" Στο μικρό ιατρείο, του τρίτου ορόφου ενός νοσοκομείου, δύο γυναίκες, η μια ασθενής η άλλη γιατρός, έχουν κάτσει η μία απέναντι στην άλλη και συνομιλούν...
Είναι και οι δύο μητέρες, από εκεί άρχισε η κουβέντα...μέχρι που στην πορεία ανακάλυψαν ότι και οι δύο, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά, είναι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους.
Πρωτότυπο, δύσκολο, κουραστικό; ......Εκείνες ξέρουν, και είναι σαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους γνωρίζοντας πως κάποιος επιτέλους καταλαβαίνει απόλυτα τι σημαίνει να κρατάς τον συγκεκριμένο ρόλο στη συγκεκριμένη κοινωνία και περίοδο που ζούμε: "Τη χαρά και τη δύναμη να βλέπεις πως τα καταφέρνεις, παρά τα εμπόδια", "τον φόβο, τη σκέψη αργά το βράδυ ξαπλωμένη στο κρεβάτι σου ότι έχεις φτάσει στα όριά σου", "την μοναξιά και την κούραση,την κρυφή φαντασίωση ότι κάτι θα αλλάξει ή θα τα εγκαταλείψεις όλα έτσι απλά"
* Η ετικέτα.
Μονογονεϊκές οικογένειες, ένα μεγάλο καλάθι μέσα στο οποίο έχουν στοιβαχτεί ένα σωρό κατηγορίες γονέων, γυναικών κυρίως αλλά και κάποιων αντρών, προκαλώντας την πρώτη απορία για το πώς τόσο ανόμοιες μεταξύ τους περιστάσεις έχουν την ίδια ετικέτα.
Γιατί φυσικά άλλο είναι να έχει χωρίσει, αλλά να υπάρχει ένα σύζυγος που υποστηρίζει έστω και οικονομικά, άλλο είναι να είσαι ανύπαντρος χωρίς σύντροφο, άλλο να έχει πεθάνει ο άντρας ή η γυναίκα σου, και πάλι κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να περιέχει κι άλλες παραλλαγές.
Ευτυχές το γεγονός ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία, αν μη τι άλλο, έχει ξεπεράσει τις προκαταλήψεις για τις μοναχικές μητέρες, αν και ακόμη και γι αυτό καμιά φορά αμφιβάλλω, ας πούμε όμως ότι αυτό συμβαίνει και ότι είναι πράγματι σημαντικό. Κατά τα άλλα οι συνθήκες, κοινωνικές, εργασιακές κλπ, είναι τραγικές.
Οι δύο γυναίκες μοιάζουν χαμένες στις σκέψεις τους. Συμφωνούν σε όλα. Τα γνωρίζουν τόσο καλά αν και εργάζονται σε διαφορετικό περιβάλλον, έχουν άλλη οικονομική κατάσταση και status. Να κάτι που έχει σημασία. Διότι εάν έχεις μια οικονομική και κοινωνική θέση, τότε τα προβλήματα είναι λιγότερα, αντιμετωπίζονται, "βγαίνει". Εάν όχι...Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Το πιο καυτό θέμα: η φύλαξη των παιδιών. Αυτό δεν είναι το πρώτο που απασχολεί τον αρχηγό μιας μονογονεϊκής οικογένειας; Κάτι το οποίο κανείς δεν τολμάει να αναγνωρίσει, ούτε το κράτος, ούτε οι δουλειές, ειδικά στην περίοδο κρίσης που διανύουμε όπου τα βασικά μας δικαιώματα ούτως ή άλλως έχουν καταπατηθεί και οι ευάλωτες ομάδες υποφέρουν περισσότερο από ποτέ.
Ούτε το κράτος ούτε οι εργοδότες, λοιπόν, έχουν τη διάθεση να προσφέρουν τα ευέλικτα ωράρια που δικαιούνται μεταξύ άλλων και οι αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών.
Αντιθέτως, μπορεί να βρεθείς αντιμέτωπος με σχόλια,. πίεση, εκφοβισμό και απειλές επειδή αρνήθηκες να αναλάβεις παραπάνω ώρες εργασίας.
Όσον αφορά τη φύλαξη. Θεωρείτε δεδομένο από όλους ότι πρέπει να υπάρχει μια γιαγιά και ότι απαραιτήτως θέλει ή μπορεί να φυλάξει ένα μικρό παιδί για πολλά χρόνια μέχρι τουλάχιστον να πάει δεκατεσσάρων ετών. Γιατί άραγε; Δεύτερον, φτάνει ένας βασικός μισθός για να έχεις νταντά; Όχι βέβαια. Οπότε;
Δεν συζητάμε για τα μηδαμινά κρατικά επιδόματα, την ανυπαρξία νόμων που να προστατεύουν από την απόλυση ή οποιαδήποτε υποστήριξη, ψυχολογική ή πρακτική.
"Πρέπει να τους πιάσεις στο φιλότιμο", υπενθυμίζει η μία από τις δύο γυναίκες. Ναι, υπάρχουν λίγοι που καταλαβαίνουν, που αναγνωρίζουν, που βοηθούν, λίγοι και εκλεκτοί σε μια μάζα σκληρών και χροντρόπετσων;
Το θέμα είναι τόσο απλό, αν υπήρχε πρόνοια. Θα μπορούσε να οργανωθεί χωρίς να χρειαστούν γκρίνιες (κοιτάξτε τα νομοσχέδια συντάξεων για τις μητέρες με ανήλικα παιδιά που όλα εξανεμίστηκαν, όποιες τυχερές πρόλαβαν ή θα προλάβουν την ηλικία των 50 ή 55, οι υπόλοιπες ...)
Στην κοινωνία μας η μητρότητα, που κάποτε λατρευόταν ως ιερή πράξη, θεωρείται μια συνηθισμένη άνευ καθοριστικής σημασίας κατάσταση (και αυτό βεβαίως ισχύει για όλες τις μητέρες), ένας ρόλος καθημερινός ("δεν έκανες και τίποτα σπουδαίο, ένα παιδί έκανες όπως χιλιάδες άλλες γυναίκες"), δεν πρέπει να παρεμβαίνει στην εργασία, θα πρέπει να προσφέρει μόνο χαρά και να διεκπεραιώνεται χωρίς παράπονα και απαιτήσεις.
"Δεν είναι σημαντικό γι αυτούς να ανατρέφεις ένα παιδί" λέει η γιατρός, η πιο δυναμική, η πιο ευκατάστατη από τις δύο γυναίκες που συνομιλούν, η οποία καταλήγει σ αυτό το απογοητευτικό συμπέρασμα.
"Κι αν υποθέσουμε ότι κάποιες single μαμάδες ή μπαμπάδες επέλεξαν ακριβώς αυτό: να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, ως τη μέγιστη πράξη αγάπης;" ανταπαντάει η γυναίκα που εδώ και ώρα κάθεται δίπλα της.
Σάντρα Βούλγαρη.
0 Σχόλια