Ο ιατρός πατήρ Νικόλαος Λιόλιος

Ο πατέρας Νικόλαος Λιόλιος ήθελε από μικρό παιδί να γίνει παπάς. Ο πνευματικός του όμως του ζήτησε να ακολουθήσει άλλη πορεία. Έτσι, ακολουθώντας τις οδηγίες του, τελείωσε το γυμνάσιο και πήγε στην Ιταλία για να σπουδάσει ιατρική. Επέστρεψε για τη στρατιωτική του θητεία και στη συνέχεια έκανε την ειδικότητά του στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας. Αργότερα άνοιξε....

 το ιατρείο του και εντάχθηκε στο ΙΚΑ.

Έπειτα απ όλη αυτή την πορεία ήταν έτοιμος να επισκεφθεί πάλι τον πνευματικό του για να ζητήσει να πραγματοποιηθεί η αρχική του επιθυμία και να χειροτονηθεί. Ήταν πλέον 35 ετών και πετυχημένος επαγγελματικά, όπως ακριβώς του είχε υποδείξει ο γέροντας.
"Ο πνευματικός μου ήθελε να δώσω διπλή μαρτυρία στον κόσμο και να προσφέρω. Ήξερε ότι μπορώ να το κάνω" λέει ο π.Νικόλαος. Ωστόσο, ο γέροντάς του είχε πλέον κοιμηθεί. Απογοητευμένος ο ίδιος, βρήκε έναν άλλο κληρικό της ίδιας ενορίας και του εξέφρασε την απογοήτευσή του. Τότε βρέθηκε αντιμέτωπος με μια έκπληξη.
Ο γέροντας είχε παραδώσει (πριν από την κοίμησή του) στον συγκεκριμένο κληρικό ένα γράμμα. Αυτό ήταν η συμμαρτυρία, το έγγραφο δηλαδή με το οποίο δίνεται η συγκατάθεση για να χειροτονηθεί κάποιος.
Έτσι ο π.Νικόλαος έγινε δόκιμος μοναχός στη Μονή Πετράκη και ξεκίνησε την ιερατική του πορεία μέχρι τη χειροτονία του ως αρχιμανδρίτη. Αργότερα και αφού υπηρέτησε σε πολλές θέσεις τοποθετήθηκε στην Αγία Γλυκερία στο Γαλάτσι, όπου βρίσκεται σήμερα.

"Έκλεισα το ιατρείο όταν έγινα πρεσβύτερος", λέει ο π.Νικόλαος, "και εξέταζε μόνο μέσα στα νοσοκομεία ως θεραπευτής. Ύστερα από καιρό με διόρισαν ελεγκτή του ΙΚΑ, θέση που ειδικά αυτή την εποχή, της οικονομικής κρίσης, είναι ιδιαίτερα δύσκολη και ευαίσθητη".
Αυτά τα χρόνια στα νοσοκομεία ο αρχιμανδρίτης αντιμετώπισε πολλές δύσκολες καταστάσεις. "Ο ρόλος του ιερέα γιατρού δημιουργεί την απόλυτη αλληλοεπικάλυψη. Είναι σε πλήρη αρμονία οι ρόλοι και σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε σύγκρουση. Ο γιατρός πρέπει να πιστεύει στο Θεό. Ο κάθε άνθρωποι άλλωστε κατέχει την επιστήμη του στον βαθμό που του το έχει επιτρέψει ο Θεός. Τεχνικά (κατ άνθρωπο) όλα μπορεί να γίνουν σωστά, αλλά ο ασθενής να πεθάνει. Οι ζωές δεν είναι λοιπόν στα δικά μας χέρια αλλά στου Θεού. Ο γιατρός θα δώσει τον καλύτερό του εαυτό, τον μόχθο, τον ιδρώτα, το στρίμωγμα της κεφαλής του, αλλά ο Θεός θα αποφασίσει. Γι αυτό όταν οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, αναλαμβάνει ο Θεός. Και πιστέψτε με - θαύματα γίνονται".

Ο π.Νικόλαος αναφέρει ότι η διάθεση των ασθενών γίνεται καλύτερη όταν βλέπουν ότι θα τους αναλάβει ένας παπάς γιατρός.
Ωστόσο, ως ελεγκτής αντιμετωπίζει δυσκολίες γιατί αναγκάζεται να πει πολλά "όχι". Στο ΙΚΑ βλέπει ότι η κοινωνία κλονίζεται και πληθαίνουν οι ανασφάλιστοι.
"Σφιγγόμαστε όλοι και πονάμε για τις δυσκολίες που βλέπουμε από πρώτο χέρι" λέει ο π.Νικόλαος, που εξετάζει δωρεάν ενορίτες του που δεν έχουν χρήματα ή ασφάλιση. Αντιμετωπίζει όμως ακόμα και τα προβλήματα με χαμόγελο και χιούμορ και περιγράφει ένα περιστατικό που συνέβη τα πρώτα χρόνια της καριέρας του.
Τον είχαν καλέσει να εξετάσει μια ηλικιωμένη γειτόνισσα. Όταν πήγε, είδε ότι η ασθενής ένιωθε άβολα. Σε λίγο, λοιπόν, η ηλικιωμένη γυρίζει προς την κόρη της (νομίζοντας ότι ο π.Νικόλαος δεν ακούει) και της λέει: "Καλά, είμαι τόσο σοβαρά; Γιατρό στου ζήτησα. Για να φέρεις παπά, κατάλαβα τι με περιμένει..."
drizoulis@dimokratianews.gr