ΔΙΑΘΗΚΗ
Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα,
Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα,
Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα,
Μιας πατρίδας βελούδινης χώρα,
Των θεμάτων των λέξεων κύματα,
Ορεινές κορυφές νοήματος γράφουν
Νέο θάρρος στ’ ωραίο κοσμοσύντριμμα,
Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα,
Πιο ορθές κι από δόξα – από πίστη
Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους
Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου
Το τραγούδι μιας πάταξης τύραννου
Πονηρού, νοσουργού κι αεικίνητου,
Λαβωμένου εξ αρχής φόβου φύλακα
Του αδύναμου φαύλου απεκρίζωμα
Ως υπόσχεση, όρκο θεάρεστο άδουν.
Κωνσταντίνος Μπογδάνος, από την ποιητική συλλογή ‘’ΟΝ’’ εκδόσεις ΓαβριηλίδηςΣχόλια Facebook
Τ. Γ.
«Ξύπνησε ο Παλαμάς στον τάφο του επάνω/
βγήκε να κάνει ποίηση μαζί με το Μπογδάνο»
A. K.
«Λυσε τα μαλλια σου και τρεξε με γυμνα μοσχαρια στην επιστροφη του γυρισμου.
Αφού μπορεί ο Μπόγδανος (να γράφει ποιήματα)
μπορώ κι εγώ: ΜΕΡΟΣ Β’
πόσο αλάτι να χωρά
του ακρόγυαλου το δάκρυ;!!!
πόσα τα τσαφ ενός συρμού
ηχούν από άκρη σε άκρη;!!!
σε λευκό ματ λιθάρι
ανακλά η πνοή της φλογέρας
ραγισμένα κουφέτα
μιας φτηνής μπομπονιέρας!!!»
Γ.Γ. ΙΙ
«για τον Μπογδανο… Σαν βγεις στον πηγαιμο για την Ιθακη εισαι τοσο ηλιθιος που θα βρεθεις στην Θρακη (αρκας)»
K. K.
«*αργό χειροκρότημα έκπληκτου κοινού που σιγά-σιγά γίνεται θυελλώδες : κλαπ κλαπ κλαπ κλαπκλαπκλαπκλαπ»
Н. С.
«γλυκοχαράζει η αυγή
ξυπνά η φύση όλη
κι απ την πολλή την προσμονή
κλάνουνε χίλιοι κώλοι.
κλάνοντας σε θυμήθηκα
εκείνη τη δευτέρα
πόσο πολύ πικράθηκα
μικρή μου θυγατέρα»
Ν. Ο. Δ’
«Αφού μπορεί ο Μπόγδανος (να γράφει ποιήματα)
μπορώ κι εγώ:
«και να!!! το ξυνό του τραχανά
στα χείλη αναρρώνει
το βαλς ελύγισε γοργά
βραστό σαν μακαρόνι… »
K.T.
«Μάνα δεν είμαι ποιητής να φτάσω τον Μπογδάνο
μηδέ του Σκάι υπάλληλος την πάπια για να κάνω…»
Χ. Σ.
«γιέ μου το χεν η μοιρα σου και ποιητής να γίνεις και στου αλαφουζαικου τα βιτσια να ξεμείνεις….»
K. T.
«μάνα στο λέω δε βαστώ θα πιάκω καραμπίνα
ζουλεύω τα σιροπιαστά και μ’ έκοψε μια πείνα…»
Α.Α. «H πεινα σου που σε εκοψε ειναι απο την κριση αλλα μην σκασας γιοκα μου ο τροχος θα γυρισει»
Χ.Σ.
«μην τα ζηλευγεις γιοκα μου τι η πεινα δεν τελειώνει οσο υπάρχουν προβατα στου σκαει το μπαλκόνι…»
Τ. Γ.
«Την τρολοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει/
ο Τζήμερος μπογδάνισε και έφτασε στα ύψη/»
A. K.
«παρε μπογδανο μπογδανο συριανο μπογδανο πειραιωτη μπογδανο καλαματιανο μου ‘πρηξε το συκωτι»
Τ. Γ.
Η καταλυτική παρουσία του Κων. Μπογδάνου αλλάζει την παγκόσμια ισορροπία:
Μπογδ-Άνω Πόλη (θεσσαλονίκη)
Μπογδάνωση (αρχιμήδειος φυσική)
Βλαχομπογ-Δανία (Δανιμαρκία με τσομπάνους)
Μπογδανεύω (γυαλίζω αθλητικά παπούτσια)
Μπογδάνογκραντ (πόλη στην ουκρανία)
Κόστα Μπόγδα (αλυσίδα καταστημάτων)
Μπογδανερί (μαγαζί πολυτελείας)
Κριτική
Το ακόλουθο απόσπασμα είναι τμήμα της κριτικής που έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης και δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Εποχή»:
«Δεν συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές, πόσο μάλλον για νέους δημιουργούς. Μπορώ να αντιληφθώ τον κριτικό ως κάποιον που μέσα στην υπερβολή της εκδοτικής δραστηριότητας επιλέγει και προτείνει το θετικό πρόσημο, προωθεί και παρουσιάζει αυτό που κρίνει πως έχει νόημα να μοιραστεί. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι κάπως διαφορετική και αυτό γιατί ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής, δεν είναι πρωτίστως δημοσιογράφος. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε ένα ρευστό καιρό.
Στην εποχή της εικόνας, η αναγνωρισιμότητα μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει την ταυτότητα. Τόσο συχνά σε δελτία και παράθυρα, είδαμε δημοσιογράφους να μιλούν ως σεισμολόγοι, ως εγκληματολόγοι, ως κοινωνιολόγοι. Ο τηλεοπτικός δημοσιογράφος μπορεί να αλλάζει προσωπεία με άνεση σε έναν κόσμο που δεν επικρατεί ο ειδικός, αλλά ο οικείος. Έτσι μπορεί να γίνει πολιτικός, ηθοποιός, συγγραφέας, ταχυδακτυλουργός κτλ. Μπορεί να συμβεί όμως κάτι τέτοιο με την ποίηση;
Τσιρότο χωρίς τραύμα
Διαβάζοντας κάποιος το «ΟΝ» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου νοιώθει αμηχανία ήδη από τον τρόπο που έχει συνταχθεί το βιογραφικό στο αυτί του βιβλίου: «Τριτοδεσμίτης Σχολή Μωραΐτη, Επικοινωνία και ΜΜΕ Πάντειο, φιλοσοφία King’s College London, επιμόρφωση μακροοικονομικά LBS. Έτη σε Διεθνές χρηματοπιστωτικό Ίδρυμα Λονδίνο, επιστροφή Ελλάδα, στράτευση, αποστράτευση, εργασία ως δημοσιογράφος». Συνεχίζοντας το διάβασμα ο αναγνώστης θα συναντήσει ποιήματα με τίτλους όπως: «Όταν έκλασε ο Νερούντα» και «Χαρτοκοπτικίνκυ» και στίχους όπως: «Δεν είναι τίποτα η κληρονομιά. Γιο, τίποτα. Κόρες μόνες πολλές γκάνγκστα», «Δε με μέλει το e-mail σου bitch» και «Αισχύλος στο χείλος». Οι στίχοι «πατάω γκάζι κι ανεβάζω στροφές/σφυρίζω σαν εξάτμιση, αχα,/διαβάζω τις ταμπέλες μία-μία και αφομοιώνω» μας θύμισαν έντονα τραγούδι γνωστής τηλεταινίας των 80’s με πρωταγωνιστή τον Σταμάτη Γαρδέλη (εγώ δεν θέλω μεροκάματο/ θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο).
Το βιβλίο έρχεται να συνδυάσει την τηλεοπτική πόζα με την ψευδορομαντική ποιητικότητα. Ανάμεσα στο άγχος της πρωτοτυπίας και την επανάληψη της κοινοτοπίας, η συγκεκριμένη ποίηση συνδυάζει τα All Star με το κουστούμι, τη νεανικότητα με τον πιο ρυτιδιασμένο συντηρητισμό, το ξεχασμένο μέταλλο της ποίησης με τον πιο σκουριασμένο λόγο, σε μια συνισταμένη μη συμφιλιωμένων συνιστωσών. Η συγκεκριμένη ποίηση, δεν είναι ούτε «δύσκολη ποίηση» όπως την χαρακτήρισε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην παρουσίαση του βιβλίου στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, ούτε «επιθετική ποίηση με τσογλανιά» όπως την χαρακτήρισε ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στην ίδια παρουσίαση. Είναι μια ποίηση προσεχτικά αξύριστη, γυμνή από αγκάθια, συμπλήρωμα σε ένα δεδομένο τηλεοπτικό ίματζ, σε ένα προσεχτικά επιλεγμένο σνομπ ύφος. Δεν είμαι σίγουρος πως η ποίηση «έχει γίνει πολύ μαυρίλα. Καθόλου κουλ», όπως τόνισε στην παρουσίαση του βιβλίου του ο ποιητής, αλλά σίγουρα η συγκεκριμένη ποίηση μοιάζει πιο πολύ με τσιρότο χωρίς τραύμα, με άλλη μια κονκάρδα σε ένα hipster σακάκι.»
0 Σχόλια