Δεν είναι η πρώτη φορά που θα αναφερθώ στα άτομα με αναπηρία..
Οι αναπηρίες στον άνθρωπο δεν είναι μόνο σωματικές. Δεν ξέρω γιατί, ίσως από έλλειψη παιδείας, έχει υιοθετηθεί η άποψη πως ανάπηρος είναι αυτός ο οποίος κινείται με καροτσάκι το οποίο συνεπάγεται σε κατώτερο, ανήμπορο!
Ο λόγος για το συγκεκριμένο άρθρο γίνεται για ένα περιστατικό στο οποίο έτυχε να είμαι παρούσα , ευτυχώς για να μου δώσει το έναυσμα να ΞΑΝΑ-γράψω , δυστυχώς για τον απολίτιστο πληθυσμό μας !
Πριν λίγα χρόνια, σε περίοδο διακοπών μου με φίλη γνωρίσαμε μια παρέα, σύνηθες φαινόμενο, με την οποία δέσαμε αμέσως και περνούσαμε τα ατέλειωτα βράδια μας στη παραλία λέγοντας ανέκδοτα. Ένα από αυτά τα παιδιά ο Χρηστάρας (όπως ήθελε να τον αποκαλούν) είναι παραπληγικός αλλά δεν έχει κάποιο πρόβλημα διανοητικά. Για να μη πολυλογώ συνάντησα τυχαία τον Χρήστο στο πέρασμα μίας διάβασης και αποφασίσαμε να διανύσουμε μαζί τα λίγα μέτρα που μας χώριζαν από τη στάση του λεωφορείου.
Φτάνοντας στη στάση έκατσα στα μεταλικά παγκάκια που έχουν τοποθετηθεί και δίπλα μου ο Χρήστος στο καροτσάκι με τις χρωματιστές ακτίνες… Μου έλεγε τα νέα του για τη σχολή και τα μαθήματα και πριν προλάβει να το τελειώσει ακούγεται από πίσω μία ηλικιωμένη «κύρια», καθώς πρέπει ντυμένη, να φωνάζει και να λέει αυτολεξή » Αντε στα κομμάτια , δεν μπορούμε να περάσουμε.»
Κοκάλωσα… Δεν μπορούσε να μου βγει λέξη. Δεν ξέρω γιατί , εκείνη τη στιγμή χάθηκα. Πως ήταν δυνατόν να μιλήσει έτσι;
Ο Χρήστος έκανε να κουνηθεί, εκείνη τη στιγμή τον έπιασα από το χέρι και του ζήτησα να μείνει εκεί που ήταν. Βλέπεις, θα της έπεφτε ο κ..ς της «κυρίας» αν έκανε 2 βήματα παραπάνω.
Φυσικά καταλαβαίνετε ότι ακολούθησε επικός καβγάς μεταξύ μας, πράγμα που σίγουρα έκανε το Χρήστο να νιώσει άβολα , αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
Τέλος πάντων το ζουμί στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως κάποιοι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν ευαισθησίες και όρια. Και δεν μιλάω για λύπηση. Τους ανάπηρους δεν τους λυπόμαστε αλλά τους σεβόμαστε..
Ελπίζω στη συνέχεια της ζωής του ο Χρήστος, αλλά και ο κάθε Χρήστος, να μη βρεθεί ποτέ ξανά αντιμέτωπος με κάποια παρόμοια κατάσταση.
Προσωπικά θαυμάζω τον Χρήστο και κάθε άνθρωπο που δεν το έβαλε κάτω, και με όσα του πρόσφερε η ζωή πορεύεται και εξελίσσεται.
Χαρισματικότητα είναι να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι.
Να είσαι ανθρώπινος…
Συντάκτρια | Σαμαλίδου Δήμητρα
Οι αναπηρίες στον άνθρωπο δεν είναι μόνο σωματικές. Δεν ξέρω γιατί, ίσως από έλλειψη παιδείας, έχει υιοθετηθεί η άποψη πως ανάπηρος είναι αυτός ο οποίος κινείται με καροτσάκι το οποίο συνεπάγεται σε κατώτερο, ανήμπορο!
Ο λόγος για το συγκεκριμένο άρθρο γίνεται για ένα περιστατικό στο οποίο έτυχε να είμαι παρούσα , ευτυχώς για να μου δώσει το έναυσμα να ΞΑΝΑ-γράψω , δυστυχώς για τον απολίτιστο πληθυσμό μας !
Πριν λίγα χρόνια, σε περίοδο διακοπών μου με φίλη γνωρίσαμε μια παρέα, σύνηθες φαινόμενο, με την οποία δέσαμε αμέσως και περνούσαμε τα ατέλειωτα βράδια μας στη παραλία λέγοντας ανέκδοτα. Ένα από αυτά τα παιδιά ο Χρηστάρας (όπως ήθελε να τον αποκαλούν) είναι παραπληγικός αλλά δεν έχει κάποιο πρόβλημα διανοητικά. Για να μη πολυλογώ συνάντησα τυχαία τον Χρήστο στο πέρασμα μίας διάβασης και αποφασίσαμε να διανύσουμε μαζί τα λίγα μέτρα που μας χώριζαν από τη στάση του λεωφορείου.
Φτάνοντας στη στάση έκατσα στα μεταλικά παγκάκια που έχουν τοποθετηθεί και δίπλα μου ο Χρήστος στο καροτσάκι με τις χρωματιστές ακτίνες… Μου έλεγε τα νέα του για τη σχολή και τα μαθήματα και πριν προλάβει να το τελειώσει ακούγεται από πίσω μία ηλικιωμένη «κύρια», καθώς πρέπει ντυμένη, να φωνάζει και να λέει αυτολεξή » Αντε στα κομμάτια , δεν μπορούμε να περάσουμε.»
Κοκάλωσα… Δεν μπορούσε να μου βγει λέξη. Δεν ξέρω γιατί , εκείνη τη στιγμή χάθηκα. Πως ήταν δυνατόν να μιλήσει έτσι;
Ο Χρήστος έκανε να κουνηθεί, εκείνη τη στιγμή τον έπιασα από το χέρι και του ζήτησα να μείνει εκεί που ήταν. Βλέπεις, θα της έπεφτε ο κ..ς της «κυρίας» αν έκανε 2 βήματα παραπάνω.
Φυσικά καταλαβαίνετε ότι ακολούθησε επικός καβγάς μεταξύ μας, πράγμα που σίγουρα έκανε το Χρήστο να νιώσει άβολα , αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
Τέλος πάντων το ζουμί στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως κάποιοι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν ευαισθησίες και όρια. Και δεν μιλάω για λύπηση. Τους ανάπηρους δεν τους λυπόμαστε αλλά τους σεβόμαστε..
Ελπίζω στη συνέχεια της ζωής του ο Χρήστος, αλλά και ο κάθε Χρήστος, να μη βρεθεί ποτέ ξανά αντιμέτωπος με κάποια παρόμοια κατάσταση.
Προσωπικά θαυμάζω τον Χρήστο και κάθε άνθρωπο που δεν το έβαλε κάτω, και με όσα του πρόσφερε η ζωή πορεύεται και εξελίσσεται.
Χαρισματικότητα είναι να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι.
Να είσαι ανθρώπινος…
Συντάκτρια | Σαμαλίδου Δήμητρα
0 Σχόλια