Ο Χερν γεννήθηκε στη Λευκάδα, όταν τα Επτάνησα τελούσαν υπό βρετανική προστασία. Η μητέρα του, Ρόζα, ήταν Ελληνίδα και καταγόταν από τα Κύθηρα, εξ ου και το χαρακτηριστικώς τσιριγώτικο επώνυμό της: Κασιμάτη. Ο πατέρας του πάλι, Κάρολος/Charles, ήταν αξιωματικός της βρεταννικής φρουράς των Ιονίων Νήσων, ιρλανδικής όμως καταγωγής. Έτσι, σύμφωνα με δική του επιθυμία, ο γιος του βαφτίστηκε μεν σύμφωνα με το ελληνοορθόδοξο τυπικό, αλλά τού δόθηκε και το όνομα Πατρίκιος – ακριβώς διότι ο φερώνυμος Άγιος θεωρείται προστάτης των Ιρλανδών. Το “Πατρίκιος” πάντως γρήγορα ξεχάστηκε, με αποτέλεσμα ο Χερν να δοξαστεί ως “Λευκάδιος”, όνομα το οποίο, παρά την παραφθορά του στα αγγλικά (Λαφκάντιο), σταθερώς θυμίζει τη γενέτειρα του μεγάλου λογοτέχνη.
Ο νεαρός Λευκάδιος άλλωστε θεωρούσε τον εαυτό του ως Έλληνα. Και η ελληνική του συνείδηση ιδιαιτέρως τονίστηκε, αφότου ο πατέρας του, υπό το πρόσχημα υπηρεσιακής του μετάθεσης, εγκατέλειψε τον ίδιο και τη μάνα του. Έτσι, η Ρόζα και ο γιος της μετανάστευσαν στην Ιρλανδία και ζήτησαν την προστασία των εκεί συγγενών του Καρόλου. Αυτοί όμως τους δέχτηκαν ψυχρά.
Και αυτό, διότι αποδοκίμαζαν τον γάμο του λαμπρού γόνου τους, στρατιωτικού στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος (βασίλισσας Βικτωρίας), με μία “άσημη, φτωχή και αγράμματη Ελληνίδα από τα Κύθηρα”. Υπό την πίεση της οικογένειάς του λοιπόν, ο Κάρολος Χερν, με κάποιο “νομικίστικο” επιχείρημα, κατάφερε να ακυρώσει τον γάμο του. Η Ρόζα Κασιμάτη ξαναπαντρεύτηκε, μα τελικώς τρελάθηκε και κατάντησε να πεθάνει στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας.
Ο Λευκάδιος, πάλι, δέχθηκε έντονη την πίεση των συγγενών τού πατέρα του, που ήθελαν να τον αποκόψουν από την Ορθοδοξία, θρήσκευμα της μητέρας του, και να τον στρέψουν στον Καθολικισμό. Έτσι, τον έστειλαν σε εκκλησιαστικό εκπαιδευτήριο της Γαλλίας. Εκεί αυτός έμαθε καλά τα γαλλικά, μπόρεσε να μελετήσει σε βάθος την Ελληνική Γραμματεία, αλλά ταυτόχρονα απέρριψε κάθε προοπτική προσηλυτισμού του στη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Στη συνέχεια, συμπλήρωσε τη μόρφωσή του σε αγγλικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά οι οικονομικές δυσχέρειες που συνεχώς τον βασάνιζαν τον έκαναν να μεταναστεύσει στο Σινσινάττι/Cincinnati της Βόρειας Αμερικής.
Σε αναζήτηση θετής πατρίδας
Σαφές είναι ότι ο Λευκάδιος, πέρα από τρόπο αξιοπρεπούς βιοπορισμού του, αναζητούσε και τόπο όπου θα μπορούσε να ριζώσει. Γόνος ατυχούς γάμου προσώπων που είχαν διαφορετικές ο ένας από τον άλλο εθνικές καταβολές, έψαχνε ο ταλαντούχος συγγραφέας μας μία νέα, θετή πατρίδα στην οποία θα μπορούσε να αναδειχθεί. Ούτε στις ΗΠΑ όμως τα κατάφερε. Βέβαια, εκεί άρχισε να τον περιβάλλει η δόξα του σημαντικού λογοτέχνη. Ο γάμος του, όμως, με μία Μαύρη, πρώην σκλάβα, και πάλι τον έφερε σε θέση ιδιαιτέρως δυσχερή. Έτσι, σε διαρκή αναζήτηση μιας χώρας όπου θα μπορούσε να “κουρνιάσει”, βρέθηκε το 1890 στην Ιαπωνία. Και εκεί – επιτέλους! – βρήκε την ιδεώδη πατρίδα του.
Αρχικώς ευδοκίμησε ως καθηγητής Αγγλικών, επάγγελμα σημαντικό στη συγκεκριμένη χώρα, που εναγωνίως τότε προσπαθούσε να ενστερνιστεί τα δυτικά πρότυπα ανάπτυξης και προόδου. Ο Λευκάδιος λοιπόν γρήγορα πρόκοψε – με αποτέλεσμα να διοριστεί τελικώς καθηγητής της Αγγλικής Λογοτεχνίας στο αυτοκρατορικό πανεπιστήμιο του Τόκυο.
Το έργο του υπήρξε σημασίας τεράστιας: Χάρη στην ελληνική του ιδιοσυγκρασία και τη γαλλική του κουλτούρα, μπόρεσε να διεισδύσει στην ψυχή του ιαπωνικού Λαού, πλήρως να κατανοήσει τις απλωμένες στο βαθύ παρελθόν ευγενείς ιδιομορφίες του και να τις αποτυπώσει στα – γραμμένα κυρίως στα αγγλικά – υπέροχα λογοτεχνήματά του. Και είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικό το ότι το πιο συγκινητικό του έργο έχει τον τίτλο “Κοκόρο” (= Καρδιά)…
Σήμερα η προσωπικότητά του παραμένει αντικείμενο μεγάλου σεβασμού και αγάπης στη θετή του πατρίδα, της οποίας θεωρείται ως Εθνικός Λογοτέχνης. Στη χώρα μας όμως είναι σχεδόν ξεχασμένος… όπως και άλλες, ελληνικής προέλευσης προσωπικότητες, που ξένοι λαοί έχουν αναγάγει σε ήρωές τους.
0 Σχόλια