«Σιγά που είσαι καλύτερη. Απλά με καβαλάς», «Εσύ δεν με
αφήνεις να ολοκληρώσω την ατάκα μου»…Και μετά γίνεται χαμός.
Οι φωνές τους ακούγονται μέχρι την πλατεία του θεάτρου Αλίκη όπου εμφανίζονται με μεγάλη επιτυχία.
Αυτά και άλλα πολλά πιπεράτα, ακούγονται στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια για τρεις σπουδαίες φυσιογνωμίες του καλλιτεχνικού χώρου.
Ποιος θα περίμενε ότι η σπουδαία Χρυσούλα Διαβάτη, η ανεπανάληπτη Χρύσα Ρώπα και η γλυκεία Ελένη Καστάνη θα συμπεριφέρονταν με τέτοιο βεντετισμό σε μια εποχή που το ελληνικό θέατρο παραπαίει και πολλοί ηθοποιοί αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας; Κι όμως.
Η μεγάλη επιτυχία που παρουσιάζει το έργο «Τα κορίτσια με τα μαύρα» του Αλέξανδρου Ρήγα, δεν απασχολεί καθόλου τις τρεις από τις μαυροφορεμένες γυναίκες.
Εκείνες για άλλα τυρβάζουν.
Ποια δηλαδή είναι πιο σπουδαία και ποιο ταλαντούχα από τις άλλες δύο.
Όσο για τις υπόλοιπες κυρίες του θιάσου, γιατί δεν είναι οι μόνες που εμφανίζονται, απλά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με αμηχανία και ολίγον εκνευρισμό.
Ακόμη και ο Αλέξανδρος Ρήγας έχει επέμβει πυροσβεστικά, αλλά δεν κατάφερε να σβήσει τον καβγά.
Οι τρεις κυρίες ξεκατινιάζονται συχνά-πυκνά, δίνοντας μία ακόμη παράσταση στα παρασκήνια αυτή τη φορά.
Κι αν από την σκηνή του θεάτρου γοητεύουν το κοινό με το ταλέντο τους, στα παρασκήνια διασκεδάζουν τους συναδέλφους και τεχνικούς, που σχολιάζουν ειρωνικά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί .
Ως γνωστόν οι λυκοφιλίες ανθούν στον καλλιτεχνικό χώρο, όπου ο ανταγωνισμός δημιουργεί αντιπάθειες, αλλά γιατί αν «σφάζονται» τρεις καταξιωμένες κυρίες όπου η κάθε μία έχει την δική της λαμπρή ιστορία στο ενεργητικό της;
Μήπως φταίει ο σεναριογράφος που δεν είχε την πρόνοια να μετρήσει τις λέξεις όταν μοίραζε τους ρόλους;
Τι να σκεφτούμε κι εμείς πια!
Περιοδικό Χάι
0 Σχόλια