Ανοίγει δρόμους και κανάλια επικοινωνίας, εκεί που οι κοινωνίες στήνουν μπάρες και διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους.
Γιατί η τέχνη είναι συνυφασμένη με τη ζωή, τη δημιουργία την εξέλιξη γι αυτό και τις περισσότερες φορές προπορεύεται της εποχής της.
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα συναντήσουμε μεγάλους καλλιτέχνες οι οποίοι ήταν ανάπηροι αλλά κέρδισαν τον θαυμασμό και έμειναν στην μνήμη των ανθρώπων όχι για την αναπηρία τους, αλλά για τα έργα τους.
Αυτό δείχνει ότι η αναπηρία δεν είναι το μόνο κυρίαρχο χαρακτηριστικό που προσδιορίζει την προσωπικότητα τους ατόμου, η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πολύ πιο πολύπλοκη και σύνθετη, και αυτό αναδεικνύεται μέσα από την Τέχνη.
Ενδεικτικά θα αναφέρω μερικά τέτοια παραδείγματα καλλιτεχνών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Ο Όμηρος ήταν τυφλός όμως όλοι τον θυμούνται για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, ο ποιητής Μίλτων (επίσης τυφλός) έγινε γνωστός για την ποίηση του και κυρίως για το ποίημα του "Χαμένος Παράδεισος" θεωρείται δε ως ο Άγγλος Όμηρος.
Η Φρίντα Κάλο (με πολλαπλή κινητική αναπηρία) υπήρξε μεγάλη Μεξικανή ζωγράφος για την πρωτοποριακή και ιδιαίτερη ζωγραφική της, η Έλεν Κέλλερ (κωφή και τυφλή) ήταν διάσημη συγγραφέας.
Και στη σύγχρονη διεθνή μουσική σκηνή τρεις κορυφαίοι - ο καθένας στο είδος του - καλλιτέχνες, (τυφλοί και οι τρεις τους), διακρίθηκαν και αγαπήθηκαν από εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο για το ταλέντο τους: ο Ray Charles, o Stevie Wonder και ο Andrea Bocelli.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντικρούσουμε το αληθινό πρόσωπο της αναπηρίας και όχι αυτό που της έχουμε αποδώσει με τα στερεότυπα χαρακτηριστικά του φόβου, του οίκτου, της αμηχανίας, της ανικανότητας, της αποστροφής.
Το πρόσωπο της μπορεί να είναι διαφορετικό αλά δεν είναι άσχημο.
Άλλωστε όπως λέει και ο στίχος ενός τραγουδιού, "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε"
Αυτό λοιπόν χρειάζεται να αλλάξει, το βλέμμα , το τρόπος που "κοιτάμε" τους ανθρώπους με αναπηρία.
Λίλα Πατρόκλου.
0 Σχόλια