Aν αρχίζαμε αυτήν τη συνέντευξη με ένα από τα τραγούδια σας, ποιο στίχο από όλους προσπαθείτε να υιοθετείτε, να ντύνετε την καθημερινότητά σας;
«Έχω δυο χαμόγελα, άνθοι του καλού, το ένα είναι για σένα, το άλλο του Θεού».
Είστε αισιόδοξος άνθρωπος;
Ναι.
Πότε λέτε «μπράβο σου Σταμάτη» και πότε δεν θέλετε ούτε να σκεφτείτε μια κατάσταση, ένα θέμα;
Μπράβο λέω την ώρα που ξυπνώ και ξέρω ότι θα τρέξει η μέρα με δουλειά, ότι είμαι ακόμη ενεργός, υπερενεργός μάλλον, ότι είμαι ευτυχισμένος μέσα στη
δουλειά, ότι το επαγγελματικό μου νταλαβέρι, όσον αφορά στους ενηλίκους, είναι με ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Για τους μικρότερούς μου, το ότι έχω εδώ και χρόνια ανοίξει παρτίδες με τη νεότερη γενιά και τα παιδιά με εμπιστεύονται, για εμένα είναι μεγάλο κέρδος. Δεν ήθελα να γεράσω με τους ενηλίκους χωρίς να έχω πιάσει με το ένα μου χέρι τη γενιά που έρχεται και αυτή μου έκανε πάσα για την επόμενη. Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, δεν θέλω να σκέφτομαι μια κατάσταση όταν με έχει πληγώσει κάτι από την πραγματικότητα και ξέρω ότι εκείνη την ώρα το οξύ που βγαίνει από το θυμό δεν μου είναι χρήσιμο. Πρέπει να περάσω τη σελίδα χωρίς να την κοιτάξω καθόλου. Δεν είναι πάντα εύκολο βέβαια.
Λειτουργείτε με τη διαίσθησή σας;
Ναι. Κι όχι μόνο με τη διαίσθηση αλλά και με τη συντονισμένη ακοή. Δηλαδή μπορεί να βάλω ένα πρόγραμμα και αν οι περιστάσεις μού δείξουν ότι δεν είναι η ώρα ή έχει κάτι άλλο προτεραιότητα, θα παρακολουθήσω το δρόμο που μου υποδεικνύεται. Έχω δηλαδή ανοικτά και τα αφτιά στο αν σε αυτό είναι σύμφωνο και το σύμπαν.
Έχετε όμως κάνει κάποιο λάθος;
Μπα, όταν ακούω την καθαρή φωνή ποτέ! Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να την ακούσω πάντα.
Υπάρχει κάτι που να είναι μονόδρομος για εσάς;
Νομίζω η μουσική.
Φορτίζει και τις μπαταρίες σας;
Ναι και ίσως όχι μόνο η μουσική που φτιάχνω αλλά και η μουσική που δέχομαι σαν δέκτης και την οποία διαλέγω προσωπικά. Εκεί είναι πραγματικά και η αληθινή μου τροπή.
Και τι μουσική ακούτε;
J. S. Bach!
Υπήρξατε ποτέ αχάριστος;
Με το ταλέντο μου ναι, υπήρξαν φορές που δεν το έχω σεβαστεί.
Τα «θα» και τα «πρέπει» υπάρχουν στη ζωή σας ή τα έχετε αποβάλει προ πολλού;
Τα «πρέπει» προσπαθώ, τα «θα» όμως… είμαστε γεμάτοι από «θα»!
Ένας άνθρωπος τόσο δημιουργικός, υπήρξε ποτέ του μίζερος;
Με χαστουκίζω όταν με βρω σε αυτήν την κατάσταση. Όταν κάτι με υποχρεώνει να μιζεριάσω, αντιδρώ αμέσως. Αλλά συνήθως κάτι από την πραγματικότητα πάλι θα έρθει να με αποκαρδιώσει.
Ως ένας από τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες στην Αθήνα, νιώθετε ότι έχετε προσφέρει αυτά που θα θέλατε;
Έχω ακόμη πολλά να δώσω…
Κύριε Κραουνάκη, σας έχουν κουράσει οι συνεντεύξεις;
Όχι, όταν αυτό μου δίνει την ικανότητα να επικοινωνήσω μια αλήθεια μου με τον αναγνώστη.
Τι σας έχει κουράσει όμως σε αυτό το σύστημα της showbiz;
Με έχει κουράσει το ότι το 90% σκέφτεται πώς θα βγάλει λεφτά και μόνο ένα 10% -ίσως και λιγότερο- σκέφτεται πώς θα δημιουργήσει κάτι το οποίο θα φτιάξει εστία ζεστασιάς και επικοινωνίας με την ψυχή των ανθρώπων.
Ο χώρος αυτός πάει από το κακό στο χειρότερο;
Εγώ αυτήν τη στιγμή ευγνωμονώ την κρίση, γιατί αυτή η περιβόητη κρίση έδωσε στον κόσμο μεγαλύτερη αυστηρότητα επιλογής και αυτό κάνει καλό.
Για ποιο λόγο δεν θα λέγατε ποτέ ναι σε ένα talent show;
Επειδή ο τρόπος που χρησιμοποιούνται τα παιδιά είναι σαν να είναι κιλά από κρέας. Δηλαδή ένας νέος καλλιτέχνης δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σαν κομπάρσος τηλεοπτικός, κάπως πρέπει να τον σεβαστούμε. Όποιος και να είναι αυτός, δεν έχει σημασία, πρέπει να σεβαστούμε την επιθυμία και τα όνειρά του.
Ξεχωρίζετε κάποια από αυτά τα παιδιά;
Μα σαφέστατα, αλλά δεν χρειάζεται να μπουν σε αυτήν την περιπέτεια για να τα ξεχωρίσει κανείς.
Την τηλεόρασή σας την ανοίγετε καθόλου;
Ποτέ! Είναι ένα πράγμα σκοτεινό στα ντουλάπια. Έχω μία πολύ μικρή τηλεόραση, γιατί είναι και το σπίτι μου μικρό.
Αγαπήσατε και αγαπηθήκατε;
Ναι.
Είναι ο έρωτας η καλύτερη έμπνευση;
Ναι!
Αν διαχωρίζατε αυτά τα δύο, τι θα μου λέγατε για το καθένα;
Να σας πω κάτι; Είναι και τα δύο λουλούδια στο ίδιο βάζο, το ένα κρατά περισσότερο. Όταν το μεταφυτέψεις μπορεί να σου βγάλει κι άλλα και να γεμίζεις το βάζο σου κάθε μέρα.
Η τρέλα πόσο απαραίτητη είναι στη ζωή σας;
Νομίζω απαραίτητη, εντελώς. Υπό την έννοια ότι οι καλλιτέχνες, αν δεν είχαμε διέξοδο μέσα από τη δουλειά μας, θα ήμασταν άτομα καταθλιπτικά.
Την Κύπρο την αγαπάτε;
Θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν την αγαπούσα την Κύπρο. Είχα μία παλιά εμπειρία που δεν με είχε ευχαριστήσει καθόλου, μία συνεργασία που με είχε ταλαιπωρήσει πολύ και τότε είχα πει ότι δεν θέλω να έρθω ξανά. Θέλω να είμαι ειλικρινής σε αυτό, γιατί αντιπαθώ πάρα πολύ όλο αυτό το λιβάνισμα σε έναν τόπο όταν δεν είναι αλήθεια. Όλοι οι καλλιτέχνες λέμε πόσο φιλόξενο είναι το νησί και πόσο ωραία περάσαμε… Επί της ουσίας πάντως, την αγάπησα την Κύπρο στο τέλος, χάριν μιας φίλης που μου είπε κάποια στιγμή να κατέβω στον ΘΟΚ -ξέρετε εμένα με σέρνουν οι φιλίες στη ζωή, τα «ναι» και τα «όχι» μου παίζουν πάρα πολύ, ανάλογα με τις προτάσεις των φίλων μου. Ο Βαρνάβας (Κυριαζής) λοιπόν και η Αννίτα (Σαντοριναίου) ήταν φίλοι μου από χρόνια. Όταν ο Βαρνάβας μού μίλησε για τον Αριστοφάνη, του είπα εγκαρδίως ναι. Μετά είχαμε την περιπέτεια με τον Νίκο Μαστοράκη, ο οποίος εγκατέλειψε. Εν πάση περιπτώσει, δεν ευώδωσε αυτή η συνεργασία και εκείνη την ώρα έπρεπε να λογαριάσω μεταξύ φίλων και φίλων και πήρα την απόφαση να φερθώ τυπικός επαγγελματικά και αυτό μου βγήκε σε καλό, γιατί εκείνη την ώρα μου αποκάλυψε και η Κύπρος και οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που γνώρισα στο διάστημα που έμεινα εδώ, ένα πρόσωπο που δεν το ήξερα. Και σχεδόν με την αθωότητα παιδιού πλέον, που το πήραν εκδρομή στο σχολείο, το απόλαυσα πραγματικά και δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα αυτήν την αθώα συνεργασία μου με τις Νεφέλες και με όλο τον οργανισμό. Νομίζω πια ότι έχω έναν ισχυρό καλλιτεχνικό δεσμό με το νησί σας.
Θα σας δούμε αυτές τις ημέρες και στη σειρά του ΣΙΓΜΑ «Σε φόντο κόκκινο». Πώς ήταν η συνεργασία σας;
Ήταν πολύ ωραία, κύλησαν όλα ομαλά και περάσαμε καλά και στο γύρισμα. Ήταν ένα δημιουργικό πρωινό.
Αυτή ήταν η πρώτη σας συμμετοχή σε κυπριακή τηλεοπτική σειρά. Θα το ξανακάνατε;
Την τηλεόραση δεν την αγαπώ. Είπα το «ναι» όμως γιατί η Δανάη Χρίστου είναι και φίλη μου. Περάσαμε περίφημα.
Πώς καταφέρνετε να παραμένετε αυθεντικός;
Ουσιαστικά κάνοντας ψεκασμό κάθε μέρα σε οτιδήποτε μπορεί να μας χαλάσει αυτήν την αυθεντικότητα. Ξέρεις πότε έρχεται το δηλητήριο που θα σε διακόψει από το χαλαρό σου δόσιμο. Είναι σχεδόν καθημερινή μας δουλειά να κάνουμε καθαρισμό σε αυτό το θέμα.
Ποια είναι η αγαπημένη δική σας εξάρτηση;
Το τσιγάρο δυστυχώς, το οποίο μας το κόψανε! Καπνίζω όπως στο γυμνάσιο πια, κρύβομαι.
Νέοι άνθρωποι που σας προσεγγίζουν τι σας λένε;
Τις περισσότερες φορές έχουν κάτι να ρωτήσουν, να μάθουν, να ψαχτούν. Κοιτάζω να είμαι όσο πιο χρήσιμος γίνεται.
Πέρα από τα επαγγελματικά, είναι κάτι που σας λείπει;
Καμιά φορά αισθάνομαι ότι μπορεί να λείπει ο απόλυτος διάλογος με το κοινό. Αισθάνομαι ότι το κοινό μας, στα χρόνια που περνάμε, δεν είναι πάντα έτοιμο για διάλογο, πολλές φορές είναι παθητικό.
Τι φταίει γι’ αυτό;
Εμείς φταίμε γιατί δεν το έχουμε εξασκήσει. Εγώ κάνω ό,τι μπορώ!
showtime-cy
0 Σχόλια