Στα 6 μου λόγω κατάχρησης εξουσίας της δασκάλας δημοτικού και του ξύλου που που έδινε καθημερινά, γιατί η μητέρα μου δεν έδινε δώρο για την προίκα της κόρης της, είχα καταντήσει δυσλεξικός, και έκλαιγα αντί να μιλάω.
Στα 20 μου ήμουν παράλυτος από το λαιμό και κάτω για 6 μήνες.
Οι γιατροί με επαναφέρανε, και μου δώσανε μια
δεύτερη ευκαιρία αυτόνομης κίνησης.
Αστειευόμουν με τις νοσοκόμες, ότι την επόμενη φορά είναι η σειρά μου να τις κάνω ένεση !
Εκείνες με χαμόγελο, με εξυπηρετούσαν σαν φίλο και αδελφό.
Η κοινωνική υποστήριξη και η ιατρική περίθαλψη, ελαχιστοποιεί ή και εξαφανίζει τις σωματικές αδυναμίες και ανικανότητες.
Και σε όλα τα παιδιά που έχουν ένα βάσανο κίνησης ή έκφρασης , στέλνω ένα μήνυμα ότι είναι "ελεύθερον το εύψυχων" και μην αφήσετε λίγη κούραση και προσπάθεια παραπάνω να σας κάνει να νιώσετε λιγότερο άνθρωποι.
Ότι μας φοβίζει μας σκοτώνει αργά.
Σκοτώστε τους φόβους σας και ζήστε τη ζωή.
Και όσοι σκοτώσατε τους φόβους και είστε νικητές, απλώστε το χέρι σε κάθε φοβισμένο και βοηθήστε τους.
amfipolis
0 Σχόλια