Μαθαίνουμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν είναι κακό να κάνει κανείς λάθος, αλλά να το επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά.
Υιοθετούμε μια αισιόδοξη γλώσσα. Αυτή δεν περιλαμβάνει απόλυτες λέξεις όπως το «ποτέ» και το «πάντα», το «όλα» και το «τίποτα», ενώ περιλαμβάνει ενθαρρυντικές φράσεις όπως «για όλα υπάρχει μια λύση», «με προσπάθεια θα τα καταφέρουμε».
Κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Τι ποιο ωραίο να κάνει κάποιος όνειρα για το μέλλον μαζί με κάποιον άλλο, πόσο μάλλον το παιδί του! Τα όνειρά μας σιγά-σιγά γίνονται σχέδια, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και οργανώνουμε τα πλάνα για την υλοποίησή τους.
exeisminima.gr
0 Σχόλια