Η Άρια

Τα παραμύθια λένε ότι είναι για μικρά παιδιά μα εγώ τούτη την ώρα θέλω να γράψω μια ιστορία για μεγάλους...
-Δεν πιστεύω στις νεράιδες και τα ραβδάκια τους, σάμπως και μας ξέρουν...Το ραβδάκι είναι το χέρι της Μάνας...
-Δεν πιστεύω ότι όλες οι γιαγιούλες είναι γεννημένες να πλάθουν όμορφες ιστορίες....
-Πιστεύω στη Μάνα μου και κάθε Μάνα που με το μαγικό ραβδάκι της δίνει πνοή...
-Πίστευα στη Γιαγιά μου που "χάθηκε" και την κάθε Γιαγιά που αφηγείται ιστορίες στο παραγώνι...ιστορίες γινωμένες για να αναστήσουν.
Στις παρυφές ενός βουνού που η επέκταση του είναι "αγγιχτεί" από τη θάλασσα έζησε η Άρια ...ισχνή και εύθραυστη με μικρά πληγωμένα πόδια αλλά δυνατά και αεικίνητα χέρια..Τα πόδια πατούσαν σε "στημένα" βήματα ενώ τα χέρια κρατούσαν το "βέβαιο" φεγγάρι...
Υπάρχουν γριούλες στερημένες με φρικτή όψη στεγνό βλέμμα και μόνιμη χολή στην άκρη των χειλιών. Φίδια που το δηλητήριο τους θανατώνει....
Μια τέτοια γριούλα ήρθε να "ευχηθεί"..
-Ξάνοιξε εκειδά ένα κακομοίρικο πλάσμα...τα αυτάκια του οι μέρες του...
Η Άρια ¨μεγάλωσε ''όλο αυτιά"...
Έπεσε ....σηκώθηκε...ταλαντεύτηκε...ισορρόπησε...
Σηκώθηκε και έκανε δύο βήματα σαν παιδί που μόλις μαθαίνει να περπατάει. Κρατήθηκε από το περβάζι του παραθύρου και κοίταξε ένα κομμάτι του ,το πιο φωτεινό...
Υπάρχουν διαστήματα που ο ουρανός σκοτεινιάζει, είτε από τα σύννεφα, είτε γιατί έρχεται το βράδυ...τα κάλυπτε ανάβοντας φωτάκια γιατί οι αναζητήσεις "ζητούν" την τέρψη της λάμψης..
-Δεν πιστεύω στα ξωτικά και τα 'Υφαντά τους .σάμπως και μας ξέρουν...
- Δεν πιστεύω στους "στεγνούς "ανθρώπους που "πεθαίνουν" κάθε μέρα...
-Δεν πιστεύω στις "ισχνές" ιστορίες γιατί δεν αβγατίζουν...
-Πιστεύω στα "γήινα" που με συνεπαίρνουν..
-Πιστεύω στη "χλιδή" της αγάπης και σε ότι συνεπάγεται..
-Πιστεύω στις "πυκνές" ιστορίες που αβγατίζουν...
Ένα πρόβλημα μπορεί να σημαδέψει το μέλλον μας...με το πείσμα καταφέρνουμε να ζήσουμε όλες τις φωτεινές στιγμές που μας δίνονται...γιατί η ζωή είναι στιγμές που στο σύνολό τους μας δίνουν την ευτυχία...
Αφιερωμένο στη δύναμη της θέληση και σε αυτά πού ήρθαν και μας έδωσαν φως από το φως τους....
ΣΜ