Η ιστορία του σινεμά (κι ένα ρεκόρ Γκίνες) σε ...γκαρσον​ιέρα

Η σπάνια συλλογή που ο Δημήτρης Πιστιόλας συγκέντρωσε (για μισόν αιώνα) με μεράκι, κοντά στην Πατησίων, έγινε αφιέρωμα στο CNN, βραβεύτηκε από τη Σλοβακία, αλλά αντιμετωπίζει ακόμα την αδιαφορία της ελληνικής Πολιτείας.

Περπατώντας στα γκρίζα, συχνά καταθλιπτικά, στενά γύρω από την Πατησίων δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι κάπου εκεί είναι κρυμμένη η ιστορία της παγκόσμιας....

 κινηματογραφίας....'Ενα υπόγειο, όχι μεγαλύτερο από 25 τετραγωνικά, καλυμμένο απ άκρη σ άκρη με κινηματογραφικές μηχανές κάθε προέλευσης και χρονολογίας. Σήμερα ξεπερνούν τις 1000 και η συλλογή συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες, ως η μεγαλύτερη στο είδος της.

Ο ιδιοκτήτης της αξιοθαύμαστης αυτής συλλογής είναι ο Δημήτρης Πιστιόλας. Ο 81χρονος σήμερα συλλέκτης κατάγεται από τα βλαχοχώρια της Αιτωλοακαρνανίας και ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία  15 ετών. "Καταγγέλλω αυτούς που ασχολούνται με την Ακρόπολη, γιατί από το ΄55 τη σκαλίζουν. Δεν θέλω να βλέπω γερανούς στην Ακρόπολη" σημειώνει αυστηρά.

Τα γυαλιά της γιαγιάς
Ωστόσο, ο κ. Δημήτρης Πιστιόλας μαγεύτηκε από τον κινηματογράφο πολύ πριν μετακομίσει στην πρωτεύουσα. "Αναστατώθηκα όταν είδα ανθρώπους να περπατάνε και να μιλάνε στο πανί, ύστερα έμαθα το "κατ αρχή" και τέλος έφτιαξα το δικό μου σύστημα" εξηγεί, με δύο δίδραχμα του ΄26 και φακό από τα ματογυάλια της γιαγιάς του. Από κει κι έπειτα η ζωή του αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στη συλλογή κινηματογραφικών μηχανών και τη δημιουργία του ιδιόρρυθμου αυτού μουσείου.

Το πάθος του για το κυνήγι αυτών των μηχανών το χαρακτηρίζει ως "ανώμαλη κατάσταση" και προσθέτει ότι "όλοι οι συλλέκτες είναι άρρωστοι, οι πραγματικοί συλλέκτες, εκείνοι που πιστεύουν στο είδος αυτό". Οι προσωπικές και οικονομικές θυσίες αμέτρητες για τον ίδιο, αλλά και για την οικογένειά του - "Δεν αγόραζα ούτε κάλτσες" λέει χαμογελώντας. Εξίσου σημαντικό ρόλο με το μεράκι του ίδιου, όμως, έπαιξε και η αμέριστη στήριξη της συζύγου του Αρετής, η οποία είναι συμπαραστάτης στην "τρέλα" του.

Η συλλογή του κ.Δημήτρη Πιστιόλα, έχει τραβήξει κατά καιρούς την προσοχή των διεθνών μέσω ενημέρωσης, ενώ και το αμερικανικό δίκτυο CNN παρουσίασε εκτενές ρεπορτάζ για το ιδιαίτερο αυτό μουσείο. Ακόμα και δημοσιογράφοι από την  απομονωμένη Λευκορωσία έφτασαν στο υπόγειο χάριν της τεράστιας συλλογής. Παρ όλα αυτά, το ελληνικό κράτος έχει επιδείξει παντελή έλλειψη ευαισθησίας για τη συλλογή που έχει κάνει την Ελλάδα θετικό σημείο αναφοράς και μάλιστα σε μια εποχή που η χώρα το έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Με παράπονο ο κ.Πιτσιόλας περιγράφει την κατάσταση λέγοντας: "Με κάλεσαν από την πρεσβεία της Σλοβακίας για να μου απονείμουν μετάλλιο για τη συλλογή μου με εντολή του τότε προέδρου Ρούντολφ Σούστερ που είναι και ο ίδιος συλλέκτης. Τότε έφτιαξα μια κασέτα για το μουσείο μου και την έστειλα στον κ. Στεφανόπουλο, που τότε ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχε επισκεφτεί τη Σλοβακία και το εκεί μουσείο κινηματογραφίας. Δυστυχώς κανένα ενδιαφέρον, αμφιβάλλω κι αν είδε την κασέτα"

Αβέβαιο μέλλον.
Το αβέβαιο - από την ανεύθυνη στάση των αρμοδίων - μέλλον και η ασφάλεια της υπερπολύτιμης συλλογής δεν μπορεί παρα να προκαλεί θλίψη στον κ. Πιτσιόλα. "Είναι δουλειά 50 χρόνων, μιας ζωής, καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου ότι κλέβουν τη συλλογή μου και πετάγομαι πάνω" λέει και συμπληρώνει:
 "Ο ΟΣΕ έχει ωραίους χώρους δίπλα στο μουσείο τρένων στη Λιοσίων. Τους ζητάω χρόνια να μου παραχωρήσουν έναν από αυτούς, που τώρα είναι εγκαταλειμμένοι, γεμάτοι τρωκτικά. Δεν έχω πάρει ποτέ σοβαρή απάντηση. Αν περάσει σε ιδιώτες ο ΟΣΕ, ίσως τα καταφέρω, τώρα με ποιον να συνεννοηθώ; Με εκατό υπουργεία;"
Η - μοναδικής αξίας - συλλογή έχει ήδη γλιτώσει μια φορά από πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο υπόγειο "σαν από θαύμα", όπως μας διηγείται με τρόμο, και συμπληρώνει: "Τι να την κάνω την αποζημίωση αν πάθει κάτι η συλλογή;".

Η μόνη - μέχρι τώρα - πρωτοβουλία του υπουργείου Πολιτισμού ήταν να χαρακτηρίσει τη συλλογή ως "εποπτευόμενο υλικό" - χωρίς όμως να τη δει κάποιος - "από τα δημοσιεύματα", όπως καταγγέλλει ο κ.Πιτσιόλας και καταλήγει: "Κι εγώ για τους νέους δουλεύω", για την Ελλάδα δυστυχώς λίγοι ενδιαφέρονται"

Το Bauer του 1938 που ψυχαγωγούσε τα ναζιστικά στρατεύματα και ο "θησαυρός" του 1899.
Ένα υπόγειο σε κάποιον δρόμο του κέντρου σίγουρα δεν είναι ο καταλληλότερος χώρος για να φιλοξενήσει το μουσείο της κινηματογραφίας, με όσο μεράκι κι αν το έστησε ο κ.Δημήτρης Πιτσιόλας.
"Υπάρχουν εδώ κομμάτια που δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε στην Αμερική" καμαρώνει ο συλλέκτης. Ένα από αυτά, αμερικανικής κατασκευής του 1899, φτιαγμένο για την επέτειο της ανεξαρτησίας της χώρας. Ακόμα, το "καύχημα της Kodak" του 1928, καθώς και το γερμανικής προέλευσης Bauer, του 1938, με το οποίο "οι Γερμανοί ψυχαγωγούσαν τους στρατιώτες τους στον πόλεμο" αλλά και ο περιβόητος "Σταυρός της Μάλτας", το βασικότερο μέρος κάθε επαγγελματικής μηχανής.
askordas@dimokratianews.gr