Συμπέρασμα δεν θα βγάλετε, αλλά παρ όλα αυτά σας εύχομαι να περάσετε μια καλή βραδιά στη γιορτή του Βαλεντίνου.
Εγώ, πάντως, θα πάω εκδρομή. Μόνος!
Ήταν πριν από αρκετά χρόνια.....
Καταχείμωνο, και μέσα στην απελπισία της μοναξιάς μου συνέλαβα ένα σατανικό σχέδιο για να κατακτήσω το αντικείμενο του πόθου μου: την Αφροδίτη!
Η Αφροδιτούλα ήταν ένα κοριτσάκι σαν τα κρύα τα νερά, ελάχιστα γεματούλα και ναζιάρα.
Ένας κλασικός πειρασμός, που για μήνες δεν υπέκυπτε στις ανήθικες - ή ηθικές - όπως το δει κανείς - προτάσεις μου.
Το στρατηγικό μου σχέδιο περιλάμβανε μια πρώτη επίθεση, την κυρίως μάχη και την παράδοση άνευ όρων.
Η πρώτη επίθεση ήταν να την πείσω να έρθει σπίτι μου για δείπνο του Αγίου Βαλεντίνου.
Για να τα καταφέρω, την κάλεσα αρκετά νωρίς χωρίς να αναφέρω τη 14η Φεβρουαρίου.
"Την επομένη Παρασκευή είναι καλά;" ρώτησα αθώα και τσίμπησε η Αφροδιτούλα. Με τον απαραίτητο ενδοιασμό βέβαια, αλλά τσίμπησε.
Η κυρίως μάχη απαιτούσε να ετοιμάσω ένα γεύμα για πολύ κρασί.
Στην αρχή θα εμφάνιζα ένα πλατό με καυτερά αλλαντικά - που απαιτούν μπόλικο κρασί - στη συνέχεια σπαγγέτι με τρούφα, έπειτα φοντί με πικάντικα τυριά - που επίσης απαιτεί κρασί - και, τέλος, μιλφέιγ με σαμπάνια. "Θα πιει τον άμπακο, θα ζαλιστεί όλο και κάτι θα γίνει".
Εννιά και κάτι στις 14 του μήνα λοιπόν ήρθε η Αφροδίτη και με φίλησε στο μάγουλο - πανάθεμά την - γλυκά και τρυφερά.
Το γεύμα ήταν τάχα μου casual και έτσι καθίσαμε στον καναπέ, όπου θεωρούσα ότι "έπαιζα εντός έδρας", και μέσα σε 1 ώρα...έχασα τη μάχη που προετοίμαζα εδώ και εβδομάδες.
Τα αλλαντικά είχαν λαδώσει και το λιωμένο λίπος έτρεχε μέχρι τους αγκώνες μας.
Το κόκκινο κρασί το σέρβιρα σε τέλεια κάμψη του κορμιού, αλλά το μόνο που πέτυχα ήταν να "ποτίσω" το μπούστο της Αφροδίτης.
Και αμέσως μετά, λες και με είχε βάλει στο μάτι το Σύμπαν, έπεσαν οι ασφάλειες.
Μέσα στο σκοτάδι έψαχνα να βρω κεριά, να πετάξω τα μισοβρασμένα σπαγγέτι και να βρω οινόπνευμα να ανάψω το καμινέτο του φοντί, Το οποίο, όμως, δεν τρωγόταν, γιατί έγινε υπερβολικά πικάντικο.
Η Αφροδίτη δεν είχε καταφέρει να αρθρώσει κουβέντα μπροστά στη σωρεία των καταστροφών.
Ο νόμος του Μέρφι σε απόλυτη εφαρμογή:
Ό τι υπήρχε πιθανότητα να πάει στραβά πήγε θεόστραβα.
Είχα γίνει ράκος. Πεινούσα, διψούσα και είχα απέναντί μου μια Αφροδιτούλα που με κοιτούσε όπως τα παιδάκια τους κλόουν από τσίρκο: χαχανίζοντας!
Ο Λατίνος εραστής είχε γίνει ένας κακομοίρης ερωτευμένος.
Βρήκα όση δύναμη μου απέμεινε, σέρβιρα το μιλφέιγ, έβαλα τη σαμπάνια στα σωστά ποτήρια και ξέσπασα! Της διηγήθηκα όλο μου το σχέδιο, την αγωνία μου, τον έρωτά μου.
Ήμουν σίγουρος ότι θα έφευγε τρέχοντας.
Και, βέβαια, επενέβη ο Μέρφι από την ανάποδη και εισέπραξα ένα πολύ παθιάρικο φιλί, που έφερε όλη την καλώς εννοούμενη αμαρτωλή συνέχεια.
Ποιο είναι το χρήσιμο συμπέρασμα που μπορεί κανείς να βγάλει από όλα αυτά;
Πως ό τι αν κάνετε, ό τι κι αν σχεδιάσετε θα γίνει αυτό ακριβώς που έχει στο μυαλό της η εκάστοτε Αφροδιτούλα!....
Όπως μου αποκάλυψε δε η δική μου, ήξερε από τη πρώτη στιγμή ότι ήταν η ημέρα του Βαλεντίνου και είχε αποφασίσει ότι θα υποκύψει!
Αρκετά με είχε βασανίσει.
Του Αντώνη Μαμαλάκη.
0 Σχόλια