Παρότι θα έπρεπε να έχουν δωθεί για αναδοχή και να έχουν καλύτερη σωματική και ψυχικά ανάπτυξη, δεν κατέστη εφικτό. Θα έπρεπε να υπάρχει κάποια πρόληψη αλλά για κάποιους υποτιθέμενους λόγους δεν έχει λειτουργήσει σωστά.
Τα παιδιά λοιπόν αυτά θα έπρεπε να υπάρξει κάποιος τρόπος να έχουν μια επαφή με το οικογενειακό τους περιβάλλον ώστε να μην ξεχνούν που ανήκουν, και αν αυτό δεν κατέστη δυνατόν, να μπουν σε ανάδοχες οικογένειες που θα επιλεχθούν σωστά βάση κριτηρίων και φυσικά με την εποπτεία των Κοινωνικών Επιστημόνων, ώστε να μεγαλώνουν σε ένα υγιές περιβάλλον προφυλαγμένα και να έχουν αποδοχή, αγάπη και στήριξη.
Η ιδρυματοποίηση πολλές φορές δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και έρχομαι τώρα στην δυσάρεστη θέση να πω πως εν όψι των τελευταίων ημερών και των γεγονότων, τα θύματα αυτά να είναι αγνές, ανθρώπινες ψυχές που υποτίθεται θα είχαν μια όμορφη ζωή και ένα καλύτερο αύριο.
Τι είναι εύλογο; να κακοποιούνται ώστε κάποια στιγμή όταν βγαίνουν από εκεί μέσα να συνεχίζουν να είναι παραβατικά ή να κάνουν πράξεις, οι οποίες θα βαραίνουν την ζωή τους και το μέλλον θα είναι αβέβαιο. Επανέρχομαι στο ότι πρέπει να υπάρξει στήριξη της βιολογικής οικογένειας για να μην υπάρξει αποκοπή από το παιδί και κάποια στιγμή να μπορεί ίσως να επανασυνδεθεί μαζί της.
Επειδή όμως μένουμε στα λόγια και υστερούμε στις πράξεις, απαιτείται η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών. Όταν υπάρχει άγνοια από τους κρατικούς φορείς όπως αναφέρθηκε, ότι, δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στις δομές και αφού δεν έχει στελεχωθεί τι σύστημα παιδικής προστασίας, δημιουργούνται οι Μ.Κ.Ο. που με την δήθεν καλοπροαίρετη καλοσύνη των χορηγών να δημιουργούνται καταστάσεις βίας και που έχουν σαν αντίκτυπο ψυχές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι βίωσαν με το πέρασμα των χρόνων. Οι πληγές του σώματος μπορεί να επουλωθούν, τα τραύματα όμως της ψυχής ποτέ.
Αν θέλουμε ένα καλύτερο και υγειές μέρος για αυτά τα παιδιά, ενισχύστε το κρατικό σύστημα προστασίας, στελεχώστε τα ιδρύματα, με προσωπικό πλήρες καταρτισμένο και με επιστήμονες που ξέρουν πως να τους εμπιστευτεί ένα παιδί – έφηβος, ώστε να έχει μία ποιότητα ζωής αντάξια της ύπαρξης τους.
Αν με την προσπάθεια της κοινωνίας δεν μπορούν να είναι με τους φυσικούς γονείς, η αναδοχή είναι η καλύτερη λύση και γιατί όχι και η υιοθεσία.
Με βάση των πραγματικών γεγονότων τα παιδιά – έφηβοι που μεγαλώνουν σε αναδοχή είτε σε θετή οικογένεια, έχουν μειωμένα ψυχοκοινωνικά προβλήματα σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν σε κλειστές δομές.
Η ιδρυματοποίηση αφήνει το στίγμα της στον ίδιο τον χαρακτήρα, το άτομο παύει να ασχολείται με τις καθημερινές υποχρεώσεις όπως δημιουργία γευμάτων, τακτοποίηση του χώρου, γεγονός που μειώνει τη λειτουργικότητα του, γιατί εδώ μιλάμε και για εφήβους στην πορεία, έτσι μαθαίνει να εξαρτάται από τη δομή και το πρόγραμμα αυτής. Η καθημερινότητα γίνεται ρουτίνα, και περνούν οι ώρες της ημέρας στην απραξία, κάτι που έχει αρνητικό αντίκτυπο γνωστικά και συναισθηματικά.
Έτσι χάνεται η Ελπίδα και η επιθυμία για ζωή.
Εδώ χρειάζονται πρακτικές λύσεις και όχι δηλώσεις και απλές υποθέσεις.
Σπηλιοπούλου Μαρία
Κοινωνιολόγος – Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
0 Σχόλια