Μιμή Ντενίση

«Θα ήθελα πολύ να ήταν τέλειος αυτός ο γάμος, αλλά τελικά δεν ήταν έτσι» Η Μαριτίνα λέει τραγούδια για την 28η Οκτωβρίου. «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και «Στο Αργυρόκαστρο κι ακόμα παραπέρα» και μετά απορεί πού τα ξέρουμε κι εμείς! Δηλώνει πως αγαπημένοι της ηθοποιοί από άντρες είναι ο Παπαμιχαήλ και από γυναίκες η μαμά, φυσικά. Η Μιμή καμαρώνει και λέει πως δεν το γνώριζε για τον Παπαμιχαήλ. Είναι κουρασμένη κατά τ’ άλλα. Γέρνει λίγο στην πολυθρόνα. Δεν έχει άμυνες. Ρωτάω ό,τι θέλω. Φυσικά, δεν απαντάει ό,τι θέλω. Κουρασμένη ναι, αλλά πάντα η Μιμή. Γιατί πήγες τον Λάκη Λαζόπουλο στο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο; Θεωρώ ότι, όταν κάτι με θίγει, πρέπει να το σταματήσω με κάθε τρόπο, όπως μπορώ. Δεν πρέπει να θίγουμε κάποιον για την προσωπική του ζωή, ούτε να την αναφέρουμε καν. Κι εγώ το τηρώ. Δεν σχολιάζω τη ζωή κανενός και δεν δίνω δικαίωμα να σχολιάσουν και τη δική μου ζωή. Το να αρχίσουμε να σχολιάζουμε ο ένας τη ζωή του άλλου, αν
έχει χωρί­σει, αν έχει παντρευτεί, αν είναι straight, αν είναι gay, είναι ξεπερασμένο και πο­λύ κακού γούστου. Και είμαστε λίγοι και όλοι ξέρουμε τα πάντα για όλους. Τριά­ντα χρόνια σ’ αυτά κι εγώ ξέρω τι γίνεται. Με έχεις ακούσει ποτέ να σχολιάζω; Δεν προκαλούμαι εγώ; Αν βγεις εσύ και με βρίσεις και μιλήσεις για την προσωπική μου ζωή, δεν θα βρω ένα εύκολο σημείο κι εγώ της δικής σου να σε χτυπήσω; Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να το κάνει. Κάποιος που είναι αυτόφωτος και αυτό­νομος στη ζωή πρέπει να είναι έτσι και στις ηθικές αξίες του. Πώς είναι να είσαι μόνη σου ξανά; Διαφορετικό. Διαφορετικό απ’ ό,τι ήταν πριν. Δηλαδή, έστω και μία λάθος από­φαση σε κάνει πολλές φορές να δεις ποιο ήταν το σωστό που δεν το έβλεπες. Δεν εννοώ πως πρέπει ή θέλω να είμαι μόνη μου, αλλά, ύστερα από μια ανταριασμέ­νη χρονιά, είμαι μόνη μου και ήρεμη. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι καινούργιο, αλλά σί­γουρα γύρισα σε καινούργια σελίδα. Μια σελίδα που δεν περιμένω να γεμίσει αμέ­σως, αλλά μου αρκεί πως θα αρχίσει κά­ποια στιγμή να γράφεται. Το σίγουρο εί­ναι πως δεν θέλω να είμαι μόνη μου, αλλά με κάποιον που πραγματικά θα με στηρί­ξει και θα είναι αληθινός σύντροφος για μένα. Αλλιώς, ναι, καλύτερα μόνη μου! Είχες μακρόχρονη σχέση με τον Σωτήρη Πολύζο. Τι έγινε με αυτή τη σχέση όταν έγινε γάμος; Προφανώς κάποιες σχέσεις πρέπει να μένουν εκεί και να μην παίρνουν άλλη μορφή. Ούτε θέλω να κάνω αναλύσεις πάνω στο θέμα αυτό ούτε αυτοψυχα­νάλυση σχέσεων δημοσίως. Να σου πω μια άποψη πάνω σε αυτό; Αυτό το χό­μπι, του όταν μου συμβαίνει κάτι προ­σωπικό βγαίνω στην τηλεόραση ή σε ένα έντυπο και αναλύω το γιατί και το πώς και τα λόγια που ανταλλάχτηκαν σε ένα χωρισμό, το θεωρώ απαράδεκτο, άρρω­στο και σίγουρα όχι νορμάλ. Ποια είναι η ανάγκη που, αντί να ωθήσει εμένα να τα πω στην αδελφή μου, θα πάω και θα τα πω σε μια εκπομπή; Δεν νιώθω τέτοια ανάγκη! Μου λένε «Είσαι δημόσιο πρό­σωπο και οφείλεις να μιλάς για τα προ­σωπικά σου». Ε, λοιπόν, είμαι δημόσιο πρόσωπο και δεν οφείλω τίποτα. Το μό­νο που οφείλω είναι να διαχειρίζομαι τα προσωπικά μου έτσι ώστε να κάνουν ευ­τυχισμένη εμένα και την οικογένειά μου. Τίποτα άλλο. Ναι, αλλά εμείς είδαμε το γάμο σου και το πάρτι του γάμου στη σχολή σου με­τά. Εκεί το μοιράστηκες μαζί μας, δεν είναι έτσι; Έτσι είναι και συμφωνώ. Κάτι ευχάριστο όλοι θέλουν να το μοιράζονται, αλλά αυ­τό δεν σημαίνει πως πρέπει ο ίδιος άν­θρωπος να μοιράζεται και το δυσάρεστο και το εσώψυχο. Θα ήθελα πολύ να ήταν τέλειος αυτός ο γάμος και να μη χρεια­ζόταν να τα λέμε αυτά τώρα. Και θα το ήθελα κυρίως για το παιδί μου. Δεν έγι­νε! Έκλεισε, λοιπόν, αυτό το κεφάλαιο για μένα. Να κατηγορήσω ή να σχολιάσω έναν άνθρωπο με τον οποίο ήμουν μα­ζί; Αν το έκανα, δεν θα ήμουν εγώ! Και δεν μπορώ να σου κρύψω ότι λυπήθηκα! Λυπήθηκα! Αλλά όλα τα υπόλοιπα αφο­ρούν εμένα και την οικογένειά μου. Πά­με παρακάτω! Όπως μου είπε ο Βουτσάς στη Μύκονο, το καλοκαίρι: «Εγώ, κορίτσι μου, έχω χωρίσει από τόσες γυναίκες και είμαι μια χαρά. Σταμάτα να αναλύεις και να ξανα-αναλύεις και να το παίρνεις κα­τάκαρδα το πράγμα». Η λέξη «διαζύγιο», ως κόρη αστή, μεγα­λωμένη παραδοσιακά, δεν σε φοβίζει; Όχι. Δεν με φοβίζει ούτε η λέξη «διαζύ­γιο», αλλά ούτε η λέξη «γάμος». Είμαι αστή στην καταγωγή, όχι στη νοοτροπία. Ακόμη και στη δουλειά μου είμαι έτσι. Δεν είπα ποτέ πως είμαι με το ΚΚΕ –αν και τη θαυμάζω την Παπαρήγα–, όμως στη δουλειά είμαι προλετάρια. Και απαιτώ στους εργαζομένους κάποιοι αριστεροί –και καλά– να φέρονται με τον καλύτερο τρόπο και ακόμα παραπάνω. Περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί. yupi.gr