The New York Times
Μετά τη βομβιστική επίθεση στη Bοστώνη, το Διαδίκτυο «πλημμύρισε» από ατεκμηρίωτες θεωρίες για την ταυτότητα των δραστών. Παρά τον εντοπισμό των Τσαρνάεφ, οι θεωρίες συνωμοσίας εξακολούθησαν. Ισως τα αδέλφια να....
μην έδρασαν μόνα, ίσως να ήταν «πιόνια του μυστηριώδους Σαουδάραβα, ίσως να ήταν αθώα και ο βομβιστής να έλαβε εντολές από την αμερικανική κυβέρνηση». Αυτές οι θεωρίες μπορεί να είναι τρελές, όσοι τις πρεσβεύουν όμως είναι λογικότατοι και κατά τους ψυχολόγους έχουν τάση να πιστεύουν σε όλα αυτά τα ανεδαφικά σενάρια.
Ο Ρίτσαρντ Χοφστάντερ έγραφε το 1965 στο βιβλίο του «Το παρανοϊκό στυλ στην αμερικανική πολιτική» ότι οι θεωρίες συνωμοσίας, ιδιαίτερα όσες επικεντρώνονται σε ενοχλητικούς αλλοδαπούς, είναι αγαπημένο χόμπι των Αμερικανών, που ανέκαθεν υποπτεύονταν ότι κάποιος ξένος (μασόνος, καθολικός ή κομμουνιστής) τους επιβουλεύεται.
Από το 1965, οπότε κυκλοφόρησε το βιβλίο, η πρόσβαση σε πληροφορίες έχει βελτιωθεί. Θεωρητικώς, αυτό θα έπρεπε να έχει περιορίσει τις θεωρίες συνωμοσίας. Ομως, όπως δείχνουν οι πρόσφατες έρευνες, απλά έχουν γίνει πιο αληθοφανείς και κατά συνέπεια πιο πιστευτές. Απολύτως λογικοί άνθρωποι έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να δημιουργούν τέτοιες ιστορίες που βασίζονται σε λογικά επιχειρήματα, γεγονός που τις καθιστά πιο επικίνδυνες. Σύμφωνα με δημοσκόπηση, το 63% των Αμερικανών ψηφοφόρων θεωρεί αληθινή τουλάχιστον μία θεωρία πολιτικής συνωμοσίας.
Παρότι οι ψυχολόγοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας, μέσα από ερωτηματολόγια και εργαστηριακές έρευνες κατέληξαν σε κάποια χαρακτηριστικά με τα οποία μπορούν να «περιγράψουν» όποιον πιστεύει στις ανεδαφικές θεωρίες. Πρόκειται, μας πληροφορούν, για ανθρώπους κυνικούς, ιδιαίτερα με τα πολιτικά πράγματα, οι οποίοι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι θεωρίες τους είναι ο τρόπος προσέγγισης ενός κόσμου στον οποίο νιώθουν αδύναμοι. Η οικονομική κρίση, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και οι φυσικές καταστροφές είναι διαρκείς απειλές πάνω στις οποίες δεν ασκούμε κανέναν έλεγχο. Οταν βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοιους κινδύνους, δραστηριοποιείται η αμυγδαλή. Ετσι, υποστηρίζει ο Πολ Γουέιλ, επιστήμονας του Κολεγίου Ντάρμουθ, ο εγκέφαλος υπεραναλύει επαναξιολογώντας διαρκώς τις πληροφορίες που διαθέτει, σε μια προσπάθεια κατανόησης του συμβάντος και αναγνώρισης των κινδύνων αλλά και του τρόπου που πρέπει να αντιμετωπιστούν. «Αν γνωρίζεις την αλήθεια που οι άλλοι αγνοούν, τότε έχεις μεγαλύτερο έλεγχο», καταλήγει ο δρ Γουέιλ.
Το Ιντερνετ
Το 2006 μια άλλη έρευνα έδειξε ότι η προσπάθεια αποδόμησης των θεωριών συνωμοσίας τελικά επιτυγχάνει το αντίθετο, τις καθιστά πιο πιστευτές. Το Ιντερνετ και τα λεγόμενα νέα μέσα έχουν αυξήσει την παράνοια αλλά και έχουν διευκολύνει τη διάδοσή τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι θεωρίες συνωμοσίας μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρες. Πολλοί Αφροαμερικανοί πιστεύουν ότι ο ιός του έιτζ είναι ένα όπλο που εξαπέλυσε η κυβέρνηση και για αυτό δεν χρησιμοποιούν μέτρα προφύλαξης.
Tessa
0 Σχόλια