Το γεγονός, έπειτα, ότι δεν διασώθηκε κανένα χειρόγραφο με την υπογραφή του χρησίμευσε ως απόδειξη ότι καταστράφηκαν όλα προκειμένου να αποκρυβεί η ταυτότητα του πραγματικού συγγραφέα, ο οποίος ήταν ο Εντουαρντ Ντε Βιρ, 17ος κόμης της Οξφόρδης, μέλος της Αυλής της βασίλισσας Ελισάβετ και ποιητής ο ίδιος.
Δέκα χρόνια αφότου άρχισε να κυκλοφορεί στα χολιγουντιανά στούντιο με τη μορφή σεναρίου, η παραπάνω θεωρία καταλήγει φέτος στην οθόνη, σκηνοθετημένη μάλιστα από τον δημιουργό μερικών από τις πιο κερδοφόρες υπερπαραγωγές καταστροφής («Ημέρα ανεξαρτησίας», «Γκοτζίλα», «2012»). Με το «Ανώνυμος» (στα σινεμά από τις 17 Νοεμβρίου) ο Εμεριχ δοκιμάζεται σε ένα πιο προσωπικό, φθηνότερο σινεμά, χωρίς πολλά εφέ, αλλά με σενάριο και χαρακτήρες. Και, βέβαια, αυθαιρεσίες.
Μιλώντας μου μια μέρα μετά την αγγλική επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου, ο 55χρονος σκηνοθέτης παραδέχεται ότι «δεν είχα διαβάσει ποτέ Σέξπιρ ή οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα στην εφηβεία μου. Οταν πήγαινα σχολείο, ήμουν υποχρεωμένος να μελετήσω Γκαίτε και Σίλερ και αυτό μου φάνηκε υπερ-αρκετό για όλη την υπόλοιπη ζωή μου! Μόνο όταν είδα ταινίες βασισμένες σε σεξπιρικά έργα κατάλαβα ότι ο συγγραφέας αυτός μπορούσε πραγματικά να επινοεί εξαιρετικές ιστορίες. Αφότου έπεσε, βέβαια, στα χέρια μου το σενάριο του "Ανώνυμου", φρόντισα να ενημερωθώ για τον Σαίξπηρ και να ερευνήσω πολλές από τις θεωρίες συνωμοσίας που τον αφορούν».
Βλέποντας το «Ανώνυμος» δεν χρειάζεται να αναρωτηθείς γιατί ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε κατέστρεφε τον Λευκό Οίκο στην «Ημέρα ανεξαρτησίας», δεν διστάζει τώρα να γκρεμίσει το μύθο μιας εμβληματικής μορφής των γραμμάτων. «Οταν τίναζα στον αέρα τον Λευκό Οίκο», σημειώνει ο Εμεριχ, «ήμουν θυμωμένος με την τότε αμερικανική πολιτική και πιστεύω ότι την ίδια άποψη συμμερίζονταν πολλοί άνθρωποι, γι' αυτό και ανταποκρίθηκαν με τόσο ενθουσιασμό στη συγκεκριμένη σκηνή. Με τον ίδιο τρόπο είμαι λίγο θυμωμένος τώρα με το αγγλικό λογοτεχνικό κατεστημένο, που συμπεριφέρεται λες και ο Σέξπιρ να αποτελεί ιδιοκτησία του».
Η ταινία ερευνά πρωτίστως τη θεωρία ότι ο πραγματικός συγγραφέας των αριστουργημάτων του βρετανού βάρδου ήταν ο Εντουαρντ ντε Βιρ, παρουσιάζοντας τον Σέξπιρ ως έναν σχεδόν... αναλφάβητο και φιλοχρήματο τσαρλατάνο, ο οποίος καρπώθηκε ύπουλα τη φήμη του αριστοκράτη αυλικού που δεν μπορούσε για λόγους πρωτοκόλλου να κοινοποιήσει τα λογοτεχνικά του επιτεύγματα! Ο γερμανικής καταγωγής σκηνοθέτης, μαζί με τον σεναριογράφο Τζον Ορλοφ τοποθετούν το μυστήριο μέσα σ' ένα γαϊτανάκι συνωμοσίας, δολοπλοκιών και δολιοφθορών που αφορά τη διαδοχή του θρόνου της Ελισάβετ Α'.
«Υπήρχαν πολλές προκλητικές ιδέες που μπορούσαμε να επεξεργαστούμε» παραδέχεται ο Εμεριχ. «Σκέφτηκα ότι αν πρόκειται να προκαλέσουμε με την ταινία, ας προκαλέσουμε τουλάχιστον με κάθε δυνατό τρόπο».
Κάπως έτσι ο «Ανώνυμος» φλερτάρει έντονα με την εξωφρενική ιδέα ότι ο κόμης της Οξφόρδης δεν ήταν απλώς ο συγγραφέας των έργων του Σέξπιρ, αλλά και νόθος γιος της βασίλισσας... Επιπλέον, μητέρα και γιος συντηρούσαν χωρίς να το ξέρουν μια παθιασμένη αιμομεικτική σχέση που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση ενός αγοριού, το οποίο έπαιξε μετέπειτα σημαντικό ρόλο στα ζητήματα του παλατιού. «Ολα αυτά αποτελούν, ασφαλώς, προϊόντα μυθοπλασίας», διευκρινίζει ο σκηνοθέτης, «απλώς η εμπειρία μου από τις ταινίες που έχω γυρίσει με έχει διδάξει πως φτάνει κάποιο σημείο στην εξέλιξη της πλοκής όπου πρέπει να ακολουθήσεις τη συναισθηματική αλήθεια, όχι την αντικειμενική».
Οπως ήταν αναμενόμενο, πολυάριθμες λογοτεχνικές κοινότητες στη Βρετανία εξέφρασαν ήδη την αποδοκιμασία τους απέναντι στην ταινία. Στη γενέτειρα του συγγραφέα καλύφθηκαν προ ημερών με μαύρο πανί όλες οι επιγραφές μαγαζιών και δρόμων που έφεραν το όνομα του Σέξπιρ, ενώ συζητήσεις στην αγγλική τηλεόραση εστιάζουν στους κινδύνους που κρύβει η κινηματογραφική παραποίηση της Ιστορίας. «Πρόθεσή μας», δικαιολογείται ο Εμεριχ, «ήταν η ταινία να γίνει ένας εορτασμός των έργων του Σέξπιρ, μέσα όμως από μια εναλλακτική ανάγνωση όσων γνωρίζουμε σχετικά με τη δημιουργία τους. Ουδέποτε μπορεί κανείς να κάνει μια ιστορική ταινία, δίχως να καταφεύγει στην εικασία».
www.enet.gr
0 Σχόλια