Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ►

Η Μυρτώ Αλικάκη μιλάει στο σπίρτο

Το κορίτσι που όλοι γνωρίσαμε από την τηλεοπτική «Αναστασία», ωριμάζει μέσα στο θέατρο, μέσα από διαφορετικούς ρόλους και προκλήσεις που αναλαμβάνει.
Επτά ημέρες την εβδομάδα παίζει στο θέατρο φέτος η Μυρτώ Αλικάκη. Πέρα από την «Φτωχούλα του Θεού», πρωταγωνιστεί στο έργο του....

Θανάση Τριαρίδη «La ultima noche ή Οι Καρχαρίες» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου μαζί με τον Λεωνίδα Κακούρη. Τα Δευτερότριτα στο θέατρο ΠΚ, καλείται να ερμηνεύσει έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της εικοσάχρονης διαδρομής της η οποία έτσι κι αλλιώς δεν επέλεξε να είναι «εύκολη». Το κορίτσι που όλοι γνωρίσαμε από την τηλεοπτική «Αναστασία», ωριμάζει μέσα στο θέατρο μέσα από διαφορετικούς ρόλους και προκλήσεις που αναλαμβάνει.
Η δράση εκτυλίσσεται φαινομενικά στο σαλόνι ενός ζευγαριού. Μέσα από τον καταιγιστικό - και ρεαλιστικό κατά τα άλλα - διάλογό τους μεταφερόμαστε στη μέση ενός ωκεανού. Πόσο απαιτητικό είναι για εσάς αυτό ερμηνευτικά;
«Έχει μεγάλο ρίσκο. Είναι ακραίο έργο και είναι εύκολο να χάσεις το μέτρο. Παρόλο που μπορώ να του βρω αδυναμίες, μου αρέσει γιατί μιλά με ιδιαίτερο τρόπο για ζητήματα που μας αφορούν όλους. Για το πώς μια ερωτική σχέση μετατρέπεται σε σχέση εξουσίας και τα δύο μέλη της εναλλάσσονται στους ρόλους του θύματος και του θύτη».
Τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι καταδικασμένες από την φύση τους να είναι τόσο περίπλοκες;
«Όχι, δεν πιστεύω πως είναι πάντα έτσι. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι. Όλοι μας έχουμε εμπλακεί σε προβληματικές σχέσεις είτε για να εξερευνήσουμε τα όριά μας ή για να τεστάρουμε κάποια σκοτεινά σημεία της προσωπικότητάς μας. Πιστεύω πως υπάρχει και υγεία, όπως όμως υπάρχει και το σκοτάδι. Είμαι ένας πολύ φωτεινός άνθρωπος. Ξέρω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν το φως».
Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεστε;
«Μέχρι στιγμής δεν έχω κινήσει εγώ τα νήματα. Ήμουν μόνο αποδέκτης σε προτάσεις που μου φαίνονταν ενδιαφέρουσες. Και μια πρόταση την κάνουν ενδιαφέρουσα οι άνθρωποι. Οι συνεργασίες είναι εκείνες που με αφορούν περισσότερο, μιας και η δουλειά μας είναι συλλογική».

Ποιες θεατρικές σας συνεργασίες ξεχωρίζετε;
«Το «Έγκλημα και τιμωρία» σε σκηνοθεσία Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς στο Αμόρε και ο μονόλογος «20 Νοεμβρίου» στο θέατρο του Νέου Κόσμου πριν τέσσερα χρόνια που με ζόρισε πάρα πολύ».
Ως μητέρα δύο παιδιών τι σας αγχώνει περισσότερο;
«Όχι τόσο το “πώς θα τα βγάλουμε πέρα” και “τι θα τους προσφέρω”. Πιστεύω πως τα υλικά αγαθά δεν είναι εκείνα που φέρνουν την ευτυχία. Βέβαια, όταν αγχώνεσαι για την επιβίωσή σου δεν μπορείς να είσαι χαλαρός. Δόξα τω θεώ όμως προς το παρόν μπορούμε να επιβιώσουμε. Έστω και οριακά. Γι αυτό με απασχολεί περισσότερο να έχουν ελεύθερη σκέψη - την οποία θεωρώ βασικό συστατικό της ελευθερίας – και παράλληλα να έχουν αυτοπειθαρχία. Και βεβαίως να τους εμφυσήσω και άλλες αξίες όπως η καλοσύνη, η δικαιοσύνη... Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως τα παιδιά μαθαίνουν πολύ περισσότερα από τον τρόπο που ζεις την ζωή σου. Το να είμαι εγώ ευτυχισμένη είναι και για το δικό μου καλό, αλλά και για το δικό τους».
Έλενα Γαλανοπούλου 

ΣΧΟΛΙΑ

0 Σχόλια