Η παρατήρηση άρεσε στους ρομαντικούς, τους ποιητές του δρόμου, τους αναρχικούς εικαστικούς. Πότε η μύτη ενός edding μαρκαδόρου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με πόρτα δημόσιας τουαλέτας δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο.
Διασταυρωμένο όμως είναι πως η συνήθεια κόλλησε σαν επιδημική γρίπη σε κάθε κονδυλοφόρο απανταχού της γης.
Και σήμερα όποιο μπαρ ή εστιατόριο θέλει να αποκαλείται hip στους διευθυνσιογράφους της διασκέδασης οφείλει να έχει ποσταρισμένα στους τοίχους του συνθήματα αγάπης και μίσους, αμφιβόλου αισθητικής σκίτσα, χυδαίες εξομολογήσεις, ύβρεις συκοφαντίας από παρατημένους καψούρηδες, υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, δίστιχα δυστυχισμένων κι ευτυχισμένων.
Ο έρωτας και το ποδόσφαιρο μονοπωλούσαν το περιεχόμενο των παραχαρακτών της σημύδας και του πλακακίου… μέχρι που στην Ελλάδα ήρθε το μνημόνιο.
Κάπως έτσι οι πόρτες των WC θυμίζουν πλέον το timeline του Τwitter.
Εκεί που κάποτε έγραφε «Στέλλα, σ’ αγαπώ - Τάκης» κι από κάτω ο Μάκης έγραφε «Η Στέλλα τα ’χει μ’ άλλον», σήμερα διαβάζεις «Η Κύπρος είναι κινεζική».
Εκεί που κάποιος είχε αφήσει το τηλέφωνο του για ερωτικές συνευρέσεις χωρίς υποχρεώσεις υπάρχουν οι πολυψήφιοι αριθμοί του ελληνικού χρέους.
Από τη δημοκρατική «ετεροφροσύνη», που έπιανε ταβάνι με τις ποδοσφαιρικές συγκρούσεις, περάσαμε στην απόλυτη ταύτιση των αντιμνημονιακών απόψεων.
Στον πολιτισμό του WC δεν χωράει λογοκρισία, και πρόσωπα και καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε έχουν την τιμητική τους.
Στα image galleries των smartphones απεικονίζονται τα καλύτερα από αυτά και διαδίδονται στο Facebook για να εισπράξουν like επιδοκιμασίας.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες επιστρατεύεται οργή, αγανάκτηση, έμπνευση και τελικά επικοινωνία.
Είναι το πραγματικό δημοψήφισμα μιας χώρας σε πανικό και μαζική κατάθλιψη.
Μέχρι να δούμε το επόμενο μήνυμα αγάπης από κάποιον Τάκη, να είμαστε σίγουροι πως κάτι εξακολουθεί να μην πηγαίνει καλά.
Free Sunday
0 Σχόλια