Όχι τίποτ’ άλλο αλλά πίστευα πως τώρα που θα αρχίσω να τυλίγομαι μέσα στα άνετα πουλόβερ μου, θα ψιλοαναστενάξει ο deliverας....Θα’ θελα...τις βλέπω όλες να τρέφονται με μαρουλάκια, χυμούς και γιαουρτάκια και με πνίγουν οι τύψεις.
Και δεν φτάνει αυτό έχω κάθε τρεις και μία την
μαμά στο ακουστικό να με κυνηγάει όπως τότε, με το αυγό... «έφαγες? να φας! δουλεύεις πολύ...έχει κρύο, να μην πέσεις στο κρεβάτι (...και ποιος με σηκώνει θα ήταν η συνέχεια αλλά αυτό το καταπίνει..).
Και έτσι επειδή μου την έδωσε γράφτηκα στο δημοτικό γυμναστήριο (για τα λεφτά του κάνει μία χαρά τη δουλειά του...), και έκανα φίλες που όλες ψάχνουν να πνίξουν τον πόνο τους και να μιλήσουν για την κατάφωρη αδικία που συμβαίνει με τις αναλογίες, τα κιλά και τους πόντους... ενώ στο τέλος καταλήγουμε να κάνουμε ένα Pit stop στον Γρηγόρη, λίγο πιο κάτω, για έναν φρέσκο χυμό με κανέλα (ευεργετική για τον μεταβολισμό!) και φουντούκι όπου ξεμένουμε για κανένα μισάωρο συζητώντας και κουτσομπολεύοντας ίντριγκες και ξεμαλλιάσματα... That’s life…
Αναγνώστρια
0 Σχόλια