Η μοναδική αντίσταση ήταν περιοδικό
ή κάποιο χαρτόνι για αέρα και το νερό από το λάστιχο της αυλής
που πότιζε τα φυτεμένα, στα χτιστά παρτέρια
και τους βασιλικούς στα γλαστράκια .
Τ’ απόγιομα έριχναν νερό στο χωμάτινο σοκάκι
οι κυράδες να καταλαγιάσει η σκόνη …
ν’αρχίσουν τα πιτσιρίκια το παιχνίδι
….σχοινάκι, τα μήλα, κλέφτες και αστυνόμους..
ένα βουητό χαράς με το ψωμί στο χέρι,, βρεγμένο
και πασπαλισμένο με ζάχαρη …
χωνάκι παγωτό από τον πλανόδιο παγωτατζή..
Σαν σουρούπωνε ανέβαιναν οι μανάδες στις ταράτσες
να στρώσουν τα κρεβάτια.
Σιδερένια με σούστα και ράντζα ξύλινα με πανί καραβίσιο κρουστό
περασμένο στα πλαϊνά.
Μπαμπακένια στρώματα που λυγούσαν εύκολα
και τα Καλαματιανά σεντόνια ,
με τις γαλάζιες και ροζ ρίγες..
Στις αυλές το βραδινό στρώσιμο του τραπεζιού με γεμιστά και φέτα,
φέτες καρπουζιού να στάζουν τα ζουμιά στα λερά φουστανάκια..
Το γεμάτο ερωτικές υποσχέσεις βλέμμα του άντρα,
για μια αγχωμένη συνεύρεση
και η αδιόρατη άρνηση στα μάτια της καλής του…
το «ουφ τι ζέστη» με την παλάμη,
να ανεβοκατεβαίνει στο πρόσωπο,
έβαζε τέλος στις προσδοκίες του ερωτικού Αύγουστου.
Πάλι έξω, με τις κυράδες να κουσκουσέβουν στα σκαμνιά,
φτύνοντας φλούδες πασατέμπο στα πεζοδρόμια
και οι μικροί αποκαμωμένοι να λένε ανέκδοτα, ιστορίες φαντασίας,
μιας εφηβείας που χτυπούσε με ορμή να χωθεί στα κορμιά τους…
Σαν έσβηναν τα φώτα του γειτονικού σινεμά,
δινόταν το σήμα της αποχώρησης…
Βιαστικό πλύσιμο στα σκοτεινά και ανέβασμα στην ταράτσα
για ύπνο μπερδεμένο με τα αστέρια…
Ηταν η ώρα της ονειροπόλησης…
εκεί πάνω στα αστέρια που έγραφαν
τα όνειρα,
τις προσδοκίες
μιας ζωής
που άλλους τους πρόδωσε
και άλλους τους πήγε στα λημέρια που σύχναζαν..
Αν σηκώσει κανείς το βλέμμα του,
ψηλά θα δει να γράφεται…
<εγώ θέλω να…..
0 Σχόλια